การพัฒนาตัวบ่งชี้การส่งเสริมการเรียนรู้อย่างมีความสุขของนักศึกษา ระดับปริญญาตรี มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อพัฒนาตัวบ่งชี้การส่งเสริมการเรียนรู้อย่างมีความสุขของนักศึกษาระดับปริญญาตรี มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี และวิเคราะห์องค์ประกอบการส่งเสริมการเรียนรู้อย่างมีความสุขของนักศึกษาระดับปริญญาตรี กลุ่มตัวอย่างเป็นนักศึกษาระดับปริญญาตรี มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี ภาคเรียนที่ 1 ปีการศึกษา 2564 จำนวน 1,175 คน โดยการสุ่มแบบแบ่งชั้น เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย เป็นแบบสอบถามปลายเปิดและแบบสอบถามการส่งเสริมการเรียนรู้อย่างมีความสุขของนักศึกษาระดับปริญญาตรี มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี จำนวน 1 ฉบับ การวิเคราะห์ข้อมูล โดย การหาค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงสำรวจ
ผลการวิจัย พบว่า ตัวบ่งชี้การส่งเสริมการเรียนรู้อย่างมีความสุขของนักศึกษาระดับปริญญาตรี มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี ประกอบด้วย ตัวบ่งชี้หลัก 10 องค์ประกอบ ได้แก่ 1) ด้านตัวนักศึกษา 2) ด้านปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่น 3) ด้านเพื่อน 4) ด้านการปรับตัวทางสังคม 5) ด้านอาจารย์ผู้สอน 6) ด้านกระบวนการจัดการเรียนการสอน 7) ด้านครอบครัว 8) ด้านการอบรมเลี้ยงดู 9) ด้านมหาวิทยาลัย 10) ด้านการมีส่วนร่วมกับกิจกรรมเสริมของมหาวิทยาลัย
Article Details
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้ ไม่ใช่ความคิดเห็นและความรับผิดชอบของคณะผู้จัดทำ บรรณาธิการ กองบรรณาธิการ และมหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี ซึ่งความรับผิดชอบด้านเนื้อหาและการตรวจร่างบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน
References
กรมวิชาการ. (2543). รูปแบบหรือแนวการจัดการเรียนรู้ที่เสริมสร้างคุณลักษณะดี เก่ง มีสุขระดับประถมศึกษา. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.
กรมสุขภาพจิต กระทรวงสาธารณสุข. (2545). คู่มือกิจกรรมเสริมสร้าง ความฉลาดทางอารมณ์ เด็กอายุ 3–1 ปี. นนทบุรี: โรงพิมพ์ ร.ส.พ. นนทบุรี.
กองทิพย์ นาควิเชตร และคณะ. (2564). การพัฒนาองค์ประกอบและตัวบ่งชี้การส่งเสริมความสุขในการเรียนรู้ของนักเรียนโรงเรียนสาธิตจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ฝ่ายประถม. วารสารวิชาการสมาคมสถาบันอุดมศึกษาเอกชนแห่งประเทศไทย (สสอท.). 27(1): 48; มกราคม–มิถุนายน 2564.
กิติยวดี บุญซื่อ และคณะ. (2540). ทฤษฎีการเรียนรูอย่างมีความสุข ต้นแบบการเรียนรู ทางด้านหลักทฤษฎี และแนวปฏิบัติ. กรุงเทพฯ : สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ.
ชฏายุ บุตรศรี. (2563). การพัฒนาตัวบ่งชี้ความสุขในการเรียนวิชาสังคมศึกษาของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย. วิทยานิพนธมหาบัณฑิต กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ฐิติยา อัลอิดรีสี. (2551). การพัฒนาตัวบ่งชี้การส่งเสริมการเรียนรู้อย่างมีความสุขของนักเรียนช่วงชั้นที่ 3 ในจังหวัดปัตตานี. วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต สงขลา: มหาวิทยาลัยทักษิณ.
ทองคูณ หงส์พันธุ์. (2542). คู่มือการจัดกิจกรรมค่ายอาสาพัฒนาและบำเพ็ญประโยชน์. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์การศาสนา.
นงลักษณ์ วิรัชชัย. (2542). โมเดลลิสเรล: สถิติวิเคราะห์สำหรับการวิจัย. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นงลักษณ์ วิรัชชัย. (2542). รูปแบบการจัดการเรียนร่วมแบบรวมพลัง (Collaborative Inclusion Model =CIM). กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ.
ประเวศ วะสี. (2553). เคล็ดลับสร้างความสุขในการทำงาน. จดหมายข่าวชุมชนคนรักสุขภาพ, 7(111) : 7.
ปรัศนี จีรวงศ์รุ่งเรือง. มิถุนายน-ตุลาคม, (2542). “การเรียนรู้อย่างมีความสุข,” เอกสารทาง วิชาการ เทคโนฯ- ทับแก้ว 2. 3(1): 45.
พงษ์พันธ์ พงษ์โสภา. (2542). จิตวิทยาการศึกษา. กรุงเทพฯ: พัฒนศึกษา.
พระธรรมปิฎก.ป.อ.ปยุตโต. (2538). ชีวิตที่สมบูรณ์. พิมพ์ครั้งที่ 11. กรุงเทพฯ: สหธรรมิก.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตโต). (2549). สุขภาวะองค์รวมแนวพุทธ. พิมพ์ครั้งที่ 12. กรุงเทพฯ: อักษรสัมพันธ์.
แพรวพรรณ์ พิเศษ. (2548). โมเดลความสัมพันธ์เชิงสาเหตุของปัจจัยที่มีผลต่อการเรียนรู้อย่างมีความสุขของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2. วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต ชลบุรี: มหาวิทยาลัยบูรพา.
ศันศนีย์ ฉัตรคุปต์ และคณะ. (2544). การเรียนรู้อย่างมีความสุข: สารเคมีในสมองกับความสุขและการเรียนรู้. กรุงเทพฯ: สกายบุ๊กส์.
สำนักงานคณะกรรมการการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2559). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 12 (พ.ศ.2560-2564). กรุงเทพ ฯ: สำนักงานคณะกรรมการการพัฒนาการ เศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ สำนักนายกรัฐมนตรี.
สำนักเลขาธิการสภาการศึกษา. (2560). แผนการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ.2560 – 2579. กรุงเทพฯ: บริษัท พริกหวานกราฟฟิค จำกัด.
สำนักงานวิชาการและมาตรฐานการศึกษา. 15 – 22 กุมภาพันธ์, (2549). แนวทางการบริหารหลักสูตรและการเรียนการสอน ตามหลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2544. เอกสารการประชุมชี้แจงเจตนารมณ์ กระทรวงศึกษา “2549 ปีแห่งการปฏิรูปการเรียนการสอน”.
สำนักงานสภาสถาบันราชภัฏ. (2542). คู่มือการปฏิบัติงานกิจการนักศึกษาของสถาบันราชภัฏ. กรุงเทพฯ: แสงสว่าง.
อุมาพร ตรังคสมบัติ. (2543). ปัญหาการเรียนและเทคนิคช่วยให้ลูกเรียนดี. กรุงเทพฯ: ศูนย์วิจัยและพัฒนาครอบครัว.
Burton, J. (2010). WHO healthy workplace framework and model: Background and supporting literature and practices. Geneva: World Health OrganiZation.
Diener, E., (2010). New measures of well-being: Flourishing and positive and negative Feeling, Social Indicators Research, 39, 247-266.
Helliwell, J., Layard, R., & Sachs, J. (2012). World happiness report. Retrieved from http://www.earth.columbia.edu/sitefiles/file/sachswriting/2012/ world happinessreport.pdf
Layard, R. (2005). Happiness. UK: Penguin Press.
Lundin, S., Paul, M., & Christenes, J. (2003). Fish tales!. NY: Hyperion.
Manion, J. (2003). Joy at work: Creating a positive workplace. Journal of Nursing Administration, 33(12), 9-652.
Seligman, M. (2002). Authentic happiness: Using the new positive psychology to realize your potential for lasting fulfillment. NY: Free Press.
Warr, P. (2007). Work, happiness, and unhappiness. NJ: Lawrence Erlbaum.