การพัฒนาแนวปฏิบัติในการดูแลผู้ป่วยเด็กที่มีอาการชักจากไข้ โรงพยาบาลบางปะกง

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้มีเป็นการวิจัยและพัฒนา (research  and development)  โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนาการพัฒนาแนวปฏิบัติในการดูแลผู้ป่วยเด็กที่มีอาการชัก  โรงพยาบาลบางปะ  การศึกษาแบ่งเป็น 3 ขั้นตอน คือ 1) ศึกษาสภาพปัญหาและความต้องการ 2) พัฒนาแนวปฏิบัติและ3) ประเมินแนวปฏิบัติ กลุ่มตัวอย่างในการทดลอง คือ  เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลบางปะกง  ประกอบด้วย แพทย์  จำนวน  4  คน  พยาบาลหอผู้ป่วยใน  จำนวน  5  คน  ผู้ป่วยนอก  จำนวน  4  คน  อุบัติเหตุและฉุกเฉิน จำนวน  4  คน  และญาติผู้ดูแล  จำนวน  30  คน  เครื่องมือที่ใช้ 1)แบบทดสอบความรู้และทักษะสำหรับเจ้าหน้าที่  2)  แบบประเมินความรู้และพฤติกรรมสำหรับผู้ดูแลเด็ก และ3) แบบประเมินความพึงพอใจ  สถิติที่ใช้คือความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน  เปรียบเทียบความแตกต่างภายในกลุ่ม แบบ nonparametric ได้แก่ Wilcoxon Signed-Rank Test

ผลการวิจัย พบว่า กลุ่มตัวอย่างมีความรู้หลังร่วมกิจกรรมสูงกว่าก่อนร่วมกิจกรรมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05  มีคะแนนทักษะหลังร่วมกิจกรรมสูงกว่าก่อนร่วมกิจกรรมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05  และมีความพึงพอใจต่อการฝึกอบรมอยู่ในระดับมากที่สุด