ระเบียบวิธีวิจัยว่าด้วย : ประชากรและกลุ่มตัวอย่าง

Abstract

            ในการวิจัยทางสังคมศาสตร์นั้นการแสวงหา คำตอบจากข้อเท็จจริงที่นักวิจัยต้องการศึกษา จากปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นที่นักวิจัยจะอธิบาย ปรากฏการณ์นั้น ๆ จำเป็นต้อง ศึกษาจาก กลุ่มประชากรซึ่งเป็นผู้มีส่วนสำคัญในการที่นักวิจัยจะได้คำตอบ ซึ่งกลุ่มประชากรเหล่านี้ จะเป็นปัจจัยสำคัญที่จะนำไปสู่การได้คำตอบ เพื่ออธิบายปรากฏการณ์ที่เป็นเหตุเป็นผล และนำไปสู่การบรรลุโจทย์วิจัยที่นักวิจัยได้ตั้งไว้ ในเบื้องต้น
            อย่างไรก็ตามการที่นักวิจัยจะแสวงหา หาคำตอบจากกลุ่มประชากรทั้งหมดเพื่อนำมา อธิบายปรากฏการณ์นั้นๆ ก็มีข้อจำกัดประการสำคัญคือ ในปรากฏการณ์ทางสังคมนั้น จำนวน ประชากรที่เกี่ยวข้องมีจำนวนมากจนผู้วิจัย ไม่อาจจะศึกษาได้ทั้งหมดเนื่องจากตองอาศัย ระยะเวลาและค่าใช้จ่ายจำนวนมากหากต้อง ทำวิจัยกับกลุ่มประชากรทั้งหมด
            ฉะนั้น ในการวิจัยจึงจำเป็นต้องกำหนด กลุ่มตัวอย่างเพื่อเป็นตัวแทนกลุ่มประชากร เพื่อให้เป็นตัวแทนที่มีคุณสมบัติที่ดีในการทำการศึกษาเพิ่ิื่อให้ได้คำตอบจากโจทย์วิจัย ที่ได้ตั้งไว้ ดังนั้น จึงจำเป็นต้องกำหนดระเบียบ ในการคัดเลือกตัวแทน หรือกี่ลุ่มตัวอย่างที่เหมาะสมเพื่อให้ได้คำตอบที่ถูกต้องและเที่ยงตรง ในการวิจัยเรื่องนั้น ๆ
            ดังนั้น ประชากรและการเลือกกลุ่ม ตัวอย่างจึงมีความสำคัญมากสำหรับการวิจัย การวิจัยที่มีการศึกษาจากกลุ่มตัวอย่างที่เป็นตัวแทนที่ดีมีขนาดพอเหมาะ แทนการศึกษา จากกลุ่มประชากรที่มีขนาดใหญ่ช่วยประหยัด ค่าใช้จ่าย เวลา แรงงานและทรัพยากรอื่น ๆ ในกระบวนการวิจัย ช่วยให้ผู้วิจัยทำการศึกษา ปัญหาวิจัยในขอบเขตกว้างขวางขึ้นภายใต้ ความจำกัดของเวลาและทรัพยากร และช่วยให้ผลการวิจัยมีความถูกต้องเที่ยงตรงมากขึ้น ในแง่ ของการดำเนินการโดยผู้วิจัยเองเนื่องจากผู้วิจัยสามารถดูแลและดำเนินการวิจัยได้ทั่วถึงมากกว่า การวิจัยที่ศึกษาจากกลุ่มประชากร (ประเภทาพรรณ อุ่นอบ, ๒๕๔๒)
           การกำหนดประชากรและการคัดเลือก กลุ่มตัวอย่างนอกจากจะให้ความกระจ่าง ในเรื่องการเก็บข้อมูลแล้วยังทำให้กทราบถึง ของเขตของการวิจัยว่ากว้างขวางหรือจำกัด เฉพาะกลุ่มใดกลุ่มหนึ่งหรือไม่ ไม่ว่าการศึกษา และการวิจัยจะมีเป้าหมายที่จะเก็บข้อมูลจาก ประชากรที่เข้าข่ายทั้งหมดีหรือเก็บเพียงบางส่วน โดยการสมุ่ตัวอย่างประชากรและกลุ่มตัวอย่างที่จะศึกษาจึงมีความสำคัญต่อระเบียบวิธีวิจัย ที่สำคัญยิ่ง (สุชาติ ประสิทธิรัฐสินธุ์ , ๒๕๔๖)