ทุนทางสังคมที่ส่งผลต่อการพัฒนาท้องถิ่นในจังหวัดสมุทรสาคร

จันทร์เพ็ญ เอี่ยมอำภา; ภมร  ขันธะหัตถ์; ธนิศร  ยืนยง

ผู้แต่ง

จันทร์เพ็ญ เอี่ยมอำภา มหาวิทยาลัยปทุมธานี
ภมร ขันธะหัตถ์ มหาวิทยาลัยปทุมธานี
ธนิศร ยืนยง มหาวิทยาลัยปทุมธานี

คำสำคัญ:

ทุนทางสังคม, การพัฒนาท้องถิ่น

บทคัดย่อ

การศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ (1) เพื่อศึกษาระดับทุนทางสังคมและการพัฒนาท้องถิ่นในจังหวัดสมุทรสาคร (2) เพื่อวิเคราะห์ทุนทางสังคมที่ส่งผลต่อการพัฒนาท้องถิ่นในจังหวัดสมุทรสาคร และ (3) เพื่อศึกษาแนวทางในการพัฒนาทุนทางสังคมและพัฒนาท้องถิ่นในจังหวัดสมุทรสาคร เป็นวิจัยเชิงปริมาณและคุณภาพ ประชากรเป้าหมาย คือ ประชาชนที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไปและมีภูมิลำเนาอยู่ในจังหวัดสมุทรสาคร กลุ่มตัวอย่างการวิจัยเชิงปริมาณจำนวน 400 คน เครื่องมือการวิจัยคือแบบสอบถาม กลุ่มตัวอย่างการวิจัยเชิงคุณภาพจำนวน 20 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบสัมภาษณ์เชิงลึก สถิติวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน การวิเคราะห์ถดถอยพหุคูณ และการวิเคราะห์สหสัมพันธ์

ผลการศึกษาพบว่า (1) ทุนทางสังคมที่ส่งผลต่อการพัฒนาท้องถิ่น ในจังหวัดสมุทรสาคร พบว่า ภาพรวมอยู่ในระดับ โดยเรียงจากค่าเฉลี่ยมากไปน้อย คือ ด้านทุนมนุษย์ ด้านทุนภูมิปัญญาและวัฒนธรรม ด้านทุนสถาบัน ด้านทุนทรัพยากรธรรมชาติ ด้านทุนจิตวิญญาณ ด้านทุนทางสังคมเชิงการรับรู้ ด้านทุนโภคทรัพย์ ด้านทุนทางสังคมเชิงโครงสร้าง ตามลำดับ และการพัฒนาท้องถิ่นในจังหวัดสมุทรสาคร พบว่า ภาพรวมอยู่ในระดับมาก โดยเรียงจากค่าเฉลี่ยมากไปน้อย คือ ด้านการส่งเสริมคุณภาพชีวิต ด้านการพัฒนาการศึกษา ด้านการพัฒนาโครงสร้างพื้นฐาน ด้านการอนุรักษ์และฟื้นฟูสิ่งแวดล้อม ด้านการพัฒนาเศรษฐกิจ และ ด้านการพัฒนาเมืองและการบริหาร ตามลำดับ (2) ทุนทางสังคม ด้านทุนมนุษย์ ด้านทุนสถาบัน ด้านทุนจิตวิญญาณ และด้านทุนโภคทรัพย์ ส่งผลต่อการพัฒนาท้องถิ่นในจังหวัดสมุทรสาคร อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ ระดับ .05 และ (3) ควรปรับรูปแบบแนวทางการพัฒนาท้องถิ่นโดยนำปัจจัยทุนทางสังคมมาเป็นข้อมูลในการวางแผนเพื่อพัฒนาท้องถิ่นต่อไป

เอกสารอ้างอิง

กัลย์ ปิ่นเกษร และคณะ. (2560). ทุนมนุษย์ : ตัวชี้วัดทุนมนุษย์ระดับองค์การ. วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์, 11(2).

พระมหาศุภโชติ บุญวอน. (2561). การบริหารจัดการทุนทางสังคมของชุมชนเข้มแข็งในจังหวัดบุรีรัมย์. ดุษฎีนิพนธ์ หลักสูตรปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์ วิทยาลัยการบริหารรัฐกิจ มหาวิทยาลัยบูรพา.

มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี. (2560). การประกอบการเพื่อสังคม (Social Entrepreneurship). เอกสารประกอบรายงาน, ประจำปีงบประมาณ 2560 มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี.

ไมตรี อินเตรียะ. (2560). ทุนทางสังคม. วารสารนาคบุตรปริทรรศน์. สถาบันการเรียนรู้เพื่อปวงชน.

วรวุฒิ โรมรัตนพันธ์. (2549). ทุนทางสังคม. กรุงเทพมหานคร: โครงการเสริมสร้างการเรียนรู้เพื่อชุมชนเป็นสุข (สรส.).

สังคม คุณคณากรสกุล. (2544). โครงการวิจัยเรื่องระบบและกลไกเพื่อการบริหารจัดการกองทุนเพื่อการพัฒนา : กรณีศึกษากองทุนสิ่งแวดล้อม. รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์. กรุงเทพมหานคร : สถาบันวิจัยสังคม จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2560). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคม แห่งชาติ ฉบับที่ 12 (พ.ศ.2560 - 2564). กรุงเทพมหานคร.

เอกรินทร์ ต่วนศิริ. (2562). ชุมชนในพื้นที่ความรุนแรง : ว่าด้วยการยึดเหนี่ยวทางสังคมของชุมชนในอำเภอมายอ จังหวัดปัตตานี. มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.

Aldridge, Stephen, David Halpern, and Sarah Fitzpatrick. (2002). Social Capital: A Discussion Paper. London, England: Performance and Innovation Unit.

Brown, S., Gray, D., McHardy, J., & Taylor, K. (2015). Employee Trust and Workplace Performance. Journal of Economic Behavior and Organization, 116.

Claridge, T. (2020). Social capital and Poverty Alleviation. Social Capital Research, Dunedin, New Zealand.

Cronbach, L. J. (1970). Essentials of Psychological Test. 5th ed. New York: Harper Collins.

David M. Walker. (2000). Managing Human Capital in the 21st Century. United States General Accounting Office Report.

Gonzales- Castaneda, Rose Gay E. (2015). Decentralized Local Governance in Asian Region: Good Practices of Mandaluyong City. Philippines. Journal of Politics and Governance. 5(2), 235-236.

Karl Lins, Henri Servaes, and Ane Tamayo (2017). Social Capital, Trust, and Firm Performance: The Value of Corporate Social Responsibility during the Financial Crisis. The Journal of Finance, 72(4).

World Bank. (1998). Monitoring and Measuring Social Capital: Over and Program Description. Washington: World Bank.