ศักยภาพของการพัฒนาการท่องเที่ยวแบบบูรณาการอย่างยั่งยืนในจังหวัดนครศรีธรรมราช
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อตรวจสอบทรัพยากรท่องเที่ยวในจังหวัดนครศรีธรรมราช เพื่อวิเคราะห์สภาพแวดล้อมภายในและสภาพแวดล้อมภายนอกของการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน และเพื่อหาศักยภาพของการพัฒนาการท่องเที่ยวแบบบูรณาการอย่างยั่งยืน การวิจัยเชิงคุณภาพครั้งนี้ใช้เครื่องมือคือรายการตรวจสอบชุมชนศึกษา แบบตรวจสอบทรัพยากรการท่องเที่ยว แบบสัมภาษณ์เชิงลึก มีกลุ่มตัวอย่าง 4 กลุ่ม จำนวน 32 คน เก็บรวบรวมข้อมูลโดยการสำรวจ การสัมภาษณ์เชิงลึก การสังเกตแบบมีส่วนร่วม และการประชุมกลุ่มย่อย ผลการวิจัยพบว่าทรัพยากรท่องเที่ยวที่โดดเด่นด้านธรรมชาติได้แก่ อุทยานแห่งชาติเขาหลวง น้ำตกพรหมโลก หาดขนอม ด้านวัฒนธรรมได้แก่ วัดพระมหาธาตุวรมหาวิหาร วัดเจดีย์ (ไอ้ไข่) เครื่องถม ด้านมหกรรมได้แก่ วันมาฆบูชา วันวิสาขบูชา แห่ผ้าขึ้นธาตุ ด้านกิจกรรมได้แก่ ไหว้พระธาตุเมืองคอน สวดมนต์ข้ามปี กีฬาชนวัว และด้านบริการได้แก่ ระบบขนส่งสาธารณะ ที่พัก ร้านอาหาร ผลการศึกษาสภาพแวดล้อมภายในและสภาพแวดล้อมภายนอก จุดแข็งมีที่ตั้งกลางเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ จุดอ่อนไม่มีแผนการตลาด ไม่มีระบบการจัดการจุดหมายปลายทาง โอกาสเป็นศูนย์กลางและเป็นประตูสู่การท่องเที่ยวกระจายออกทุกทิศทางด้านโลจิสติกส์ และอุปสรรคจากเศรษฐกิจโลกและประเทศกำลังถดถอย นักท่องเที่ยวมีรูปแบบและรสนิยมในการท่องเที่ยวเปลี่ยนไป ศักยภาพด้านทรัพยากรท่องเที่ยวของพื้นที่มีความหลากหลายของธรรมชาติ ศักยภาพด้านการจัดการทรัพยากรอย่างยั่งยืนสามารถกำหนดแผนยุทธศาสตร์แบบบูรณาการการท่องเที่ยวที่ชัดเจน ศักยภาพด้านการมีส่วนร่วมชุมชนและผู้มีส่วนร่วมในด้านการอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติและวัฒนธรรม ศักยภาพด้านการสร้างกิจกรรมการเรียนรู้สามารถสร้างกิจกรรมด้านการท่องเที่ยวที่เหมาะสมกับพื้นที่
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงท่องเที่ยวและกีฬา.
กองบริหารงานวิจัยและประกันคุณภาพการศึกษา. (2559). Thailand 4.0 โมเดลขับเคลื่อนสู่ความมั่นคง มั่ง
คั่ง ยั่งยืน. สืบค้นจาก http://www.libarts.up.ac.th/v2/img/Thailand-4.0.pdf.
คณะกรรมการพัฒนาการท่องเที่ยวประจำเขตพัฒนาการท่องเที่ยวฝั่งทะเลตะวันตก. (2558). แผนปฏิบัติการ
พัฒนาการท่องเที่ยวภายในเขตพัฒนาการท่องเที่ยวฝั่งทะเลตะวันตก พ.ศ. 2559-2563. กระทรวงท่องเที่ยวและกีฬา.
จุฑาธิปต์ จันทร์เอียด, อังสุมาลิน จำนงชอบ และวุฒิพงษ์ ทองก้อน. (2559). การพัฒนารูปแบบการท่องเที่ยว
เชิงนิเวศโดยจักรยานของชุมชนบางพลับอำเภอบางคนที จังหวัดสมุทรสงคราม. วารสารธุรกิจปริทัศน,
8(2), 91-108.
จุฑาธิปต์ จันทร์เอียด, อังสุมาลิน จำนงชอบ และณัฏฐพัชร มณีโรจน์. (2561). การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิง
ประสบการณ์ในพื้นที่อำเภอวัฒนานคร จังหวัดสระแก้ว. วารสารศิลปะศาสตร์
มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตหาดใหญ่, 10(2), 156-187.
ชุติกาญจน์ กันทะอู. (2560). การท่องเที่ยวโดยชุมชนเป็นฐาน: กรณีศึกษาบ้านร่องฟอง ตำบลร่องฟอง อำเภอ
เมืองแพร่ จังหวัดแพร่. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย).
พยอม ธรรมบุตร. (2558). เอกสารประกอบการเรียนการสอนเกี่ยวกับองค์ประกอบของการท่องเที่ยว.
กรุงเทพฯ: วิทยาลัยการจัดการ มหาวิทยาลัยพะเยา.
พยอม ธรรมบุตร. (2560). เอกสารประกอบการเรียนการสอนเกี่ยวกับองค์ประกอบของการท่องเที่ยว.
กรุงเทพฯ: วิทยาลัยการจัดการ มหาวิทยาลัยพะเยา.
พยอม ธรรมบุตร. (2561). แผนยุทธศาสตร์เพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวแบบบูรณาการอย่างยั่งยืนของแขวงวัด
กัลยาณ์ เขตธนบุรี กรุงเทพมหานคร. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ, 12(1), 84-95.
วิไลภรณ์ ฤทธิคุปต์. (2561). การจัดการการเรียนรู้โดยใช้ชุมชนเป็นฐาน: กลยุทธ์การจัดการเรียนรู้ที่มี
ประสิทธิภาพของครูในศตวรรษที่ 21. วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย, 11(3), 179-191.
สุภางค์ จันทวานิช. (2561). วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ. (พิมพ์ครั้งที่ 24). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สำนักงานคณะกรรมการบริหารจังหวัดแบบบูรณาการจังหวัดนครศรีธรรมราช. แผนพัฒนาจังหวัด
นครศรีธรรมราช พ.ศ. 2561-2564. สืบค้นจาก http://www.nakhonsithammarat.go.th.
เอื้อมพร หลินเจริญ. (2554). การพัฒนารูปแบบการจัดกระบวนการเรียนรู้เรื่องการศึกษาชุมชนเพื่อสืบค้นองค์
ความรู้และภูมิปัญญาท้องถิ่น. พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม.
Macarena Lozano-Oyola, Francisco Javier Blancas, Mercedes Gonzalez and Rafael Caballero.
(2019). Sustainable tourism tags to reward destination management, Journal of Environmental Management. doi: http:
//doi.org/10.1016/j.jenvman.2019.109458.
Qiufen Zhang. (2012). Research on Tourist Attractions Performance Promoting Method Based
on The SWOT Analysis Method, SciVerse Science Direct, IERI Procedia 1(2012) 254-260. doi: 10.1016/j.ieri.2012.06.040.
UNWTO. (2015). Retrieved September 11, 2017, สืบค้นจาก http: // www2.unwto.org.
World Travel & Tourism Council. (2017). Travel & Tourism, สืบค้นจาก http: //wttc.org.