การบริหารจัดการอุทยานการเรียนรู้ขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาสภาพการบริหารจัดการอุทยานการเรียนรู้ขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น เพื่อศึกษาปัญหาและอุปสรรคในการบริหารจัดการอุทยานการเรียนรู้ขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น เพื่อเสนอแนวทางการบริหารจัดการอุทยานการเรียนรู้ขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ (Qualitative Research) โดยใช้วิธีการสัมภาษณ์ (Interview) จากกลุ่มผู้ให้ข้อมูลสำคัญ (Key Informants) จำนวน 22 ท่าน ร่วมกับการวิจัยเอกสาร (Documentary Research) เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยเป็นแนวคำถามใช้การสัมภาษณ์แบบกึ่งโครงสร้าง (Semi-Structured Interview Form) ใช้การวิเคราะห์เชิงเนื้อหา (Content Analysis) ผลการวิจัยพบว่า สภาพการบริหารจัดการอุทยานการเรียนรู้ขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นโดยรวมเป็นไปตามวัตถุประสงค์ของการจัดตั้ง แต่อุทยานการเรียนรู้บางแห่ง ยังมีการบริหารจัดการที่เป็นไปตามวัตถุประสงค์น้อย (1) ด้านกระบวนการบริหารจัดการ ประกอบด้วย มีการวางแผนจัดตั้งคณะทำงานและบริหารอุทยานการเรียนรู้ มีการจัดโครงสร้างองค์กร ผู้บริหาร เห็นความสำคัญของการเรียนรู้ และมีการติดตามประเมินผล (2) ด้านทรัพยากรทางการบริหาร มีบุคลากรที่มีทักษะในการปฏิบัติงาน มีการจัดสรรงบประมาณ มีการจัดสรรวัสดุอุปกรณ์ และมีวิธีการบริหารจัดการแบบผสมผสานระหว่างราชการ และการจ้างเหมาเอกชนเข้ามาบริหารจัดการ (3) ด้านการดำเนินงานของอุทยานการเรียนรู้ระดับจังหวัด มีสถานที่ตั้งอยู่ในเมืองหรือเข้าถึงได้สะดวก มีสื่อการเรียนรู้ มีการจัดกิจกรรมที่สร้างเสริมการเรียนรู้ มีการให้บริการที่หลากหลาย ผู้อำนวยการ มีวิสัยทัศน์และมีความสามารถในการประสานเครือข่ายที่เกี่ยวข้อง มีการติดตามประเมินผล ปัญหาและอุปสรรค มี 4 ด้าน ได้แก่ (1) ผู้บริหาร (2) โครงสร้างระบบราชการ (3) ความพร้อมด้านทรัพยากร (4) สถานที่ตั้งและสื่อการเรียนรู้ แนวทางการบริหารจัดการอุทยานการเรียนรู้ขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น มี 5 ด้าน ได้แก่ (1) การพัฒนาภาวะผู้นำและศักยภาพผู้บริหาร (2) การสร้างเครือข่าย (3) เปิดโอกาสให้ภาคเอกชนเข้ามาดำเนินการบริหารจัดการอุทยานการเรียนรู้ (4) จัดสรรงบประมาณอย่างเหมาะสมและเพียงพอ (5) สถานที่ตั้งควรเข้าถึงได้ง่าย จัดสรรพื้นที่ภายในให้เหมาะกับการใช้งาน จัดหาสื่อการเรียนรู้ที่หลากหลาย จัดกิจกรรมส่งเสริมการเรียนรู้ให้ตรงกลุ่มเป้าหมาย ปรับรูปแบบการบริการให้เหมาะสมกับบริบทพื้นที่
Article Details
เอกสารอ้างอิง
เดช เผ่าน้อย. (2549). การพัฒนาตัวแบบการจัดการห้องสมุดในโรงเรียนให้เป็นห้องสมุดมีชีวิตเพื่อเป็น
แหล่งเรียนรู้ของชุมชน. (วิทยานิพนธ์การจัดการดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการศึกษา มหาวิทยาลัย ราชภัฏสวนดุสิต).
ชมพูนุท โกสลากร เพิ่มพูนวิวัฒนและคณะ. (2553). การจัดการทองถิ่นเพื่อการศึกษา กรณีศึกษาศูนย์การ เรียนรู้. รายงานการวิจัย สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
ทรงศักดิ์ ทุงจันทร์. (2558). แนวทางการพัฒนาอุทยานการเรียนรู้มหาสารคามสู่องค์การแห่งการเรียนรู้ที่มี ประสิทธิภาพโดยใช้หลักการบริหารเชิงดุลยภาพ. (วิทยานิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการ บริหารจัดการการศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฎมหาสารคาม).
ธัญญพัฒน์ จองศิริวัฒน์. (2549). บทบาทของอุทยานการเรียนรู้ในการสื่อสารเพื่อการส่งเสริมการศึกษาของ เยาวชนไทย. วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชานิเทศศาสตรพัฒนาการ จุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย.
สำนักงานบริหารและพัฒนาองค์ความรู้. (2560). หนทางสู่การสร้าง KNOWLEDGE 4.0 ของ OKMD.
เดอะโนวเลจ, 1(3), 6-9.
พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542. ราชกิจจานุเบกษา เล่ม 116 ตอนที่ 74 ก. 1-23.
มารุต ลิ้มเจริญ. (2560). รูปแบบการบริหารจัดการอุทยานการเรียนรู้ของศูนย์การศึกษากองทัพ ภาคที่ 2. (วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา).
วัชญาณ์ ยอดหล้า. (2552). การประเมินโครงการห้องสมุดมีชีวิตของห้องสมุดประชาชนจังหวัดน่าน. (วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการบริหารการศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏอุตรดิตถ์).
สำนักงานอุทยานการเรียนรู้ (องค์การมหาชน). (2559). รู้จักเรา. (ออนไลน์) (อ้างเมื่อ 14 มีนาคม 2559). จาก https://www.tkpark.or.th/tha/page/about
อภิรดี กันเดช. (2551). แนวโน้มการพัฒนารูปแบบของห้องสมุดประชาชนในสังคมฐานความรู้ ใน พ.ศ. 2560. (วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการศึกษานอกโรงเรียน จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย).
Christopher Hood. (1991). A public management for all seasons. Public Administration,
69(1), 3-19.
Drucker. P.F. (2005). Management: Tasks, responsibilities, practices. New York: Truman Talley Books.
