การบริหารการศึกษาแบบอภิปัญญาเพื่อพัฒนาสุขภาพชุมชนโดยพระคิลานุปัฏฐาก (พระอาสาสมัครส่งเสริมสุขภาพประจำวัด-อสว.) พื้นที่เขตสุขภาพที่ 7
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อนำเสนอการศึกษาแนวทางการพัฒนาศักยภาพของพระคิลานุปัฏฐาก (พระอาสาสมัครส่งเสริมสุขภาพประจำวัด-อสว.) การบริหารการศึกษาแบบอภิปัญญาเพื่อพัฒนาสุขภาพชุมชน ในพื้นที่เขตสุขภาพที่ 7 ทั้งนี้พระคิลานุปัฏฐาก (พระอาสาสมัครส่งเสริมสุขภาพประจำวัด–อสว.) เป็นผู้มีบทบาทสำคัญในการดูแลสุขภาพพระสงฆ์และชุมชนโดยเฉพาะในพื้นที่ที่มีข้อจำกัด เข้าถึงบริการสาธารณสุข การพัฒนาศักยภาพพระคิลานุปัฏฐาก (พระอาสาสมัครส่งเสริมสุขภาพประจำวัด-อสว.) ให้มีความรู้ในการดูแลส่งเสริมสุขภาพตนเองและผู้อื่นจึงเป็นสิ่งจำเป็นอย่างยิ่งเพื่อให้สามารถตอบสนองต่อความต้องการด้านสุขภาพของชุมชนได้อย่างมีประสิทธิภาพ การบูรณาการการบริหารการศึกษา แบบอภิปัญญาโดยมุ่งเน้นการผสมผสานความรู้ทางสาธารณสุขเข้ากับภูมิปัญญาท้องถิ่น ผ่านการส่งเสริมการมีส่วนร่วมของชุมชนโดยใช้ประโยชน์จากทรัพยากรที่มีจำกัดได้อย่างคุ่มค่าเพื่อสร้างสุขภาวะที่ดีให้กับชุมชนอย่างยั่งยืน
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารศูนย์ดัชนีการอ้างอิงวารสารไทย ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรงซึ่งกองบรรณาธิการวารสาร ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใด ๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารศูนย์ดัชนีการอ้างอิงวารสารไทย ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารศูนย์ดัชนีการอ้างอิงวารสารไทย หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อกระทำการใด จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักอักษรจากวารสารศูนย์ดัชนีการอ้างอิงวารสารไทยก่อนเท่านั้น
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงสาธารณสุข. (2562). คู่มือแนวทางการอบรมหลักสูตรการอบรมพระคิลานุปัฏฐาก (พระอาสาสมัครส่งเสริมสุขภาพประจำวัด–อสว.) ขั้นต้น หลักสูตร 35 ชั่วโมง. https://esguniverse.com/content/238205/
คณะกรรมการจัดทำธรรมนูญสุขภาพพระสงฆ์แห่งชาติ. (2566). ธรรมนูญสุขภาพพระสงฆ์แห่งชาติ พุทธศักราช 2566. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการสุขภาพแห่งชาติ.
ธีร์ ภวังคนันท์, ณัฐภษร พสุสิทธิพงษ์ และสัมฤทธิ์ กางเพ็ง. (2566). ภาวะผู้นำและการบริหาร: แนวคิดเชิงทฤษฎี. วารสารครุศาสตร์ปัญญา, 2(5), 71-89.
พินทุสร โพธิ์อุไร. (2562). แนวคิดว่าด้วยการเสริมพลังชุมชนเพื่อการสร้างเสริมสุขภาพ. วารสารพัฒนาสังคม, 21(2), 64-77.
ศูนย์อนามัยที่ 7 ขอนแก่น. (2561). โครงการพัฒนาศักยภาพพระคิลานุปัฏฐาก (พระอาสาสมัครสาธารณสุขประจำวัด/พระอสว.) ศูนย์อนามัยที่ 7 ขอนแก่น ปีงบประมาณ 2561. https://doc.anamai.moph.go.th/index.php?r=str-project/view&id=1799
Cross, K. P., & Steadman, M. H. (1996). Classroom Research: Implementing the Scholarship of Teaching. San Francisco, CA: Jossey-Bass.
Crowl, T. K. (1997). Educational psychology: Windows on teaching. Madison, WI: Brown & Benchmark.
Daft, R.L. (2022). Management (14th ed). Boston: Cengage.
Daft, R.L., and Marcic, D. (2023). Understanding Management. 12th ed. Boston: Cengage.
Didonato, N. C. (2012). Effective Self and Co-regulation in Collaborative Learning Groups: An Analysis of How Students Regulate Problem Solving of Authentic Interdisciplinary Tasks. Instructional Science, 41(1), 25-47.
Flavell, J. H. (1979). Metacognition and Cognitive Monitoring: A New Area of Cognitive-Developmental Inquiry. Cognitive Psychology, 11, 232-234.
Griffin, R.W. (2022). Management (10th ed). Boston: Cengage.
Samson, D., Donnet, T., and Daft, R.L. (2021). Management (7th ed). South Melbourne: Cengage.
Schermerhorn, J.R., and Bachrach, D.G. (2016). Exploring Management (5th edition). New York: John Wiley & Sons.
Tosun, C., & Senocak, E. (2013). The Effects of Problem-based Learning on Metacognitive Awareness and Attitudes toward Chemistry of Prospective Teachers with Different Academic Backgrounds. Australian Journal of Teacher Education, 38(3), 61-73.
