ผลได้ทางเศรษฐกิจของธุรกิจขนส่งต่ออุตสาหกรรมการท่องเที่ยวไทย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลกระทบจากการใช้บริการด้านการขนส่งผู้โดยสารของผู้เยี่ยมเยือนต่ออุตสาหกรรมท่องเที่ยวในรูปของทั้งรายได้ทั้งทางตรงและทางอ้อม โดยใช้แบบจําลองตารางบัญชีประชาชาติด้านการท่องเที่ยว 2556 ซึ่งสร้างขึ้นสําหรับการจัดทําระบบบัญชีประชาชาติด้านการท่องเที่ยว(TSA) ของไทย ผลการศึกษาพบว่า การคมนาคมขนส่งผู้โดยสารเพื่อการท่องเที่ยวเป็นสาขาบริการที่สร้างรายได้ให้แก่ประเทศไทยได้สูงถึงร้อยละ 46.5 ของรายได้ในอุตสาหกรรมท่องเที่ยว ในจํานวนรูปแบบการขนส่ง 4 ประเภท คือ ทางอากาศ ทางน้ํา ระบบราง และเดินทางด้วยพาหนะที่ใช้ล้อรูปแบบการขนส่งที่สร้างรายได้ให้แก่ไทยมากที่สุดคือ ทางอากาศ แต่มีความเชื่อมโยงกับสาขาอื่นค่อนข้างน้อย ในขณะที่สาขาการขนส่งทางรถยนต์มีความสามารถในการสร้างรายได้ทางอ้อมสูงสุดส่วนการขนส่งทางรถไฟนั้นภาครัฐควรรีบเร่งดําเนินเปิดเสรีให้ทั่วประเทศเพราะเป็นสาขาที่มีค่าตัวทวีคูณสูง
Article Details
Copyright to published manuscripts becomes the property of the Graduate School of Development Economics, National Institute of Development Administration. Reproduction of all or part of a Development Economic Review (DER) article by anyone, excluding author(s), is prohibited, unless receiving our permission.
References
พรเพ็ญ วรสิทธา, อุดมศักดิ ์ศิลประชาวงศ์,และอนันต์ วัฒนกุลจรัส. (2558). โครงการการศึกษาตัวชี้วัดที่ไม่ใช่ตัวเงินของอุตสาหกรรมท่องเที่ยวเพื่อสร้างบัญชีประชาชาติด้านการทอ่งเที่ยวสำหรับประเทศไทย สำนักวิจัย สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
Vora-Sittha, P., Silaprachavong, U. and Wattanakuljarus, A. (2015). A Non-Monetary Analysis
of Tourism Satellite Accounts for Thailand. Research Center, National Institute of
Development Administration.(In Thai)
อนันต์ วัฒนกุลจรัส, พรเพ็ญ วรสิทธา, และอุดมศักดิ์ ศิลปะระชาวงศ์. (2556).โครงการการสำรวจข้อมูล
บัญชีประชาชาติด้านการทอ่งเที่ยวสำหรับประเทศไทย ปี 2556 คณะพัฒนาการเศรษฐกิจ
สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
Wattanakuljarus, A., Vora-Sittha, P., Silaprachavong, U. (2013). A Survey of Tourism
Expenditures for Constructing Thailand’s Tourism Satellite Accounts: TSA (Phase 1),
Research Center, National Institute of Development Administration. (In Thai)
ภาษาอังกฤษ
Goeldner, Charles R. and Ritchie, J.R, (2012). Tourism Principle, Practices, Philosophies.12th
edition, September 2011. Jennifer Reilly, Peter Williams, and Wolfgang Haider,(2010).
Moving towards more eco-efficient tourist transportation to a resort destination:
The case of Whistler, British Columbia, Research in Transportation Economics,
26(1): 66-7.
Kaul, R.N, (1985). “Transportation and Marketing” in Dynamics of tourism: A trilogy, volumn 3,
pp. 496. New Delhi : Sterling Publishers Private Limited.
Mammadov, (2012). The Importance of Transportation in Tourism Sector; Business
Administration Department, Faculty of Economic and Administrative Sciences,
Qafqaz University, AZERBAIJAN, 7th Silk Road International Conference “Challenges
and Opportunities of Sustainable Economic Development in Eurasian Countries;
Tbilisi - Batumi, GEORGIA, May 24, 2012 – May 26, 2012
Miller, R. and Blair, P.,(1985). Input-Output Analysis: Foundations and Extentions, Prentice-Hall,
Inc, New Jersey.
United Nations. (2008). Tourism Satellite Account: Recommended Methodological Framework
(TSA; RMF), Department of Economic and Social Affairs.
Euromonitor International. (2014). Transportation in Singapore. Passport, August.
Euromonitor International. (2014). Transportation in Australia. Passport, September.
Euromonitor International. (2014). Transportation in Japan. Passport, September.
Euromonitor International. (2014). Transportation in France. Passport, November.
Euromonitor International. (2014). Transportation in Malaysia. Passport, November.
Euromonitor International. (2014). Transportation in Thailand. Passport, December.
Euromonitor International. (2015). Transportation in Hong Kong. Passport,January.
Westlake J. and D. Robbins, (2005). “Transportation” in Cooper C., Fletcher J., Fyall A.,
Gilbert D. and S. Wanhill (eds), Tourism: Principles and Practice, 3rd edition,
Pearson Education Limited, Essex