จากถ้ำติ่งถึงภูพระบาท การซ้อนทับความเชื่อและพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ของคนลุ่มแม่น้ำโขง
คำสำคัญ:
ถ้ำติ่ง, ภูพระบาท, การซ้อนทับ, พื้นที่ศักดิ์สิทธิ์, ลุ่มแม่น้ำโขงบทคัดย่อ
บทความเรื่อง จากถ้ำติ่งถึงภูพระบาท การซ้อนทับความเชื่อและพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ของคนลุ่มแม่น้ำโขงนำเสนอการศึกษาประวัติความเป็นมาของถ้ำติ่ง เมืองหลวงพระบาง สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว และประวัติความเป็นมาของภูพระบาท อำเภอบ้านผือ จังหวัดอุดรธานี และการซ้อนทับความเชื่อและพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ของถ้ำติ่งและภูพระบาท โดยรวบรวมข้อมูลจากเอกสาร สิ่งพิมพ์ สื่อออนไลน์ และการเก็บข้อมูลจากภาคสนามด้วย แบบสำรวจ แบบการสังเกตแบบไม่มีส่วนร่วม และแบบการสัมภาษณ์ จากผู้รู้ ผู้ปฎิบัติและผู้เกี่ยวข้อง การจดบันทึก และการถ่ายภาพ จากนั้นนำมาวิเคราะห์และสังเคราะห์ข้อมูล ผลการศึกษาพบว่า ถ้ำติ่ง และ ภูพระบาท เป็นพื้นที่ที่มีการซ้อนทับความเชื่อและพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ของคนลุ่มแม่น้ำโขงมาตั้งแต่ยุคก่อนประวัติศาสตร์ จากหลักฐานการค้นพบโบราณวัตถุและภาพเขียนสี หรือ ศิลปะถ้ำที่บริเวณถ้ำติ่ง เมืองหลวงพระบาง สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาวและภูพระบาท อำเภอบ้านผือ จังหวัดอุดรธานี นอกจากนั้นยังพบว่ามีความเชื่อเรื่องผีบรรพบุรุษในยุคประวัติศาสตร์ตอนต้น มีการบวงสรวงดวงวิญญาณ ผีฟ้า ผีแถน เทพยดาและพญานาค ก่อนที่ศาสนาพราหมณ์และพุทธศาสนาจะเข้ามา เมื่อพระเจ้าฟ้างุ้มนำพุทธศาสนาเข้ามาเผยแพร่สถานที่ทั้งสองถูกเปลี่ยนให้เป็นพุทธสถาน มีการสร้างพระพุทธรูป วัด สถูปเจดีย์ และพระธาตุ ศาสนสถานต่าง ๆ ถูกโยงเข้ากับตำนานพื้นบ้านและความเชื่อดั้งเดิมจนไม่สามารถแยกออกจากกันได้ กลายเป็นความเชื่อและพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ที่มีความเฉพาะของท้องถิ่น
เอกสารอ้างอิง
คำ จำปาแก้วมณี. (2523). ภาคหนึ่ง, ประวัติศาสตร์ลาว : ลาวในสมัยปฐมบูราณ. เวียงจันทน์ : (ม.ป.พ).
ทรงคุณ จันทรจร. (2551). ประวัติศาสตร์ลาว(ดึกดําบรรพ์-ปัจจุบัน). กาฬสินธุ์ : ประสานการพิมพ์.
ธีรวัฒน์ แก้วแดง. (2545). การช่วงชิงความหมายพิธีกรรมและความเชื่อ ปู่เยอ ย่าเยอ เมืองหลวงพระบาง สปป.ลาว. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาภูมิภาคศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
บุญยงค์ เกศเทศ. (2562). หลากหลายเผ่าพันธุ์ในลุ่มน้ำของ. กรุงเทพฯ : มาตา.
ฝ่ายวิชาการ, กองโบราณคดี. (2532). ศิลปะถ้ำในอีสาน. กรุงเทพฯ : ชุมนุมสหกรณ์.การเกษตรแห่งประเทศไทย.
มนต์จันทร์ วงศ์จตุรภัทร. (ม.ป.ป.). เส้นทางแหล่งโบราณคดีจนถึงตำนานพื้นบ้านในอุทยานประวัติศาสตร์ภูพระบาท.กรุงเทพฯ : (ม.ป.พ.).
รุ่งโรจน์ ธรรมรุ่งเรือง. (2558). ทวารวดีในอีสาน. กรุงเทพฯ : มติชน.
รุ่งโรจน์ ภิรมย์อนุกูล. (2545). ใบเสมาเรื่องศิพิชาดก ร่องรอยพุทธศาสนามหายานในภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนบน. เมืองโบราณ. 28(3) : 102-107.
วนิดา สถิตานนท์ (บรรณาธิการ). (2552). ทรัพยากรท่องเที่ยวไทย ชุดภาคอีสาน อุดรธานี : กรุงเทพฯ : ฝ่ายส่งเสริมสินค้าการท่องเที่ยว การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย.
ศิราพร ณ ถลาง และสุกัญญา ภัทราชัย. (2542). คติชนกับคนไทย-ไท รวมบทความทางด้านคติชนวิทยาในบริบททางสังคม. กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศรีศักร วัลลิโภดม. (2533). แอ่งอารยะธรรมอีสาน แฉหลักฐานโบราณคดีพลิกโฉมหน้าประวัติศาสตร์ไทย. กรุงเทพฯ : มติชน.
ศุภชัย สิงห์ยะบุศย์. (2553). หลวงพระบางเมืองมรดกโลก : ราชธานีแห่งความทรงจําและพื้นที่ พิธีกรรมในกระแสโลกาภิวัฒน์. กรุงเทพฯ : สายธาร.
สุจิตต์ วงษ์เทศ. (2549). พลังลาวชาวอีสานมาจากไหน?. กรุงเทพฯ : มติชน.
สุเนตร โพธิสาร. (1992). บทรายงานของคณะค้นคว้าประวัติศาสตร์และบูราณคดีที่ลงแขวงหลวงพระบาง. เวียงจันทน์ : สถาบันประวัติศาสตร์ ภูมิศาสตร์และบูราณคดี คณะกรรมการวิทยาศาสตร์สังคมลาว.
สุภัทรดิศ ดิสกุล. (2500). เมืองฟ้าแดด. ศิลปากร. 1(4) : 56-57.
สุมิตร ปิติพัฒน์. (2520). บ้านผือร่องรอยจากอดีต. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สุรสวัสดิ์ สุขสวัสดิ์. (2535). จากหลวงพระบางถึงเวียงจันทน์. กรุงเทพฯ : เมืองโบราณ.
เสรี ตันศรีสวัสดิ์. (2544). สบายดีหลวงพระบาง. กรุงเทพฯ : ธารบัวแก้ว.
อู่คำ พมวงสา. (2501). ประวัติศาสตร์ลาว. ชอบ ดีสวนโคก (แปล). ขอนแก่น : มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
อรพิน พงศ์ภักดี และคณะ. (2522). อารยธรรมตะวันออก. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ฤดีมน ปรีดีสนิท. (2554). มองตำนานอ่านอดีต พิธีกรรมและความเชื่อของชุมชนสองฝั่งโขง. กรุงเทพฯ : สุวีริยาสาส์น.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2024 Asian Journal of Traditional and Innovative Arts and Textiles

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.

