กลยุทธ์การพัฒนาสมรรถนะที่จำเป็นสำหรับครูในระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน เพื่อรองรับการศึกษายุค 4.0
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาสภาพบริบทการพัฒนาสมรรถนะที่จำเป็นสำหรับครูในระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน เพื่อรองรับการศึกษายุค 4.0 2) สร้างกลยุทธ์การพัฒนาสมรรถนะที่จำเป็นสำหรับครูในระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน เพื่อรองรับการศึกษายุค 4.0 และ 3) ประเมินกลยุทธ์การพัฒนาสมรรถนะที่จำเป็นสำหรับครูในระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน เพื่อรองรับการศึกษายุค 4.0 เป็นงานวิจัย
เชิงคุณภาพ มีกลุ่มผู้ให้ข้อมูล จำนวน 30 คน ในการศึกษาสภาพบริบท และผู้ทรงคุณวุฒิ จำนวน 9 คน ในการประเมินกลยุทธ์ เครื่องมือที่ใช้ ได้แก่ แบบสัมภาษณ์แบบกึ่งโครงสร้าง แบบวิเคราะห์เนื้อหา ประเด็นการสนทนากลุ่ม และแบบสอบถามเพื่อประเมินกลยุทธ์ วิเคราะห์ข้อมูล โดยใช้เทคนิคการวิเคราะห์ SWOT การวิเคราะห์เนื้อหาและสร้างข้อสรุป รวมทั้งใช้ค่าสถิติพื้นฐาน ได้แก่ ค่าเฉลี่ย () และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน (S.D.)
ผลการวิจัยพบว่า
1. สภาพบริบทการพัฒนาสมรรถนะที่จำเป็นสำหรับครูในระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน เพื่อรองรับการศึกษายุค 4.0 ในภาพรวมพบว่า จุดแข็ง ได้แก่ การใช้หลักการมีส่วนร่วมในการพัฒนาครู จุดอ่อนที่พบได้แก่ ภาระงานนอกเหนือจากงานสอนของครูมีมาก โอกาส ได้แก่ บุคคล ชุมชน องค์กรต่างๆ หน่วยงานของรัฐและเอกชนผู้มีส่วนเกี่ยวข้อง รวมทั้งเครือข่ายต่างๆ ให้การส่งเสริมพัฒนาและมีส่วนร่วมในการดำเนินงานในโรงเรียน อุปสรรคที่พบ ได้แก่ การเปลี่ยนแปลงทางการเมืองส่งผลทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงนโยบายทางด้านการศึกษาอยู่บ่อยครั้ง
2. กลยุทธ์การพัฒนาสมรรถนะที่จำเป็นสำหรับครูในระดับการศึกษาขั้นพื้นฐานเพื่อรองรับการศึกษายุค 4.0 ประกอบด้วย 11 กลยุทธ์หลัก 11 มาตรการ และ11 ตัวชี้วัด
3. ผลการประเมินกลยุทธ์มีความเหมาะสมและความเป็นไปได้อยู่ในระดับมากที่สุด
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ, สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2560). แผนการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2560-2579. กรุงเทพฯ: สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา.
ธารารัตน์ มาลัยเถาว์. (2560). กลยุทธ์การพัฒนาทักษะครูประถมศึกษาตามแนวคิดการเรียนรู้ด้วยการนำตนเอง สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. วารสารวิจัยทางการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 11(2), 306-319.
นิสดารก์ เวชยานนท์. (2553). Competency-Based Approach. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: เดอะกราฟิโก ซิสเต็มส์ จํากัด.
บุญชม ศรีสะอาด. (2553). วิจัยเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: สุริยาสาส์น.
พรชัย เจดามาน และคณะ. (2562). การพัฒนาการศึกษาภายใต้กรอบประเทศไทย 4.0 สู่ศตวรรษที่ 21. เข้าถึงได้จาก http://oknation.nationtv.tv/blog/jedaman/2016/12/31/entry-1
พิมพันธ์ เตชะคุปต์ และพรทิพย์ แข็งขัน. (2551). สมรรถนะครูและแนวทางการพัฒนาครูในสังคมที่เปลี่ยนแปลง. กรุงเทพฯ: พริกหวานกราฟฟิค.
ไพฑูรย์ สินลารัตน์ และคณะ. (2559). การศึกษา 4.0 เป็นยิ่งกว่าการศึกษา. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: วิทยาลัยครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิต.
ไพฑูรย์ สินลารัตน์. (2559). การศึกษา 4.0 เป็นยิ่งกว่าการศึกษา. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วิภาดา คุปตานนท์. (2551). การจัดการและพฤติกรรมองค์การ: เทคนิคการจัดการใหม่. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรังสิต.
สุกัญญา รัศมีโชติ. (2551). การจัดการทรัพยากรมนุษย์ด้วย Competency-Based HRM. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: สถาบันเพิ่มผลผลิตแห่งชาติ.
Ozcelik, G. and Ferman, M. (2006). Competency Approach to Human Resource Manager: Outcome and Contributions in a Turkish Cultural Context. Human Resource Development Review. Thousand Oaks: March.
Thompson, A. A. and Strickland, A. J. (2003). Strategic Management: Concepts and Cases. (12th ed.). Boston: McGraw-Hill.
Wheelen, T. L. and Hunger, J. D. (2008). Strategic Management and Business Policy. (11th ed.). New Jersey: Pearson Prentice Hall.
