การจัดการเศรษฐกิจสร้างสรรค์ของผลิตภัณฑ์ผ้าพื้นเมืองในถนนคนเดินเขมราฐ อำเภอเขมราฐ จังหวัดอุบลราชธานี

Main Article Content

เริงศักดิ์ แก้วเพ็ชร

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาสภาพการจัดการเศรษฐกิจของผลิตภัณฑ์ผ้าพื้นเมือง อำเภอเขมราฐ จังหวัดอุบลราชธานี 2) ศึกษาการจัดการเศรษฐกิจสร้างสรรค์ของผลิตภัณฑ์ผ้าพื้นเมืองในถนนคนเดินเขมราฐ อำเภอเขมราฐ จังหวัดอุบลราชธานี 3) ศึกษาแนวทางการพัฒนาการจัดการเศรษฐกิจสร้างสรรค์ของผลิตภัณฑ์ผ้าพื้นเมืองในถนนคนเดินเขมราฐ อำเภอเขมราฐ จังหวัดอุบลราชธานี เครื่องมือที่ใช้เป็นแบบสัมภาษณ์ ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 20 คน ใช้การสุ่มแบบเจาะจง และการปฏิบัติการเชิงพื้นที่ การวิเคราะห์ข้อมูลโดยการวิเคราะห์เนื้อหาเชิงพรรณนา
ผลการวิจัยพบว่า
1. สภาพการจัดการเศรษฐกิจของผลิตภัณฑ์ผ้าพื้นเมือง อำเภอเขมราฐ จังหวัดอุบลราชธานี มีการทอผ้าพื้นเมืองตามลายทอ องค์ความรู้ และภูมิปัญญาที่ได้รับการถ่ายทอดสืบกันมาจากรุ่นสู่รุ่น และมีการพัฒนาลายมาตามลำดับ เพื่อใช้สอยในชีวิตประจำวัน และในวาระพิเศษต่างๆ ซึ่งแสดงถึงอัตลักษณ์อันสะท้อนให้เห็นความงดงามของศิลปวัฒนธรรมของผู้คน ความเป็นอยู่ที่ได้รับความเอาใจใส่ผ่านเครื่องนุ่งห่มของชาวอำเภอเขมราฐ
2. การจัดการเศรษฐกิจสร้างสรรค์ได้มีการสร้างสรรค์ผลิตภัณฑ์ผ้าพื้นเมืองในถนนคนเดินเขมราฐให้เป็นที่รู้จักและเป็นที่ต้องตาตรึงใจของผู้ที่ได้พบเห็นผ่านการดำเนินกิจกรรมหลัก 2 กิจกรรม ได้แก่ 1) การจัดการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมของท้องถิ่นในอำเภอเขมราฐ จากอัตลักษณ์ทางวัฒนธรรมของชุมชนอำเภอเขมราฐ 2) การจัดกิจกรรมการจัดเดินแฟชั่นผ้าพื้นเมืองเขมราฐ
3. แนวทางการพัฒนาการจัดการเศรษฐกิจสร้างสรรค์ของผลิตภัณฑ์ผ้าพื้นเมืองในถนนคนเดินเขมราฐ ประกอบด้วย การอนุรักษ์ลายทอผ้าเดิมที่เป็นเอกลักษณ์ การออกแบบลายที่แปลกใหม่เพิ่มขึ้น การสืบทอดภูมิปัญญาการทอผ้าพื้นเมืองด้วยการบรรจุเนื้อหาภูมิปัญญาอย่างเป็นลายลักษณ์อักษร การเพิ่มช่องทางในการสืบทอดผ่านหน่วยงานภาครัฐ การออกแบบการตัดเย็บผ้าพื้นเมืองให้มีแบบที่ทันสมัย หลากหลาย การเพิ่มช่องทางการตลาดทั้งออนไซต์และออนไลน์ และการมีที่พักแบบโฮมสเตย์

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
แก้วเพ็ชร เ. . (2023). การจัดการเศรษฐกิจสร้างสรรค์ของผลิตภัณฑ์ผ้าพื้นเมืองในถนนคนเดินเขมราฐ อำเภอเขมราฐ จังหวัดอุบลราชธานี. วารสารวิชาการธรรมทรรศน์, 23(1), 61–72. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/dhammathas/article/view/259962
ประเภทบทความ
บทความวิจัย (Research Article)

เอกสารอ้างอิง

จักรพันธ์ โสมะเกษตริน. (2551). การจัดการภูมิปัญญาท้องถิ่นศรีสะเกษเพื่อการแข่งขันอย่างยั่งยืน. กรุงเทพฯ: สำนักงานการวิจัยแห่งชาติ.

นภาภรณ์ หะวานนท์ และพิสมัย รัตนโรจน์สกุล. (2548). ผลการวิจัยการเสริมสร้างทุนทางสังคมเพื่อชุมชนเข้มแข็ง. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.

ประเวศ วะสี. (2530). การศึกษาชาติกับภูมิปัญญาท้องถิ่น ในการสัมมนาทางวิชาการเรื่องภูมิปัญญาชาวบ้านกับการดำเนินงานด้านวัฒนธรรมกับการพัฒนาชนบท. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ.

ลักขณา ศิริจำปา. (2561). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการตัดสินใจซื้อผ้าฝ้ายย้อมสีธรรมชาติในเขตอำเภอเมือง จังหวัดกาฬสินธุ์. วารสารวิชาการ คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม, 3(6), 7-17.

วีรนันท์ พาวดี. (2558). ต้นทุนและผลตอบแทนจากผลิตภัณฑ์ผ้าทอพื้นเมืองลายภูเขาของกลุ่มเย็บผ้าบ้านสันหลวง อำเภอสันทราย จังหวัดเชียงใหม่. (วิทยานิพนธ์บัญชีมหาบัณฑิต). เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ และศูนย์สร้างสรรค์และออกแบบ. (2552). เศรษฐกิจสร้างสรรค์. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.

สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2560). แผนฯ 12 ฉบับประชาชนนวัตกรรมคือหัวใจของการพัฒนา. กรุงเทพฯ: สำนักนายกรัฐมนตรี.

สุธิพงษ์ สวัสดิ์ทา. (2559). รูปแบบการใช้ภูมิปัญญาท้องถิ่นด้านทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม เพื่อการพัฒนาสังคมสู่ชุมชนอยู่ดีมีสุข. (ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต). เลย: มหาวิทยาลัยราชภัฎเลย.

สุมาลย์ โทมัส. (2525). ผ้าพื้นเมือง. กรุงเทพฯ: สถาบันไทยคดีศึกษา มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

อัจฉราพร ไศละสูต. (2529). ความรู้เรื่องผ้า. กรุงเทพฯ: เทคนิค.

อันธิกา ทิพย์จำนงค์. (2557). การพัฒนาตลาดผลิตภัณฑ์ผ้าทอ อำเภอกระแสสิน จังหวัดสงขลา. วารสารศรีนครินทรวิโรฒวิจัยและพัฒนา (สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์), 6(12), 161-173.

อำพล นววงศ์เสถียร. (2557). พฤติกรรมการตัดสินใจของผู้บริโภคในร้านค้าออนไลน์ในกรุงเทพมหานคร. วารสารปัญญาภิวัฒน์, 5(2), 134-149.