อารยธรรมลุ่มน้ำชี: ประวัติศาสตร์ วัฒนธรรม และภูมิปัญญาในจังหวัดขอนแก่น
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาประวัติศาสตร์ วัฒนธรรม และอารยธรรมลุ่มนํ้าชีในจังหวัดขอนแก่น 2) ศึกษาภูมิปัญญาในชุมชนอีสานและแหล่งอารยธรรมลุ่มนํ้าชีในจังหวัดขอนแก่น 3) ศึกษาแนวทางการธำรงรักษาและการสืบทอดอารยธรรมลุ่มนํ้าชีในจังหวัดขอนแก่น เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แบบสัมภาษณ์เชิงลึก ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ ได้แก่ นักวิชาการ 7 คน ปราชญ์ชาวบ้าน 7 คน ผู้แทนภาครัฐและเอกชน 7 คน วิเคราะห์ข้อมูลด้วยวิธีการพรรณนา
ผลการวิจัยพบว่า
1. ประวัติศาสตร์ วัฒนธรรม และอารยธรรมลุ่มนํ้าชีในจังหวัดขอนแก่น พบว่าประวัติศาสตร์เมืองขอนแก่น เริ่มจากท้าวพันได้รวบรวมคนประมาณ 350 คน มาตั้งบ้านเรือนที่ริมบึงแก่นนครเมื่อวันขึ้น 15 ค่ำ เดือน 4 ปี พ.ศ. 2332 ส่วนวัฒนธรรมจังหวัดขอนแก่น ดังนี้ 1) งานกาชาดเทศกาลผ้าไหมและงานผูกเสี่ยว 2) เทศกาลสงกรานต์และถนนข้าวเหนียว สำหรับอารยธรรมหวัดขอนแก่นที่ค้นพบ ดังนี้ 1) อารยธรรมก่อนประวัติศาสตร์ 2) อารยธรรมประวัติศาสตร์ 3) อารยธรรมทวารวดี 4) อารยธรรมลพบุรี 5) อารยธรรมล้านช้าง
2. ภูมิปัญญาในชุมชนอีสานและแหล่งอารยธรรมลุ่มนํ้าชีในจังหวัดขอนแก่น พบว่าภูมิปัญญาในชุมชนอีสาน ได้แก่ 1) ภูมิปัญญาการแพทย์ 2) ภูมิปัญญาอาหารและโภชนาการ 3) ภูมิปัญญาการจักสาน 4) ภูมิปัญญาศิลปะการแสดง 5) ภูมิปัญญาภาษาและวรรณกรรม 6) ภูมิปัญญาการทอผ้า สำหรับแหล่งอารยธรรมในจังหวัดขอนแก่น ได้แก่ แหล่งอารยธรรมตำบลสาวะถี
3. แนวทางการธำรงรักษาและสืบทอดอารยธรรมลุ่มนํ้าชีในจังหวัดขอนแก่น ได้จากการถอดบทเรียนจากแหล่งอารยธรรมตำบลสาวะถี มี 6 แนวทาง คือ 1) การสร้างพิพิธภัณฑ์ภูมิปัญญาท้องถิ่น 2) การสร้างศิลปะเชิงสร้างสรรค์ 3) การสร้างแหล่งท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ 4) การสร้างวิสาหกิจภูมิปัญญาชุมชน 5) การสร้างเครือข่ายภูมิปัญญาและวัฒนธรรม 6) การใช้ภูมิปัญญาวัฒนธรรมประเพณีพัฒนาชุมชน
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เพื่อให้เป็นไปตามกฎหมายลิขสิทธิ์ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องลงลายมือชื่อในแบบฟอร์มใบมอบลิขสิทธิ์บทความ ให้แก่วารสารฯ พร้อมกับบทความต้นฉบับที่ได้แก้ไขครั้งสุดท้าย นอกจากนี้ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องยืนยันว่าบทความ ต้นฉบับที่ส่งมาตีพิมพ์นั้น ได้ส่งมาตีพิมพ์เฉพาะในวารสาร วิชาการธรรม ทรรศน์ เพียงแห่งเดียวเท่านั้น หากมีการใช้ ภาพหรือตารางของผู้นิพนธ์อื่นที่ปรากฏในสิ่งตีพิมพ์อื่นมาแล้ว ผู้นิพนธ์ต้องขออนุญาตเจ้าของลิขสิทธิ์ก่อน พร้อมทั้ง แสดงหนังสือที่ได้รับการยินยอมต่อบรรณาธิการ ก่อนที่บทความจะได้รับการตีพิมพ์เอกสารอ้างอิง
จารุวรรณ ธรรมวัตร. (2543). ภูมิปัญญาอีสาน. มหาสารคาม: โครงการตำราคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
ชมพูนุท นาคีรักษ์. (2542). มนุษย์กับอารยธรรม. กรุงเทพฯ: ภาควิชาประวัติศาสตร์ คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ณัฐธยาน์ ตั้งถาวรสกุล. (2558). แนวทางการพัฒนาแหล่งเรียนรู้ทางวัฒนธรรมเพื่อส่งเสริมการเรียนรู้นาฏศิลป์ไทย: กรณีศึกษาศูนย์ศิลปะการแสดง สถาบันคึกฤทธิ์. (วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ประยงค์ สุวรรณบุบผา. (2537). สังคมปรัชญา แนวคิดตะวันออก-ตะวันตก. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
พระครูกัลยาณสิทธิวัฒน์ และคณะ. (2548). การมีส่วนร่วมของพระสงฆ์ในการอนุรักษ์วัฒนธรรมท้องถิ่น. (รายงานการวิจัย). พระนครศรีอยุธยา: สถาบันวิจัยพุทธศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระครูวัชรสุวรรณาทร (ลูกชุบ เกตุเขียว) และคณะ. (2562). ผลิตภัณฑ์ท้องถิ่น: คุณค่าอัตลักษณ์และการสร้างมูลค่าเพิ่มด้วยวัฒนธรรมชุมชน. (รายงานการวิจัย). พระนครศรีอยุธยา: สถาบันวิจัยพุทธศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สนธยา พลศรี. (2547). ทฤษฎีและหลักการพัฒนาชุมชน. (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.