พฤติกรรมการอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติของประชาชนที่อาศัยอยู่ชุมชนริมน้ำวัดไร่ขิง จังหวัดนครปฐม
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาความคิดเห็นของพฤติกรรมการอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติของประชาชนที่อาศัยอยู่ชุมชนริมน้ำวัดไร่ขิง จังหวัดนครปฐม และ 2) ศึกษาผลกระทบของประชาชนที่มีต่อพฤติกรรมการอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติ ชุมชนริมน้ำวัดไร่ขิง จังหวัดนครปฐม เป็นการวิจัยเชิงปริมาณ กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัย คือ ประชาชนที่อาศัยอยู่ชุมชนริมน้ำวัดไร่ขิง จังหวัดนครปฐม จำนวน 14 หมู่บ้าน หรือ 28 ชุมชน จำนวน 3,200 คน คํานวณจากสูตรของยามาเน่ ได้กลุ่มตัวอย่างจำนวน 356 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบสอบถามสำหรับสถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์เพียร์สัน
ผลการวิจัยพบว่า
1. ประชาชนที่ตอบแบบสอบถาม ส่วนใหญ่ เป็นเพศชายอายุระหว่าง 31-40 ปีสถานภาพสมรส การศึกษา ม.6 - ปวส. ประกอบธุรกิจส่วนตัว รายได้เฉลี่ยต่อเดือนน้อยกว่า 35,000 บาท
2. ด้านพฤติกรรมทำลายทรัพยากรธรรมชาติในภาพรวมมีค่าเฉลี่ยรวมอยู่ในระดับมาก ได้แก่ การประกอบอาชีพที่ไม่ยั่งยืน การใช้สารเคมีอันตราย และการก่อกวนชีวิตภายในและรอบน้ำ การอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติ ในภาพรวมมีค่าเฉลี่ยรวมอยู่ในระดับมาก ได้แก่ การสร้างความเข้าใจในระบบนิเวศวิธีการใช้ทรัพยากรอย่างมีประสิทธิภาพและการสิ้นเปลืองและมลภาวะที่มาจากกิจกรรมมนุษย์ กับการปกป้องพื้นที่และสัตว์น้ำสำหรับผลทดสอบสมมติฐานปัจจัยส่วนบุคคลกับพฤติกรรมทำลายทรัพยากรธรรมชาติ และการอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติที่แตกต่างกัน พบว่า ทุกด้านไม่แตกต่างกัน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เพื่อให้เป็นไปตามกฎหมายลิขสิทธิ์ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องลงลายมือชื่อในแบบฟอร์มใบมอบลิขสิทธิ์บทความ ให้แก่วารสารฯ พร้อมกับบทความต้นฉบับที่ได้แก้ไขครั้งสุดท้าย นอกจากนี้ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องยืนยันว่าบทความ ต้นฉบับที่ส่งมาตีพิมพ์นั้น ได้ส่งมาตีพิมพ์เฉพาะในวารสาร วิชาการธรรม ทรรศน์ เพียงแห่งเดียวเท่านั้น หากมีการใช้ ภาพหรือตารางของผู้นิพนธ์อื่นที่ปรากฏในสิ่งตีพิมพ์อื่นมาแล้ว ผู้นิพนธ์ต้องขออนุญาตเจ้าของลิขสิทธิ์ก่อน พร้อมทั้ง แสดงหนังสือที่ได้รับการยินยอมต่อบรรณาธิการ ก่อนที่บทความจะได้รับการตีพิมพ์เอกสารอ้างอิง
โกวิทย์ พวงงาม. (2553). การจัดการตนเองของชุมชนท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: บพิธการพิมพ์.
ณัฐวุฒิ สุวรรณทิพย์ และคณะ. (2560). การสื่อสารการตลาดเชิงวัฒนธรรมเพื่อการอนุรักษ์ความหลากหลายทางศิลปวัฒนธรรมตลาดน้ำคลองแดน: ตลาดน้ำสามคลองสองเมืองของจังหวัดสงขลาและจังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารการจัดการสมัยใหม่, 15(2), 77-89.
พัลลภ หารุคำจา และคณะ. (2561). การอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติเชิงพุทธบูรณาการ: กรณีศึกษาการฟื้นฟูประเพณีแห่ช้างเผือกในพื้นที่ลุ่มน้ำลี้ จังหวัดลำพูน. วารสารวิทยาลัยสงฆ์นครลำปาง, 7(2), 35-42.
ภัทร ยืนยง และชนิตา รักษ์พลเมือง. (2558). การวิเคราะห์กระบวนการเรียนรู้ของขบวนการเคลื่อนไหวทางสังคมแบบใหม่ในการจัดการทรัพยากรธรรมชาติลุ่มน้ำโขง. วารสารครุศาสตร์, 43(4), 45-62.
รัศมี อุตเสนา. (2559). ตลาดน้ำกับการทำหน้าที่พัฒนาชุมชนอย่างยั่งยืน. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยอีสเทิร์นเอเชีย ฉบับสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 6(3), 58-68.
วัดไร่ขิง. (2565). ข้อมูลทั่วไปเกี่ยวกับวัดไร่ขิง. เข้าถึงได้จาก https://raikhing.go.th/content.php?cid=20171030141514CTSkkA2
ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน). (2565). ท่าพูดต่างมุมมอง. เข้าถึงได้จาก https://db.sac.or.th/museum/knowledge/40
อุบล วุฒิพรโสภณ และคณะ. (2565). การส่งเสริมวิสาหกิจชุมชนในการจัดตั้งตลาดริมน้ำวัดไร่ขิง เพื่อการท่องเที่ยวและเศรษฐกิจชุมชนอย่างยั่งยืน จังหวัดนครปฐม. วารสารปัญญาภิวัฒน์, 14(2), 118-132.
Yamane, T. (1973). Statistic: An introductory analysis. (3rd ed.). New York: Harper & Row.
