การสอนวิชาพระพุทธศาสนาระดับมัธยมศึกษาในจังหวัดเลย พ.ศ. ๒๕๕๕

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ ๑) เพื่อศึกษาความคิดเห็นของนักเรียนต่อการสอนวิชาพระพุทธศาสนาระดับมัธยมศึกษาในจังหวัดเลย พ.ศ. ๒๕๕๕ ๒) เพื่อศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยส่วนบุคคลของนักเรียนกับความคิดเห็นของนักเรียนต่อการสอนวิชาพระพุทธศาสนาระดับมัธยมศึกษาในจังหวัดเลย พ.ศ.๒๕๕๕ ๓) เพื่อศึกษาสภาพการสอน ปัญหา และข้อเสนอแนะเกี่ยวกับการสอนวิชาพระพุทธศาสนาระดับมัธยมศึกษาในจังหวัดเลย พ.ศ.๒๕๕๕ กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้คือ นักเรียนระดับมัธยมศึกษาในจังหวัดเลย จำนวน ๓๘๕ คน เครื่องมือที่ใช้คือแบบสอบถาม สถิติพรรณาที่ใช้คือความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน สถิติอ้างอิงในการทดสอบสมมติฐาน คือ ไค-สแควร์

ผลการวิจัยพบว่า

การสอนวิชาพระพุทธศาสนาโดยภาพรวม มีค่าเฉลี่ยอยู่ในระดับมาก เมื่อพิจารณาเป็นรายด้านพบว่า ด้านที่มีค่าเฉลี่ยสูงสุดคือ ด้านบุคลิกภาพ รองลงมาคือ ด้านความรู้ความเข้าใจในเนื้อหา ส่วนด้านที่มีค่าเฉลี่ยน้อยที่สุดคือ ด้านสื่อการเรียนการสอน ตามลำดับ   ส่วนความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยส่วนบุคคลกับความคิดเห็นของนักเรียนต่อการสอนวิชาพระพุทธศาสนาระดับมัธยมศึกษาตอนต้นในจังหวัดเลย พ.ศ. ๒๕๕๕ พบว่า ปัจจัยส่วนบุคคลของนักเรียน คือ อายุ ชั้นปีที่เรียน เกรดเฉลี่ย มีความสัมพันธ์กับความคิดเห็นของนักเรียนต่อการสอนวิชาพระพุทธศาสนา อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .๐๕ ส่วนเพศของนักเรียนไม่มีความสัมพันธ์กับการสอนวิชาพระพุทธศาสนาระดับมัธยมศึกษาในจังหวัดเลย พ.ศ.๒๕๕๕ นอกจากนี้ นักเรียนมีข้อเสนอแนะเกี่ยวกับการสอนวิชาพระพุทธศาสนาระดับมัธยมศึกษาในจังหวัดเลย พบว่า ควรมีสื่อให้นักเรียนได้ชมในขณะที่สอน เช่น วีดิทัศน์ หรือสื่ออิเลคทรอนิคส์อื่นๆ แต่ต้องคงเนื้อหาสำคัญไว้เหมือนเดิม ควรมีเทคนิคที่หลากหลายเพื่อให้เกิดประสิทธิภาพ ควรไปทัศนศึกษานอกสถานที่ เตรียมความพร้อมก่อนสอนอย่างดี มีการแบ่งงานกันทำเป็นกลุ่มเพื่อให้นักเรียนรู้จักช่วยเหลือกันและกัน ควรมีการบ้านทุกครั้ง ควรมีวิธีกำราบนักเรียนที่ไม่ตั้งใจเรียน ควรให้คำแนะนำในสิ่งที่ไม่ถูกต้อง