คุณภาพชีวิตในเด็กวัยเรียนโรคสมาธิสั้นที่รับบริการศูนย์กระตุ้นพัฒนาการเด็กและจิตเวชเด็กและวัยรุ่น โรงพยาบาลหนองคาย

Tidanual  Kongla; Likit  Horalith

Authors

Tidanual Kongla -
Likit Horalith -

Keywords:

children with ADHD, quality of life, child development

Abstract

The objectives of this survey research were to study 1) quality of life in school-aged children with ADHD. Child Development Stimulation Center and child and adolescent psychiatry Nong Khai Hospital and 2) compare family characteristics and quality of life in school-age children with ADHD. Child Development Stimulation Center and child and adolescent psychiatry Nong Khai Hospital The sample group used in the research were parents of school-age children with ADHD, ages 6-9 years, who received treatment at the Child Development Center. and child and adolescent psychiatry, Nong Khai Hospital From August 2024 to December 2024, with parents voluntarily agreeing to participate in the research. The tools used to collect data include: Set 1, a general information questionnaire for school-age children with ADHD and their families, consisting of 24 questions, consisting of: 2 parts: 1. Information about parents and family characteristics of children. 2. Information about school-age children with attention deficit hyperactivity disorder. Created by the researcher himself, Set 2, Children's Quality of Life Questionnaire, version 4.0 (Peds QLTM 4.0), for children aged 6-9 years. Data analysis includes mean, standard deviation or median, range according to the nature of the data used, using Independent Samples T-test and one-way analysis of variance. The statistical significance level was set at 0.05
The results of the research found that 1) the quality of life of school-age children with attention deficit hyperactivity disorder Child Psychiatry Clinic Outpatient Department Nong Khai Hospital It was at a low level (65.13 percent) (compared to the criteria set in Chapter 3), but when classified into areas as a whole, it was found that the quality of life was at a low level. or not more than 65.43 percent, including society (64.55 percent) and school (53.07 percent). When classified into age groups of children with ADHD, it was found that their quality of life was low in 2 areas, namely those aged 1-5 years in the area Social (65.10%) and school (62.28%) ages between 6-10 yearsin school (61.66%) and aged 11 years and over, in society (65.51%) and school (53.07%), and 2) results of comparison of mean scores between family characteristics of children with ADHD and quality of life of children Individual and overall aspects of school-age children with attention deficit hyperactivity disorder not different. And the results of comparing the time of being diagnosed with ADHD and quality of life were found to be significantly different at the .05 level.

References

American Psychiatric Association. (2013). Diagnostic and statistical manual of mental disorders (5th ed). American Psychiatric Association.

Drechsler,R.,Brem,S.,Brandeis,D.,Grunblatt,E.,Berger,G.,&Walitza,S.(2020).ADHD:Current Concepts and treatments in children and adolescents.Neuropediatrics,51(5),315-335.

กรมสุขภาพจิต กระทรวงสาธารณสุข.(2560).“รายงานประจำปีกรมสุขภาพจิตปีงบประมาณ 2560” คลังความรู้สุขภาพจิต กรมสุขภาพจิต,กรุงเทพฯ.

ศูนย์เทคโนโลยีสารสนเทศโรงพยาบาลหนองคาย.(2565).รายงานสถิติโรงพยาบาลหนองคาย. โรงพยาบาลหนองคาย จังหวัดหนองคาย.

ทวีศิลป์ วิษณุโยธิน, พรทิพย์ วชิรดิลก, และคณะ.(2556).ความชุกโรคสมาธิสั้นในประเทศไทย, วารสาร สุขภาพจิตแห่งประเทศไทย ;21(2):66-75.

Trangkasombat U.(2008). ลักษณะทางคลินิกของ ADHD ในเด็กไทย. J Med Assoc Thai ;91(12): 1894-9.

Pongwilairat, K., Louthrenoo, O., Charnsil, C. & Witoonchart, C. (2005). Quality of Life of Children with Attention-Deficit/Hyper Activity Disorter. Journal of the MedicalAssociation of Thailand. 88(8). 1062 – 1066.

Srimakutphun, N. (2007). The Correlation between Self-Esteem and Parenting Styles of Children with Attention-Deficit/Hyperactivity Disorder Attending Child Psychiatric Outpatient Unit of King Chulalongkorn Memorial Hospital. Retrieved from Department of Psychiatry, Faculty of Medicine, Chulalongkorn University Description.

Juengsiragulwit, D., Pityaratstian, N., & Nimnuan, C. (2012). The Efficacy of Brief Group Cognitive Behavioral Therapy in Children with ADHD. Journal of the Psychiatric Association of Thailand, 57(1). 19 - 28.

Ngamkum, D. & Yunibhan, J. (2013). Relationships Berween Family Factors And Behavioral Problems In Children With Attention-Deficit Hyperactivity Disorder, Eastern Region. The Journal of Psychiatric Nursing and Mental Health, 27(1), 16 – 28.

Patjanasoontorn, N., Singkhom-ard, J., Unphrai, P., Srisawat, W., Udomsin, C., & Kittisiriwattanakul, O. (2011). Learning and Behavioral Problems in a Demonstration School Children, Education level 1 (Grade 1 – 3) in Khon Kaen Province. Journal of the Psychiatric Association of Thailand, 56(4). 345 – 351.

Lakanapichitkul, D. (1997). Attention Deficit/Hyperactivity Disorder: ADHD. Sukhothai Thammathirat Open University Journal, 10(1), 94 – 101.

WHOQOL Group. (1993). Study protocol for the World Health Organization project to develop a Quality of Life assessment instrument (WHOQOL). Quality of life Research, 2, https://doi.org/10.1007/ BF00435734

กันยา พาณิชย์ศิริ,เบญจพร ตันตสูติ.(2559).การติดสื่อสังคมออนไลน์และภาวะสมาธิสั้นของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายในเขตกรุงเทพมหานคร.วารสารสมาคมจิตแพทย์แห่งประเทศไทย;61(3):191-204.

พรชนก หิรัญเขว้า.(2564). โรคสมาธิสั้นในเด็กอายุ 5-14 ปี โรงพยาบาลบำเหน็จณรงค์ จังหวัดชัยภูมิ.ชัยภูมิเวชสาร;41(2):42-52.

ณัทธร พิทยรัตน์เสถียร และคณะ.(2557). คุณสมบัติของแบบคัดกรองโรคสมาธิสั้นชื่อ Swanson,Nolan,and Pelham IV Scale (SNAP-IV) และ Strengths and Difficulties Questionnaire ส่วนที่เกี่ยวข้องกับพฤติกรรมอยู่ไม่นิ่ง/สมาธิสั้น (SDQ-ADHD)ฉบับภาษาไทย.วารสารสมาคมจิตแพทย์แห่งประเทศไทย;59(2):97-110.

วรานุช ปิติพัฒน์.(2557). ระเบียบวิธีวิจัยทางทันต แพทยศาสตร์, พิมพ์ครั้งที่ 2. ขอนแก่น: โรงพิมพ์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น.

Varni JW, Seid M, Kurtin PS.(2001). PedsQLTM 4.0: reliability and validity of the Pediatric Quality of Life Inventory version 4.0 generic core scales in healthy and patient populations. Med Care;39:800-12.

Varni JW, Burwinkle TM, Seid M, Skarr D.(2003). The PedsQLTM 4.0 as a Pediatric Population Health Measure: Feasibility, Reliability, and Validity. Ambulatory Ped ;3:329-341.

นิฎย์ฐา ยอดแก้ว. (2556). ผลของโปรแกรมการเล่นบำบัดต่อทักษาทางสังคมของเด็กสมาธิสั้น. วารสารเครือข่ายวิทยาลัยพยาบาลและการสาธารณสุขภาคใต้,8(2):259-272.

Haas. (2000). A multidisciplinary concept analysis of quality of life. Western Journal of Nursing Research, 21: 728–742.

ชนาภา บูรณชาติ. (2560). ผลของการจัดกิจกรรมการเรียนรู้เชิงประสบการณ์ที่ส่งเสริมความรู้และความสามารถในการออกแบบกิจกรรมสร้างทักษะทางสังคมของเด็กสมาธิสั้น สำหรับครู. การค้นคว้าการศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน. บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยนเรศวร.

นงพงา ลิ้มสุวรรณ. (2554). โรคสมาธิสั้น. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

อลิสา วัชรสินธุ.(2559).ความรู้สึกภาคภูมิใจในตนเองและปัจจัยที่เกี่ยวข้องของเด็กสมาธิสั้นที่มารับการตรวจรักษาที่แผนกผู้ป่วยนอกหน่วยจิตเวชเด็กและวัยรุ่น โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์.จุฬาลงกรณ์เวชสาร;60(5):535-544.