Political participation of citizens through social media online
Keywords:
participation, politics, population, social media onlineAbstract
This academic paper aims to illustrate the political participation of citizens through online media today. Especially in information technology that causes changes in all sectors of society. When online media has played an increasingly important role in each person's daily life. which online media is born from the development of communication that is constantly advancing. causing many new forms of media to emerge This gives people more opportunities and channels to receive news and express their opinions. whether it is communication via satellite mobile phone or even online media Using the most popular channels nowadays are YouTube, Facebook, Line, Messenger, and Instagram. And Twitter (Twitter) made it possible for political participation anywhere. Because the Internet and wireless communication technology have linked information. Including communication channels to reach all people easily or known as "Minimize the world" allows people to communicate and exchange ideas easily and exchange views and political news through online media that allow people to become more involved in politics.
References
กาญจนา แก้วเทพ. (2541). การวิเคราะห์สื่อ: แนวคิด และเทคนิค. กรุงเทพฯ: เอดิสัน เพรสโพรดักส์.
คนึงนิจ ศรีบัวเอี่ยม. (2545). รายงานวิจัยเรื่อง แนวทางการเสริมสร้างประชาธิปไตยแบบมีส่วนร่วมตามรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พ.ศ. 2540 : ปัญหาอุปสรรคและทางออก. กรุงเทพฯ: สถาบัน พระปกเกล้า.
จักรกริช ปิยะ. (2557). การศึกษาการใช้สื่อสังคมออนไลน์ (Social media) เพื่อการบริหารงาน ก่อสร้าง กรณีศึกษา ห้างหุ้นส่วนจากัด เทคโนบิวเดอร์ (2001) อำเภอเมือง จังหวัดนครราชสีมา. โครงการปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีสุรนารี.
จันทนา สุทธิจารี. (2544). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการเมืองการปกครองไทยตามรัฐธรรมนูญฉบับประชาชน. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ วี.เจ พริ้นติ้ง.
เจมส์ แอล เครย์ตัน. (2551). วันชัย วัฒนศัพท์ และคณะ, แปล. คู่มือการมีส่วนร่วมของประชาชน การตัดสินใจที่ดีกว่าโดยให้ชุมชนมีส่วนร่วม. ขอนแก่น: โรงพิมพ์ศิริภัณฑ์ ออฟเซ็ท.
ถวิลวดี บุรีกุล. (2549). การมีส่วนร่วม แนวคิด ทฤษฎีและกระบวนการ. นนทบุรี: สถาบันพระปกเกล้า.
น้ำทิพย์ วิภาวิน. (2558). เครือข่ายสังคมในสังคมเครือข่าย. วารสารวิจัย สมาคมห้องสมุดแห่ง ประเทศไทยฯ, 8(2), น. 119-127.
นุชจรินทร์ ชอบดำรงธรรม. (2553). อิทธิพลของสื่อโฆษณาในเครือข่ายสังคมออนไลน์ที่มีผลต่อ กระบวนการตอบสนองของผู้บริโภค. ปริญญานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
บวรศักดิ์ อุวรรณโณ. (2548). ประชาธิปไตยแบบมีส่วนร่วม Participatory Democracy.กรุงเทพมหานคร: สถาบันพระปกเกล้า.
ปาริชาติ วลัยเสถียร. (2542). ทฤษฎี และ หลักการพัฒนาชุมชน. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พิชิต วิจิตรบุญยรักษ์. (2561). สื่อสังคมออนไลน์: สื่อแห่งอนาคต. วารสารบริหาร มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
เพิ่มศักดิ์ วรรณยิ่ง. (2559). การมีส่วนร่วมทางการเมืองของประชาชนในเขตอำเภอบางคนที จังหวัดสมุทรสงคราม. วารสารสหวิทยาการวิจัย: ฉบับบัณฑิตศึกษา. 5(1). น. 151-152.
ภานุวัฒน์ กองราช. (2554). การศึกษาพฤติกรรมการใช้เครือข่ายสังคมออนไลน์ของวัยรุ่นประเทศไทยกรณีศึกษาเฟซบุ๊ก. ปริญญานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาการบริหารเทคโนโลยี, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ภูริวัจน์ ปุณยวุฒิปรีดา. (2563). การมีส่วนร่วมทางการเมืองของประชาชน : แนวคิด หลักการ และการส่งเสริม. วารสารบัณฑิตแสงโคมคำ, 5(2). น. 386-387.
มาสสิริ พงษ์ศิริ และ พายัพ พะยอมยนต์. (2559). การมีส่วนร่วมทางการเมืองของประชาชนในเขตพื้นที่เทศบาลนครนนทบุรี. วารสารบัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยสวนดุสิต. 12(3). น. 114-115.
ระวิ แก้วสุกใส และ ชัยรัตน์ จุสาโล. (2556). เครือข่ายสังคมออนไลน์: กรณี เฟสบุ๊ค (Facebook)กับการพัฒนาผู้เรียน. Princess of Naradhiwas University Journal, 5(4), น. 195-205.
วิภา อุตมฉันท์. (2544). การผลิตสื่อโทรทัศน์และสื่อคอมพิวเตอร์: กระบวนการสร้างสรรค์และเทคนิคการผลิต. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: บุ๊คส์ พอยท์.
วิษณุ บุญมารัตน์. (2553). เทคโนโลยีกับการเมือง. สืบค้นเมื่อ 8 เมษายน 2565, เข้าถึงได้จาก http://www. wiszanu.com/index.php?option=com_cont ent&task=view&id=650&Itemid=48.
วุฒิพร ลิ้มวราภัส. (2562).) กระบวนการมีส่วนร่วมทางการเมืองผ่านสื่อออนไลน ์กรณีศึกษา โพสต์ทูเดย์และแนวหน้า ปริญญานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต. (การเมืองและยุทธศาสตร์การพัฒนา). สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
สมบัติ ธำรงธัญวงศ์. (2549). การเมืองไทย. กรุงเทพฯ: คณะรัฐประศาสนศาสตร์ สถาบันบัณฑิตพัฒนาบริหารศาสตร์.
สากล พรหมสถิต และ นพดล ธีระวงศ์ภิญโญ. (2561). การมีส่วนร่วมของประชาชนในทางการเมือง.งานประชุมวิชาการรัฐประศาสนศาสตร์ระดับชาติ ครั้งที่ 7. มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์.
อาทิตย์ วงมุสิก. (2545). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับการมีส่วนร่วมทางการเมืองและการบริหารของ ประชาชนในองค์การบริหารส่วนตำบล อำเภอมะนัง จังหวัดสตูล ปริญญานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต. สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์ : มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
Vedel, T. (2003). Political communication in the age of the internet. In P. J. Maarek & G. Wolfsfeld (Eds.), Political communication in a new era: A cross-national perspective. London: Routledge.
Wang, W.-C., Huang, T., & Wang, L.-J. (2009). Internet use, group identity, and political participation among Taiwanese Americans. China Media Research, 5(4), 47-62.
Downloads
Published
Issue
Section
License
Copyright (c) 2022 Journal of Local Management and Development Pibulsongkram Rajabhat University
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ประกาศเกี่ยวกับลิขสิทธิ์
- เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงพิมพ์กับวิทยาลัยการจัดการและพัฒนาท้องถิ่นถือเป็นข้อคิดเห็น และความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรงซึ่งกองบรรณาธิการวารสารไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใด ๆ
- บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวิทยาลัยการจัดการและพัฒนาท้องถิ่นถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวารสารวิทยาลัยการจัดการและพัฒนาท้องถิ่น หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่ง ส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อการกระทำการใด ๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากวิทยาลัยการจัดการและพัฒนาท้องถิ่นก่อนเท่านั้น
