Buddhist Principles in Promoting Happiness for the Elderly
Keywords:
Buddhist principles, Promoting happiness, The elderly, Development 4Abstract
<p>บทความนี้มุ่งนำเสนอหลักธรรมทางพระพุทธศาสนาในการสร้างเสริมสุขภาวะแก่ผู้สูงอายุ พบว่าความสุขทางพุทธศาสนาหมายถึงสภาวะที่ทนได้ง่าย เป็นสภาวะที่เกิดจากความทุกข์เล็กน้อย มีลักษณะของการซ่อนทุกข์ไว้เพียงชั่วขณะ จึงให้ความรู้สึกเป็นสุข เมื่อความสุขเล็กน้อยนั้นหมดไป ความทุกข์จะเข้ามาแทรกทันที จึงเกิดทุกข์แทน. ยังมีความสุขที่ไม่ต้องกินอะไร ไม่เหมือนกับความสุขอื่น ๆ ที่ต้องเสวยสุข สุขนี้คือ สุขนิพพาน ความสุขคือสิ่งที่มนุษย์แสวงหา ความสุขมีหลายระดับ ความสุขในระดับพื้นฐานคือความสุขของโลกิ และความสุขในระดับสูงถือเป็นโลกุตตรสุข ผู้สูงอายุ เป็นวัยแห่งความเสื่อมของร่างกาย เป็นความร่วงโรยของชีวิต ควรหาวิธีสร้างเสริมความสุขให้กับผู้สูงอายุ หลักการทางพุทธศาสนาในการสร้างเสริมความสุขให้กับผู้สูงอายุ ควรเริ่มที่ 4 กระบวนการ คือ 1) เสริมสุขด้วยการพัฒนากาย 2) เสริมสุขด้วยการพัฒนาศีล 3) เสริมสุขด้วยการพัฒนาจิตใจ 4) เสริมสุขด้วยการพัฒนาปัญญา เมื่อ ผู้สูงอายุปฏิบัติตามหลักอิทธิบาท 4 ถือได้ว่ามีศิลปะในการใช้ชีวิตอย่างไม่ประมาท สามารถอยู่ในโลกได้อย่างมีความสุขทั้งทางโลกและทางธรรม</p> 1) เสริมสุขด้วยการพัฒนาทางกาย 2) เสริมสุขด้วยการพัฒนาศีล 3) เสริมสุขด้วยการพัฒนาจิตใจ 4) เสริมสุขด้วยการพัฒนาปัญญา เมื่อผู้สูงอายุปฏิบัติตามหลักภาวนา 4 ถือได้ว่ามีศิลปะในการ ใช้ชีวิตด้วยความไม่ประมาท สามารถอยู่ในโลกได้อย่างมีความสุขทั้งทางโลกและทางธรรม</p> 1) เสริมสุขด้วยการพัฒนาทางกาย 2) เสริมสุขด้วยการพัฒนาศีล 3) เสริมสุขด้วยการพัฒนาจิตใจ 4) เสริมสุขด้วยการพัฒนาปัญญา เมื่อผู้สูงอายุปฏิบัติตามหลักภาวนา 4 ถือได้ว่ามีศิลปะในการ ใช้ชีวิตด้วยความไม่ประมาท สามารถอยู่ในโลกได้อย่างมีความสุขทั้งทางโลกและทางธรรม</p>
References
กรมกิจการผู้สูงอายุ. (2560). ชุดความรู้การดูแลตนเองและพัฒนาศักยภาพผู้สูงอายุ “สุขภาพดี”. กรมกิจการผู้สูงอายุ: กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์.
กลุ่มอนามัยผู้สูงอายุ สำนักส่งเสริมสุขภาพ กรมอนามัย กระทรวงสาธารณสุข. 2556. รายงานการสำรวจสุขภาวะผู้สูงอายุไทย ปี 2556 ภายใต้แผนงานส่งเสริมสุขภาพผู้สูงอายุและผู้พิการ. กรุงเทพมหานคร.
เกสร มุ้ยจีน. (2558). “ปัจจัยที่มีผลต่อระดับสุขภาพจิตของผู้สูงอายุ”. วารสารวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี. 23 (2) : 308.
พุทธทาสภิกขุ. 2549. ความสุขสามระดับ. กรุงเทพมหานคร: ธรรมสภา.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2552). พุทธธรรมฉบับปรับปรุงและขยายความ. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
(2558). พจนานุกรมพุทธศาสน์ฉบับประมวลศัพท์. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ผลิธรรม.
พระธรรมธีรราชมหามุนี (โชดก าณสิทฺธิ). (2546). วิปัสสนาญาณโสภณ. พิมพ์ครั้งที่ 3, กรุงเทพมหานคร: ศรีอนันต์การพิมพ์.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป. อ. ปยุตฺโต). (2558). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ผลิธรรม.
พระมหาสุทิตย์ อาภากโร และคณะ. (2558). “การสร้างและพัฒนาตัวชี้วัดความสุขของประชาชนตามหลักคำสอนของพระพุทธศาสนา”. รายงานวิจัย. (สถาบันวิจัยพุทธศาสตร์: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พัชรินทร์ แจ้งอิ่ม. (2556). “การพัฒนาคุณภาพชีวิตการทํางานของข้าราชการครูตามหลักภาวนา 4 ในเขตอําเภอท่าตะโก จังหวัดนครสวรรค์”. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
วัชระ งามจิตรเจริญ. (2552). พระพุทธศาสนาเถรวาท. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล และมูลนิธิสถาบันวิจัยและพัฒนาผู้สูงอายุไทย. (2561). สถานการณ์ผู้สูงอายุไทย พ.ศ. 2561. นครปฐม: บริษัท พริ้นเทอรี่ จำกัด.
สุรพงษ์ มาลี. (2561). “รู้จักสังคมสูงอายุและสถานการณ์ผู้สูงอายุ (ในประเทศไทย)”. วารสารข้าราชการ. 60 (4) : 6.
Bailey, B. (2001). Dominican American ethnic/racial identities and United States social categories Int. Migrat. Rev. 35: 677- 708.
Downloads
Published
Issue
Section
License
Copyright (c) 2022 Mahamakut Buddhist University
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของ มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตสิรินธรราชวิทยาลัย
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตสิรินธรราชวิทยาลัย และคณาจารย์ท่านอื่นๆในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว