The Application of the Buddhist Principles for Enhancement Communication of Thai Politicians
การประยุกต์หลักพุทธธรรมเพื่อส่งเสริมการสื่อสารของนักการเมืองไทย
Keywords:
ภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลง, การบริหารงานวิชาการ, โรงเรียนเอกชนAbstract
บทความในนั้นมีคำถามเพื่อศึกษา วิเคราะห์สภาพทั่วไปของการเปรียบเทียบตัวอย่าง ของ ศึกษา ปัจจัยที่ได้ผลกับคอมมานเดอร์ของตัวอย่าง ของเป้าหมาย และ การนำเสนอของการเปรียบเทียบหลักพุทธธรรมสำหรับการทดลองใช้ของอินฟราเรดกับตัวอย่างเชิงเปรียบเทียบเชิงพุทธของของไทยใน หน่วยงานเปลี่ยนระเบียบวิธีการวิจัยตามที่ต้นแบบวิธีวิจัยเชิงเชิงเชิงคุณภาพใช้วิธีการสัมภาษณ์เชิงลึกจากผู้ที่จะได้รับความสำคัญจำนวน 17 รูปหรือคนทำการวิจัยเชิงปริมาณที่ใช้ในที่นี้จากกลุ่มตัวอย่างจำนวน 400 คน ผลการวิจัยที่พบ 1) สถานการณ์ ทั่วไปของมัลติมีเดีย ตัวอย่างรายการของสตรีมสามารถรบกวนเนื้อหาเหล่านี้ในเซสชันให้กลุ่มบุคคลและกลุ่มน้าตัวอย่างเลือกมาได้โดยที่ประชาชนได้ ทุกช่องทางฐานข้อมูลความรู้ความเข้าใจตัวอย่างและนำมาวิเคราะห์ให้ฟัง 2) ปัจจัยที่ส่งผลต่อผลลัพธ์ที่อัปโหลดประเด็นด้านผู้ส่งสาร แง่มุมของผู้รับสารโดยรวมพอสมควร 3) การนำเอาหลักพุทธธรรมมาเปรียบเทียบกันแล้ว ยกตัวอย่างเชิงเชิงพุทธโดยการใช้หลักสัปปุริสธรรม คือ รู้จักเหตุ รู้จักผล รู้จักตน รู้จักพอ กาล รู้จักชุมชน และ รู้จักบุคคล เข้าใช้ตัวอย่างตัวอย่าง ซึ่งรวมถึงในฐานข้อมูลของตัวอย่าง
References
กาญจนา แก้วเทพ. (2552). สื่อสารมวลชน ทฤษฎีและแนวทางการศึกษา.กรุงเทพมหานคร : หางหุนสวนจํากัดภาพพิมพ์.
จุมพล หนิมพานิช. (2552). กลุมผลประโยชนกับการเมืองไทยแนวเกาแนวใหมและ กรณีศึกษา.
กรุงเทพมหานคร : สํานักพิมพจุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย.
ณรัฐ วัฒนพานิช. (2551). การปรับพฤติกรรมมนุษย์ตามหลักสัปปุริสธรรม 7. วิทยานิพนธ์ดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
นันทนา นันทวโรภาส. การสื่อสารทางการเมืองในภาวะวิกฤต. รวมบทความวิชาการฉบับพิเศษ 5 ปี. วิทยาลัยการสื่อสารการเมือง : มหาวิทยาลัยเกริก. หน้า 29-36.
รัฐ กันภัย. (2558). การสื่อสารทางการเมืองและการมีส่วนร่วมของประชาชนที่ส่งผลต่อการพัฒนาท้องถิ่นในองค์การบริหารส่วนตำบลเขตจังหวัดภาคตะวันตกตอนล่าง. สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบุรี, วารสารมนุษยสังคมปริทัศน์, 17(1), 2558 : 76.
ลิขิต ธีรเวคิน. (2549). วิวัฒนาการการเมืองการปกครองไทย. พิมพครั้งที่ 9, กรุงเทพมหานคร : สํานักพิมพมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร.
สะถิระ เผือกประพันธุ์. (2554). การสื่อสารทางการเมืองของนายอุทัย พิมพ์ใจชน: ศึกษาในห้วงเวลาระหว่างปี พ.ศ. 2512-2548. ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาชาวิชาสื่อสารการเมือง. วิทยาลัยสื่อสารการเมือง : มหาวิทยาลัยเกริก.
สำนักบริหารการทะเบียน กรมการปกครอง. [ออนไลน์], แหล่งข้อมูล : http://www.dopa.go.th/ (วันที่ 7 ธันวาคม 2562).
สุภาภรณ์ ติ่งอินทร์. (2553). กลยุทธ์การสื่อสารของสมาชิกวุฒิสภา (ส.ว.) ที่เคยดำรงตำแหน่งกำนัน. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาการจัดการการสื่อสารองค์กร คณะวารสารศาสตร์และสื่อสารมวลชน : มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สุรพล สุยะพรหม. (2562). การสื่อสารทางการเมืองของพระเทพปฏิภาณวาที (เจ้าคุณพิพิธ) : ศึกษาในช่วงเวลา พ.ศ. 2540-2560. ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต. วิทยาลัยสื่อสารทางการเมือง : มหาวิทยาลัยเกริก.
เสถียร เชยประทับ. (2540). การสื่อสารกับการเมืองเนนสังคมประชาธิปไตย. กรุงเทพมหานคร : จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย.
Downloads
Published
Issue
Section
License
Copyright (c) 2022 Mahamakut Buddhist University
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของ มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตสิรินธรราชวิทยาลัย
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตสิรินธรราชวิทยาลัย และคณาจารย์ท่านอื่นๆในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว