Communication innovation and political participation of the people
Keywords:
innovation, communication, politicsAbstract
This course article the objective is to study innovation and politics. Innovation from the past to the present is inextricably linked with economy, society, politics and human innovation. As a result, the structure of the manufacturing and service industry has changed. As well as social structure It is also a driving force for the economy. Create economic growth and enhance the competitiveness of the country Over the past century, the world has experienced significant technological changes before entering the new century. Such a leap causing a huge change in society and changes lead to the creation of new innovations, which are based on scientific and technological advances. More and more speed every moment because more changes in the social structure any country that can adapt quickly will be able to progress steadily. And if there is social adaptation at the same time, it is considered to accelerate the society to develop sustainably. Technological advances have caused many new innovations in almost every industry. Various innovations have played a role in human daily life. Make life more convenient and faster It also helps to create opportunities to access news and knowledge very well.
References
การออกเสียงลงประชามติตามความแห่งรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย (ฉบับชั่วคราว) พุทธศักราช 2549 มาตรา 29 วรรคสอง.
กีรติ ยศยิ่งยง. (2552). องค์กรแห่งนวัตกรรม แนวคิด และกระบวนการ. สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
จรูญ วงศ์สายันห์. (2520). นวกรรมและเทคโนโลยีทางการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์คุรุสภา,
ชนินทร เพ็ญสูตร. (2560). ประเทศไทย 4.0 บริบททางเศรษฐกิจ และการเมือง. วารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์.
ไชยยศ เรืองสุวรรณ. (2521). หลักการทฤษฎีเทคโนโลยีและนวกรรมทางการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: ประสานการพิมพ์.
ดำรงฤทธิ์ วิบูลกิจธนากร และจิตติพงษ์ สาธร. (2550). ความคิดเห็นของผู้บริหารเกี่ยวกับนโยบายและทิศทางของการใช้ไอซีทีในมหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี. รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี.
ทัศนีย์ เจนวิถีสุข. (2554). การสื่อสารเชิงพุทธกับการเปลี่ยนแปลงสังคม. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
นัยนา รัตนสุวรรณชาติ, เขมมารี รักษ์ชูชีพ, ศิรภัสสรศ์ วงศ์ทองดี. (2562). นวัตกรรมการเมือง. วารสารการเมือง การบริหาร และกฎหมาย. 11(3).
แนวคำวินิจฉัยศาลรัฐธรรมนูญที่ 15-18/2556.
แนวคำวินิจฉัยศาลรัฐธรรมนูญที่ 15-18/2556 และคำวินิจฉัยศาลรัฐธรรมนูญที่ 1/2557.
บวรศักดิ์ อุวรรณโณ. (2545). สารานุกรมรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย (พ.ศ. 2540) หมวดทั่วไป เรื่อง 1. เจตนารมณ์รัฐธรรมนูญ. กรุงเทพมหานคร: องค์การคุรุสภา.
ปัทมา สูบกำปัง. (2553). การมีส่วนร่วมของประชาชนชาวไทยในรอบทศวรรษที่ผ่านมา: (ออนไลน์). สำนักข่าวอิศรา. 2 มิถุนายน 2558 http: //www.isranews.org/ south-news/stat history/256-articles/ 13788–2010– 07–30–09-19 02. html?pop= 1 &print=1&tmpl= component
ปาริชาติ วลัยเสถียร และคณะ. (2543). กระบวนการพัฒนาและเทคนิคการทำงานของนักพัฒนา. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).
พยัต วุฒิรงค์. (2557). การจัดการนวัตกรรม: ทรัพยากร องค์การแห่งการเรียนรู้ และนวัตกรรม.กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พฤทธิสาณ ชุมพล. (2546). ระบบการเมือง: ความรู้เบื้องต้น. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2540 มาตรา 44, 63, 170.
วิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี. (2565). การสื่อสาร. (ออนไลน์), สืบค้น 20 พฤศจิกายน 2565 จาก https://th.wikipedia.org/wiki
ศุภชัย ยาวะประภาษ. (2548). นโยบายสาธารณะ. พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมบูรณ์ สงวนญาติ. (2534). เทคโนโลยีทางการเรียนการสอน. กรุงเทพมหานคร: พิมพ์ครั้งที่ 3 หน่วยศึกษานิเทศก์กรมฝึกหัดครู. เทคโนโลยีทางการเรียนการสอน.
สำนักงานนวัตกรรมแห่งชาติ. (2547). การจัดการนวัตกรรมสำหรับนักบริหาร. กรุงเทพมหานคร: กระทรวงวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี.
สำนักงานพัฒนาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งชาติ. (2541). นวัตกรรม กุญแจสู่ความสำเร็จของประเทศไทยในศตวรรษที่ 21. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานพัฒนาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งชาติ.
สุภาภรณ์ ติ่งอินทร์. (2553). กลยุทธ์การสื่อสารของสมาชิกวุฒิสภา (ส.ว.) ที่เคยดำรงตำแหน่งกำนัน. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
อาคม สุวรรณกันทา. (2542). การรายงานข่าวสืบสวนทางการเมืองในหนังสือพิมพ์ไทยและผลกระทบต่อการรับรู้ของสังคม. การค้นคว้าแบบอิสระรัฐศาสตร์มหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
Almond, G.A. and Powell G.B. (1978). Comparative Politics: Political Communication. Boston: little Brown.
Brian Mcnair. (2003). An Introduction to Political Communication. London: Routledge.
Kenneth L. (2000). Hacker and Jan Van Dijk. Digital Democracy. New Delhi: SAGE.
Micheal Rush and Phillip H. (1971). Althoff, An Introduction to Political Sociology London: Thomas Nelson and Sons Limited.
Morton, J.A. (1971). Organizing for innovation: A systems approach to technical management. New York: McGraw-Hill.
Thomas, Hughes. (1987). The Social Construction of Technological Systems: New Directions in the sociology and History of Technology. Cambridge: M. I. T. Press.
Warren K. Agree, Phillip H. (1976). Although and Edwin Emery, Introduction to Mass Communication. New York: Harper & Row.
Wilbur Schramm. (1974). The Process and Effects of Mass Communication. Urbana: University of Illinois Press.
Downloads
Published
Issue
Section
License
Copyright (c) 2024 Mahamakut Buddhist University

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของ มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตสิรินธรราชวิทยาลัย
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตสิรินธรราชวิทยาลัย และคณาจารย์ท่านอื่นๆในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว