Using Digital Media for Cultural Communication Through Thai Tourists in Tourism in The Kingdom of Cambodia
Keywords:
Digital Media, Cultural Communication, TourismAbstract
The aim of this research is twofold: 1) to investigate the extent of digital media exposure among Thai tourists to information about Cambodia's tourism, and 2) to examine how Thai tourists use this information to adapt and communicate across cultures while traveling in Cambodia. The sample group for this study comprised 400 Thai tourists who had traveled to Cambodia. Data was collected using a questionnaire, and statistical analyses included percentage calculations, means, standard deviations, T-tests, one-way analyses of variance, and correlation coefficient analyses. They were exposed to information about Cambodia's tourism through various digital media channels, including Facebook, Line, Instagram, tourism websites, and blogs. Furthermore, the study revealed that Thai tourists used Facebook as the primary platform to obtain information about Cambodia's tourism. Through Facebook, tourists gained knowledge about Cambodian culture, including national cuisine and cultural traditions. Overall, Thai tourists demonstrated a high level of compliance with Cambodian cultural practices when visiting different places in Cambodia.
References
กาญจนา มีศิลปวิกกัย. (2556). ความรู้เบื้องต้นและทฤษฎีการสื่อสาร. (พิมพ์ครั้งที่9). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ มหาวิทยาลัยศรีปทุม.
ฐิตินัน บุญภาพ คอมมอน. (2556). บทบาทของสื่อใหม่ในการสร้างค่านิยมทางสังคมและอัตลักษณ์ของ เยาวชนไทยในเขตกรุงเทพมหานคร. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
ธนภัทร์ ขันธหัตถ์. (2564). การเปิดรับสื่อ การรับรู้ภาพลักษณ์ และพฤติกรรมการท่องเที่ยวในชุมชนจีนบ้านชากแง้วของนักท่องเที่ยวชาวไทย. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พงศ์กฤษฏิ์ พละเลิศ, ฉันทนา ปาปัดถา. (2563). การเปิดรับข้อมูลผ่านสื่อออนไลน์และพฤติกรรมการใช้สื่อออนไลน์เพื่อการท่องเที่ยวของวัยรุ่นไทย. นครราชสีมา: วิทยาลัยนครราชสีมา.
พงศ์สิน พรหมพิทักษ์. (2561). การจัดการเชิงธุรกิจและแนวดำเนินงานสื่อในยุคดิจิทัล. วารสารศิลปศาสตร์มหาวิทยาลัยแม่โจ้, 6(2): 181-194.
พัชรภรณ์ ไกรชุมพล. (2555). ทัศนคติและพฤติกรรมการสื่อสารผ่านเครือข่ายสังคมออนไลน์ในการสร้างชื่อเสียง: กรณีศึกษายูทูบ (YouTube). วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต.มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พีระ จิระโสภณ. (2531). องค์ประกอบและกระบวนการสื่อสารในหลักการและทฤษฎีการสื่อสารมวลชน (หน่วยที่ 11). นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
มานะ ตรีรยาภิวัฒน์. (2553). นักข่าวกับ Social Media. [เว็บบล็อก]. สืบค้นจาก http://www.tja.or.th
เมตตา วิวัฒนานุกูล. (2559). การสื่อสารระหว่างวัฒนธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Picard, Robert G. (2011). Mapping digital media: digitalization and media business model. Oxford: Univesityof Oxford.
Turner, L. W., & Reisinge, Y. (2003). Cross-cultural behaviour in tourism concepts and analysis. Oxford: Butterworth-Heinemann.
Downloads
Published
Issue
Section
License
Copyright (c) 2024 Mahamakut Buddhist University
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของ มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตสิรินธรราชวิทยาลัย
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตสิรินธรราชวิทยาลัย และคณาจารย์ท่านอื่นๆในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว