Using Digital Media for Cultural Communication Through Thai Tourists in Tourism in The Kingdom of Cambodia

Authors

  • พรทิพย์ เย็นจะบก มหาวิทยาลัยศรีปทุม วิทยาเขตขอนแก่น
  • ปัทมา สุวรรณภักดี มหาวิทยาลัยศรีปทุม วิทยาเขตขอนแก่น
  • ตรัยรัตน์ ปลื้มปิติชัยกุล มหาวิทยาลัยศรีปทุม วิทยาเขตขอนแก่น
  • วรางคณา นิยมฤทธิ์ นักวิชาการอิสระด้านนิเทศศาสตร์

Keywords:

Digital Media, Cultural Communication, Tourism

Abstract

The aim of this research is twofold: 1) to investigate the extent of digital media exposure among Thai tourists to information about Cambodia's tourism, and 2) to examine how Thai tourists use this information to adapt and communicate across cultures while traveling in Cambodia. The sample group for this study comprised 400 Thai tourists who had traveled to Cambodia. Data was collected using a questionnaire, and statistical analyses included percentage calculations, means, standard deviations, T-tests, one-way analyses of variance, and correlation coefficient analyses. They were exposed to information about Cambodia's tourism through various digital media channels, including Facebook, Line, Instagram, tourism websites, and blogs. Furthermore, the study revealed that Thai tourists used Facebook as the primary platform to obtain information about Cambodia's tourism. Through Facebook, tourists gained knowledge about Cambodian culture, including national cuisine and cultural traditions. Overall, Thai tourists demonstrated a high level of compliance with Cambodian cultural practices when visiting different places in Cambodia.

References

กาญจนา มีศิลปวิกกัย. (2556). ความรู้เบื้องต้นและทฤษฎีการสื่อสาร. (พิมพ์ครั้งที่9). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ มหาวิทยาลัยศรีปทุม.

ฐิตินัน บุญภาพ คอมมอน. (2556). บทบาทของสื่อใหม่ในการสร้างค่านิยมทางสังคมและอัตลักษณ์ของ เยาวชนไทยในเขตกรุงเทพมหานคร. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.

ธนภัทร์ ขันธหัตถ์. (2564). การเปิดรับสื่อ การรับรู้ภาพลักษณ์ และพฤติกรรมการท่องเที่ยวในชุมชนจีนบ้านชากแง้วของนักท่องเที่ยวชาวไทย. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

พงศ์กฤษฏิ์ พละเลิศ, ฉันทนา ปาปัดถา. (2563). การเปิดรับข้อมูลผ่านสื่อออนไลน์และพฤติกรรมการใช้สื่อออนไลน์เพื่อการท่องเที่ยวของวัยรุ่นไทย. นครราชสีมา: วิทยาลัยนครราชสีมา.

พงศ์สิน พรหมพิทักษ์. (2561). การจัดการเชิงธุรกิจและแนวดำเนินงานสื่อในยุคดิจิทัล. วารสารศิลปศาสตร์มหาวิทยาลัยแม่โจ้, 6(2): 181-194.

พัชรภรณ์ ไกรชุมพล. (2555). ทัศนคติและพฤติกรรมการสื่อสารผ่านเครือข่ายสังคมออนไลน์ในการสร้างชื่อเสียง: กรณีศึกษายูทูบ (YouTube). วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต.มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

พีระ จิระโสภณ. (2531). องค์ประกอบและกระบวนการสื่อสารในหลักการและทฤษฎีการสื่อสารมวลชน (หน่วยที่ 11). นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

มานะ ตรีรยาภิวัฒน์. (2553). นักข่าวกับ Social Media. [เว็บบล็อก]. สืบค้นจาก http://www.tja.or.th

เมตตา วิวัฒนานุกูล. (2559). การสื่อสารระหว่างวัฒนธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

Picard, Robert G. (2011). Mapping digital media: digitalization and media business model. Oxford: Univesityof Oxford.

Turner, L. W., & Reisinge, Y. (2003). Cross-cultural behaviour in tourism concepts and analysis. Oxford: Butterworth-Heinemann.

Downloads

Published

2024-06-25

Issue

Section

Research Articles