การใช้สื่อดิจิทัลเพื่อการสื่อสารด้านวัฒนธรรมผ่านนักท่องเที่ยวชาวไทย ในการท่องเที่ยวราชอาณาจักรกัมพูชา

ผู้แต่ง

  • พรทิพย์ เย็นจะบก มหาวิทยาลัยศรีปทุม วิทยาเขตขอนแก่น
  • ปัทมา สุวรรณภักดี มหาวิทยาลัยศรีปทุม วิทยาเขตขอนแก่น
  • ตรัยรัตน์ ปลื้มปิติชัยกุล มหาวิทยาลัยศรีปทุม วิทยาเขตขอนแก่น
  • วรางคณา นิยมฤทธิ์ นักวิชาการอิสระด้านนิเทศศาสตร์

คำสำคัญ:

สื่อดิจิทัล, การสื่อสารวัฒนธรรม, การท่องเที่ยว

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เพื่อศึกษาการเปิดรับข้อมูลข่าวสารผ่านสื่อดิจิทัลเกี่ยวกับการท่องเที่ยวประเทศกัมพูชาของ นักท่องเที่ยวไทย 2) เพื่อศึกษาการนำข้อมูลข่าวสารเกี่ยวกับการท่องเที่ยวประเทศกัมพูชาผ่านสื่อดิจิทัลมาใช้ในการปรับตัว และการสื่อสารข้ามวัฒนธรรมของนักท่องเที่ยวไทย กลุ่มตัวอย่าง คือ นักท่องเที่ยวชาวไทยที่เดินทางไปท่องเที่ยวยังประเทศกัมพูชา จำนวน 400 คน โดยใช้แบบสอบถามเป็นเครื่องมือในการเก็บรวบรวมข้อมูล สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ค่า T-Test การวิเคราะห์ความแปรปรวนทางเดียว และการวิเคราะห์สัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ ผลการศึกษาพบว่า การเปิดรับสื่อ/เนื้อหา และการรับรู้ขอมูลข่าวสารในด้านต่าง ๆ ของประเทศกัมพูชาผ่านสื่อดิจิทัลนักท่องเที่ยวชาวไทยเปิดรับจากสื่อใหม่ เช่น Facebook Line Instagram Youtube เว็บไซต์การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย (ททท.) และเว็บบล็อกเกอร์ต่าง ๆ อีกทั้งยังพบว่านักท่องเที่ยวไทยนำข้อมูลข่าวสารเกี่ยวกับการท่องเที่ยวประเทศกัมพูชาผ่านสื่อ Facebook โดยที่นักท่องเที่ยวได้มีการเรียนรู้ วัฒนธรรมของประชากรกัมพูชา เช่น เข้าใจถึงส่วนผสมและชนิดของอาหารประจำชาติของกัมพูชา การปฏิบัติตามวัฒนธรรมประเพณีของประเทศกัมพูชา ได้อย่างถูกต้องเหมาะสม ในสถานที่ต่าง ๆ ที่ไปท่องเที่ยว อยู่ในระดับมาก

เอกสารอ้างอิง

กาญจนา มีศิลปวิกกัย. (2556). ความรู้เบื้องต้นและทฤษฎีการสื่อสาร. (พิมพ์ครั้งที่9). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ มหาวิทยาลัยศรีปทุม.

ฐิตินัน บุญภาพ คอมมอน. (2556). บทบาทของสื่อใหม่ในการสร้างค่านิยมทางสังคมและอัตลักษณ์ของ เยาวชนไทยในเขตกรุงเทพมหานคร. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.

ธนภัทร์ ขันธหัตถ์. (2564). การเปิดรับสื่อ การรับรู้ภาพลักษณ์ และพฤติกรรมการท่องเที่ยวในชุมชนจีนบ้านชากแง้วของนักท่องเที่ยวชาวไทย. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

พงศ์กฤษฏิ์ พละเลิศ, ฉันทนา ปาปัดถา. (2563). การเปิดรับข้อมูลผ่านสื่อออนไลน์และพฤติกรรมการใช้สื่อออนไลน์เพื่อการท่องเที่ยวของวัยรุ่นไทย. นครราชสีมา: วิทยาลัยนครราชสีมา.

พงศ์สิน พรหมพิทักษ์. (2561). การจัดการเชิงธุรกิจและแนวดำเนินงานสื่อในยุคดิจิทัล. วารสารศิลปศาสตร์มหาวิทยาลัยแม่โจ้, 6(2): 181-194.

พัชรภรณ์ ไกรชุมพล. (2555). ทัศนคติและพฤติกรรมการสื่อสารผ่านเครือข่ายสังคมออนไลน์ในการสร้างชื่อเสียง: กรณีศึกษายูทูบ (YouTube). วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต.มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

พีระ จิระโสภณ. (2531). องค์ประกอบและกระบวนการสื่อสารในหลักการและทฤษฎีการสื่อสารมวลชน (หน่วยที่ 11). นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

มานะ ตรีรยาภิวัฒน์. (2553). นักข่าวกับ Social Media. [เว็บบล็อก]. สืบค้นจาก http://www.tja.or.th

เมตตา วิวัฒนานุกูล. (2559). การสื่อสารระหว่างวัฒนธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

Picard, Robert G. (2011). Mapping digital media: digitalization and media business model. Oxford: Univesityof Oxford.

Turner, L. W., & Reisinge, Y. (2003). Cross-cultural behaviour in tourism concepts and analysis. Oxford: Butterworth-Heinemann.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2024-06-25

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย