การใช้สื่อดิจิทัลเพื่อการสื่อสารด้านวัฒนธรรมผ่านนักท่องเที่ยวชาวไทย ในการท่องเที่ยวราชอาณาจักรกัมพูชา
คำสำคัญ:
สื่อดิจิทัล, การสื่อสารวัฒนธรรม, การท่องเที่ยวบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เพื่อศึกษาการเปิดรับข้อมูลข่าวสารผ่านสื่อดิจิทัลเกี่ยวกับการท่องเที่ยวประเทศกัมพูชาของ นักท่องเที่ยวไทย 2) เพื่อศึกษาการนำข้อมูลข่าวสารเกี่ยวกับการท่องเที่ยวประเทศกัมพูชาผ่านสื่อดิจิทัลมาใช้ในการปรับตัว และการสื่อสารข้ามวัฒนธรรมของนักท่องเที่ยวไทย กลุ่มตัวอย่าง คือ นักท่องเที่ยวชาวไทยที่เดินทางไปท่องเที่ยวยังประเทศกัมพูชา จำนวน 400 คน โดยใช้แบบสอบถามเป็นเครื่องมือในการเก็บรวบรวมข้อมูล สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ค่า T-Test การวิเคราะห์ความแปรปรวนทางเดียว และการวิเคราะห์สัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ ผลการศึกษาพบว่า การเปิดรับสื่อ/เนื้อหา และการรับรู้ขอมูลข่าวสารในด้านต่าง ๆ ของประเทศกัมพูชาผ่านสื่อดิจิทัลนักท่องเที่ยวชาวไทยเปิดรับจากสื่อใหม่ เช่น Facebook Line Instagram Youtube เว็บไซต์การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย (ททท.) และเว็บบล็อกเกอร์ต่าง ๆ อีกทั้งยังพบว่านักท่องเที่ยวไทยนำข้อมูลข่าวสารเกี่ยวกับการท่องเที่ยวประเทศกัมพูชาผ่านสื่อ Facebook โดยที่นักท่องเที่ยวได้มีการเรียนรู้ วัฒนธรรมของประชากรกัมพูชา เช่น เข้าใจถึงส่วนผสมและชนิดของอาหารประจำชาติของกัมพูชา การปฏิบัติตามวัฒนธรรมประเพณีของประเทศกัมพูชา ได้อย่างถูกต้องเหมาะสม ในสถานที่ต่าง ๆ ที่ไปท่องเที่ยว อยู่ในระดับมาก
เอกสารอ้างอิง
กาญจนา มีศิลปวิกกัย. (2556). ความรู้เบื้องต้นและทฤษฎีการสื่อสาร. (พิมพ์ครั้งที่9). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ มหาวิทยาลัยศรีปทุม.
ฐิตินัน บุญภาพ คอมมอน. (2556). บทบาทของสื่อใหม่ในการสร้างค่านิยมทางสังคมและอัตลักษณ์ของ เยาวชนไทยในเขตกรุงเทพมหานคร. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
ธนภัทร์ ขันธหัตถ์. (2564). การเปิดรับสื่อ การรับรู้ภาพลักษณ์ และพฤติกรรมการท่องเที่ยวในชุมชนจีนบ้านชากแง้วของนักท่องเที่ยวชาวไทย. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พงศ์กฤษฏิ์ พละเลิศ, ฉันทนา ปาปัดถา. (2563). การเปิดรับข้อมูลผ่านสื่อออนไลน์และพฤติกรรมการใช้สื่อออนไลน์เพื่อการท่องเที่ยวของวัยรุ่นไทย. นครราชสีมา: วิทยาลัยนครราชสีมา.
พงศ์สิน พรหมพิทักษ์. (2561). การจัดการเชิงธุรกิจและแนวดำเนินงานสื่อในยุคดิจิทัล. วารสารศิลปศาสตร์มหาวิทยาลัยแม่โจ้, 6(2): 181-194.
พัชรภรณ์ ไกรชุมพล. (2555). ทัศนคติและพฤติกรรมการสื่อสารผ่านเครือข่ายสังคมออนไลน์ในการสร้างชื่อเสียง: กรณีศึกษายูทูบ (YouTube). วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต.มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พีระ จิระโสภณ. (2531). องค์ประกอบและกระบวนการสื่อสารในหลักการและทฤษฎีการสื่อสารมวลชน (หน่วยที่ 11). นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
มานะ ตรีรยาภิวัฒน์. (2553). นักข่าวกับ Social Media. [เว็บบล็อก]. สืบค้นจาก http://www.tja.or.th
เมตตา วิวัฒนานุกูล. (2559). การสื่อสารระหว่างวัฒนธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Picard, Robert G. (2011). Mapping digital media: digitalization and media business model. Oxford: Univesityof Oxford.
Turner, L. W., & Reisinge, Y. (2003). Cross-cultural behaviour in tourism concepts and analysis. Oxford: Butterworth-Heinemann.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2024 มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตสิรินธรราชวิทยาลัย

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของ มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตสิรินธรราชวิทยาลัย
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตสิรินธรราชวิทยาลัย และคณาจารย์ท่านอื่นๆในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว