การพัฒนารูปแบบการสอนเชิงรุกของครูในโรงเรียนขนาดกลาง สังกัดมูลนิธิแห่งสภาคริสตจักรในประเทศไทย

หิรัญ  อุทธวงค์; ชุมศักดิ์ อินทร์รักษ์; พัชราภรณ์  ดวงชื่น

Authors

หิรัญ อุทธวงค์ มหาวิทยาลัยคริสเตียน
ชุมศักดิ์ อินทร์รักษ์ มหาวิทยาลัยคริสเตียน
พัชราภรณ์ ดวงชื่น มหาวิทยาลัยคริสเตียน

Keywords:

development of active teaching model, Teacher performance the Foundation of the Church of Christ in Thailand

Abstract

The purposes of this research and development were to 1) study the problems of development of active teaching model of teachers in medium-sized schools under the Foundation of the Church of Christ in Thailand,2) design and construct the model, 3) evaluate the model, 4) compare the result of practice between pre and posttest, and 5) study the result of implementing model on efficiency, effectiveness and value. The sample was 7 schools by purposive sampling from each school composed of Subject group teachers and teachers, totally 112 respondents. Nan Christian School was implemental school. The instruments were the opinion questionnaire, evaluation form, PIA-NCS Model, evaluation model form, experimental action plan, pretest and post test, the model and evaluation form efficiency effectiveness and value. The instruments were developed by 5 experts by content validity (IOC)The statistical analysis were frequency, percentage, arithmetic mean, standard deviation, content analysis, and t-test.

The results revealed that 1) the problems of development of active teaching model of teachers was at moderate level,2) PIA-NCS Model composted of Preparation Inspiration Alternation Narration Conclusion and Success, 3) the result of evaluation of the model by IOC was between point 0.08-1.00, 4) the posttest was higher than pretest as the statistic significant at point .01, and 5) the result of implementing model for efficiency, effectiveness and value were the highest levels. The suggestion for the administrator should implement the PIA-NCS Model for effective teaching in the schools .

References

กานต์ อำพรานนท์. (2560). การพัฒนารูปแบบการเรียนรู้เชิงรุกที่ส่งเสริมทักษะการคิดวิชาความเป็นครูสำหรับนักศึกษาคณะครุศาสตร์มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบูรณ์. ปีที่ 20 ฉบับที่ 2 (2018): กรกฎาคม -ธันวาคม 2561 ราชภัฏเพชรบูรณ์สาร.

กฤติเดช สุขสาร. (2562). การประยุกต์ใช้การสอนเชิงรุกอาคีตะโมเดลในโรงเรียนประถมศึกษา. วารสารสมาคมพัฒนาวิชาชีพการบริหารการศึกษาแห่งประเทศไทย, 1(4), 17-24.

จุราภรณ์ ปฐมวงษ์. (2563). การพัฒนารูปแบบการเรียนรู้เชิงรุก (Active learning) เพื่อส่งเสริมทักษะการพูดสนทนาภาษาอังกฤษ สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3. ค้นเมื่อมกราคม 10, 2567, จาก https://www.kroobannok.com/board_view.php?b_id=175542

ชงโค มิตรประยูร. (2565). การพัฒนารูปแบบการบริหารโครงการพัฒนาผู้เรียนสู่ความเป็นเลิศในโรงเรียนขนาดกลางสังกัดมูลนิธิแห่งสภาคริสตจักรในประเทศไทย.(วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตร มหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยคริสเตียน, นครปฐม.

เทพบดินทร์ คะสา. (2562). รูปแบบการบริหารการจัดการศึกษาโดยใช้โรงเรียนเป็นฐานของโรงเรียน. ในสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาหนองบัวลำภู เขต 1, 2 (วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต). มหาวิทยาลัยนอร์ทกรุงเทพ, ปทุมธานี.

ทรงนคร การนา และฤทัย ประทุมทอง. (2565). การพัฒนาชุดการสอนเรื่องการเขียนคำสั่งพื้นฐานวิชาโปรแกรมเมเบิลคอนโทรเลอร์ เบื้องต้น ด้วยกระบวนการเรียนรู้แบบ MIAP ร่วมกับการสอน โดยใช้เกมสำหรับนักเรียนระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นปีที่ 2 สาขาวิชาช่าง เมคคาทรอนิกส์. ปีที่ 33 ฉบับที่ 2(2565): พฤษภาคม -สิงหาคม 2565 วารสารศึกษาศาสตร์มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี.

เนาวนิตย์ สงคราม. (2556). ผลของการจัดการเรียนรู้ตามแนวคิดการเรียนรู้เชิงรุกและแนวคิดการ เรียนการสอนบนเว็บแบบผสมผสานเพื่อการออกแบบการศึกษานอกสถานที่เสมือนและ ส่งเสริมความคิดสร้างสรรค์ของนักศึกษาครุศาสตร์. (ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต). จุฬาลงกรณ์วิทยาลัย, กรุงเทพมหานคร.

พิศิษฐ ตัณฑวณิช และพนา จินดาศร. (2561). ความหมายที่แท้จริงของค่า IOC: The Real Meaning of IOC. วารสารการวัดผลการศึกษา มหาวิทยาลัยมหาสารคาม. 24(2). 3-12.

พรชัย จันทะคุณ และคณะ. (2564). การวัดและประเมินผลการจัดการเรียนรู้เชิงรุก (Active Learning). แนวทางการจัดการเรียนรู้เชิงรุก (Active Learning) เพื่อพัฒนาทักษะผู้เรียนในศตวรรษที่ 21 จังหวัดกำแพงเพชร. 11 (2). 38 – 39.

ภัคกร บุญพันธ์. (2563). ประสิทธิผลการใช้เทคโนโลยีสารสนเทศเพื่อการบริหารงานในโรงเรียน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาบึงกาฬ. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร. สกลนคร.

มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์. (2560). โครงการอบรมเชิงปฏิบัติการ “การจัดการเรียนรู้แบบ Phenomenon-based Teaching and learning. ศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์. กรุงเทพมหานคร.

วชิรา ฉางวางปราง. (2565). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้ด้วยกระบวนการ Active Learning ตาม แนวคิด ทฤษฎีการใช้สมองเป็นฐาน (Brain-based learning) เพื่อพัฒนาทักษะการอ่าน การเขียน ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 1. การประชุมหาดใหญ่วิชาการระดับชาติและนานาชาติ ครั้งที่ 14 มหาวิทยาลัยหาดใหญ่. สงขลา. 1327-1340.

วลิดา อุ่นเรือน. (2563). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้ตามแนวทฤษฎีการสร้างความรู้ด้วย การปฏิสัมพันธ์ ทางสังคมร่วมกับแนวคิดการเรียนรู้ตามสภาพจริง เพื่อส่งเสริมความสามารถในการจัดการ เรียนรู้ที่เน้นความแตกต่างระหว่างบุคคลสำหรับนักศึกษาครู. วิทยานิพนธ์ดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยนเรศวร.

วิชาการและมาตรฐานการศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ. (2558). แนวทางการจัดการเรียนรู้ “ลดเวลาเรียน เพิ่มเวลาเรียนรู้” ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1-3. โรงพิมพ์ชุมชนสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย: กรุงเทพมหานคร.

วิภาภรณ์ สร้อยคำ. (2560). การพัฒนารูปแบบการบริหารงานวิชาการที่มีประสิทธิผลของโรงเรียนเอกชนสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาในจังหวัดสกลนคร. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชานวัตกรรมการบริหารการศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.

สกุลการ สังข์ทอง. (2562). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้แบบ MECCAเพื่อเสริมสร้าง ความสามารถในการอ่านอย่างมีวิจารณญาณ สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย. วิทยานิพนธ์รปรัชญาดุษฎีบัณฑิต ภาควิชาหลักสูตรและการสอน มหาวิทยาลัยศิลปากร. สว่างแดนดิน. สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน กระทรวงศึกษาธิการ.

สิริพร ดีน้อย. (2562). การพัฒนารูปแบบการคิดอย่างมีวิจารณญาณสำหรับนักเรียนประถมศึกษา. วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต มหาวิทยาลัยราชภัฏอุตรดิตถ์.

สุภัทรา ภูษิตรัตนาวลี. (2560). รูปแบบการจัดการเรียนรู้เชิงรุกสำหรับคณาจารย์วิทยาลัยเทคโนโลยีภาคใต้. วารสารเทคโนโลยีภาคใต้. 10(1): 140-143.

สุรินทร์ อนุชิราชีวะ. (2554). การบริหารความเสี่ยงของโรงเรียน สังกัดมูลนิธิแห่งสภาคริสตจักรในประเทศไทย. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี. ธนบุรี.

สุรีย์มาศ สุขกสิ. (2559). รูปแบบการพัฒนาคุณธรรมพื้นฐานของนักเรียนในสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน.คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏรำไพพรรณี. วารสารวิจัยรําาไพพรรณี ปีที่ 11 ฉบับที่ 2 เดือนพฤษภาคม - สิงหาคม 2560: 133-140.

เสถียร วัชระนิมิต. (2562). รูปแบบการบริหารงานด้านการพัฒนาสมรรถนะครูโรงเรียนมัธยมศึกษา สังกัดนักสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 15. วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต. มหาวิทยาลัยนอร์ทกรุงเทพ. ปทุมธานี.

อนงค์นาถ เคนโพธิ์. (2562). การพัฒนารูปแบบการนิเทศเพื่อเสริมสร้างสมรรถนะการจัดการเรียนรู้ในโรงเรียนประถมศึกษา. วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษาดุษฎีบัณฑิต. มหาสารคาม : มหาวิทยาลัย มหาสารคาม.

Sherman. S. J.; & Sherman. B. S. (2004). Science and Science teaching. Westport: Greenwood Press. P.22.