แนวทางการส่งเสริมภูมิปัญญาสมุนไพรตามศาสตร์พระราชาของวัดกลางคูเวียงเพื่อเป็นแหล่งเรียนรู้ตลอดชีวิต

ผู้แต่ง

  • ชูศักดิ์ โพกะชา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร
  • นิรุทธ์ วัฒโนภาส คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร

คำสำคัญ:

แนวทางการส่งเสริม, แหล่งเรียนรู้ตลอดชีวิต, ภูมิปัญญาสมุนไพร, ศาสตร์พระราชา, วัดกลางคูเวียง

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาสภาพและความต้องการในการส่งเสริมภูมิปัญญาสมุนไพรของวัดกลางคูเวียงเพื่อเป็นแหล่งเรียนรู้ตลอดชีวิต และ 2) เสนอแนวทางการส่งเสริมภูมิปัญญาสมุนไพรตามศาสตร์พระราชาของวัดกลางคูเวียงเพื่อเป็นแหล่งเรียนรู้ตลอดชีวิต กลุ่มตัวอย่าง ประกอบด้วย 1) นักศึกษาศูนย์การศึกษานอกระบบและการศึกษาตามอัธยาศัย(กศน.)อำเภอนครชัยศรี จังหวัดนครปฐม ปีการศึกษา 2561 จำนวน 247 คน และผู้สูงอายุในพื้นที่อำเภอนครชัยศรี จังหวัดนครปฐม 2 4 ตำบล จำนวน 370 คน รวมทั้งสิ้น 617 คน ใช้การสุ่มกลุ่มตัวอย่างแบบชั้นภูมิ และ 2) ผู้มีส่วนได้ส่วนเสียในชุมชน จำนวน 9 คน ใช้วิธีการเลือกแบบเจาะจง เครื่องมือการเก็บข้อมูลเป็นแบบสอบถามและแบบสัมภาษณ์กึ่งมีโครงสร้าง วิเคราะห์โดยใช้สถิติค่าเฉลี่ยและส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์เนื้อหาเชิงพรรณนา

ผลการวิจัยพบว่า

  1. 1.สภาพแหล่งเรียนรู้วัดกลางคูเวียงมีความซบเซา ผู้ใช้บริการลดน้อยลง ผู้สนใจในการสืบทอดองค์ความรู้มีน้อยไม่มีการจัดกิจกรรมการเรียนรู้ภายในแหล่งเรียนรู้ การเผยแพร่ข้อมูลข่าวสารไม่เป็นปัจจุบัน และพบว่า มีความต้องการเป็นแหล่งเรียนรู้ตลอดชีวิต ด้านความรู้ ด้านกิจกรรมการเรียนรู้ และด้านการดำเนินงาน อยู่ในระดับมาก
  2. 2.แนวทางการส่งเสริมภูมิปัญญาสมุนไพรตามศาสตร์พระราชาของวัดกลางคูเวียงเพื่อเป็นแหล่งเรียนรู้ตลอดชีวิตพบว่า 1) คนในชุมชนควรมีส่วนร่วมเพียรพยายามขับเคลื่อนและสานต่อองค์ความรู้สู่คนรุ่นหลัง และมีการรับรองภูมิปัญญาสมุนไพรให้เกิดมาตรฐานความปลอดภัย 2) หน่วยงานที่เกี่ยวข้องควรมีส่วนร่วม ร่วมแรงร่วมใจ สามัคคี ในการจัดกิจกรรมการเรียนรู้ที่หลากหลายน่าสนใจบนพื้นฐานของความพอเพียง ไม่มุ่งหวังผลกำไร และควรจะมีการประชาสัมพันธ์ข้อมูลความรู้ข้อมูลข่าวสารผ่านสื่ออย่างเป็นระบบและเป็นปัจจุบัน เพื่อส่งเสริมให้เป็นแหล่งเรียนรู้ตลอดชีวิตของชุมชน 

เอกสารอ้างอิง

บุษกร วัฒนบุตร และคณะ. “ศาสตร์พระราชากับการพัฒนาคนไทย”. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร.ปีที่ 6 ฉบับพิเศษ.

พลอากาศตรีฐานัตถ์ จันทร์อำไพ. (2561). แนวทางการน้อมนำศาสตร์พระราชาสู่การพัฒนางาน ด้านกิจการพลเรือนของกองทัพอากาศ. กรุงเทพฯ : วิทยาลัยป้องกันราชอาณาจักร.

พัทธมน เอี่ยมสุองค์. (2552). แนวทางการพัฒนากระบวนการเรียนรู้ของกลุ่มเศรษฐกิจพอเพียง ตําบลป่าสัก อําเภอเมือง จังหวัดลําพูน. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

พุทธชาด ลิ้มศิริเรืองไร. (2556). การศึกษาและพัฒนาป้ายและแผ่นพับประชาสัมพันธ์

สุนีย์ ภัทรเจียรพันธุ์. (2556). “การจัดการแหล่งเรียนรู้ภูมิปัญญาการทำบาตร : กรณีศึกษาร้านหัตถกรรม ไทยโบราณ”. สาขาวิชาการจัดการทรัพยากรวัฒนธรรม. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยศิลปากร.

สุภามาศ อ่ำดวง. (2554). “แนวทางการจัดแหล่งเรียนรู้ในวัดเพื่อเสริมสร้างการเรียนรู้ตลอดชีวิต”. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต. คณะศึกษาศาสตร์: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

โสภณ สุขสำอางค์. (2554). “แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงศาสนาและวัฒนธรรม กรณีศึกษาตลาดน้ำวัดกลางคูเวียง ตำบลสัมปทวน อำเภอนครชัยศรี จังหวัดนครปฐม”. วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาวิชาการประกอบการ. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยศิลปากร.

อมรรัตน์ อนันต์วราพงษ์. (2557). “รูปแบบการพัฒนาผลิตภัณฑ์ชุมชนบางหัวเสือจังหวัดสมุทรปราการตามแนวคิดพระราชดำริเศรษฐกิจพอเพียง”. วารสารศิลปกรรมศาสตร์วิชาการวิจัย. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี.

อาชัญญา รัตนอุบล. (2551). การจัดการศึกษานอกระบบโรงเรียน. กรุงเทพฯ : คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

อุดม เชยกีวงศ์. (2551). การส่งเสริมการศึกษานอกระบบและการศึกษาตามอัธยาศัย การศึกษาที่ไม่จำกัดวัยและสถานที่. กรุงเทพฯ: แสงดาว

Wongthip, P. (2012). The applied for community development: concepts and integration. Bangkok: Strengthen Learning for the Blessed Community (Soros).

Best John W. (1981). Research in Education, 4thed. New Jersey: Prentice – Hall Inc.

Bloom, Benjamin S. (1971). Hand Book on Formative and Summative Evaluation of Student Learning. New York, Graw-Hill Book Company.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2021-02-08

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย