แนวทางการส่งเสริมภูมิปัญญาสมุนไพรตามศาสตร์พระราชาของวัดกลางคูเวียงเพื่อเป็นแหล่งเรียนรู้ตลอดชีวิต
คำสำคัญ:
แนวทางการส่งเสริม, แหล่งเรียนรู้ตลอดชีวิต, ภูมิปัญญาสมุนไพร, ศาสตร์พระราชา, วัดกลางคูเวียงบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาสภาพและความต้องการในการส่งเสริมภูมิปัญญาสมุนไพรของวัดกลางคูเวียงเพื่อเป็นแหล่งเรียนรู้ตลอดชีวิต และ 2) เสนอแนวทางการส่งเสริมภูมิปัญญาสมุนไพรตามศาสตร์พระราชาของวัดกลางคูเวียงเพื่อเป็นแหล่งเรียนรู้ตลอดชีวิต กลุ่มตัวอย่าง ประกอบด้วย 1) นักศึกษาศูนย์การศึกษานอกระบบและการศึกษาตามอัธยาศัย(กศน.)อำเภอนครชัยศรี จังหวัดนครปฐม ปีการศึกษา 2561 จำนวน 247 คน และผู้สูงอายุในพื้นที่อำเภอนครชัยศรี จังหวัดนครปฐม 2 4 ตำบล จำนวน 370 คน รวมทั้งสิ้น 617 คน ใช้การสุ่มกลุ่มตัวอย่างแบบชั้นภูมิ และ 2) ผู้มีส่วนได้ส่วนเสียในชุมชน จำนวน 9 คน ใช้วิธีการเลือกแบบเจาะจง เครื่องมือการเก็บข้อมูลเป็นแบบสอบถามและแบบสัมภาษณ์กึ่งมีโครงสร้าง วิเคราะห์โดยใช้สถิติค่าเฉลี่ยและส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์เนื้อหาเชิงพรรณนา
ผลการวิจัยพบว่า
- 1.สภาพแหล่งเรียนรู้วัดกลางคูเวียงมีความซบเซา ผู้ใช้บริการลดน้อยลง ผู้สนใจในการสืบทอดองค์ความรู้มีน้อยไม่มีการจัดกิจกรรมการเรียนรู้ภายในแหล่งเรียนรู้ การเผยแพร่ข้อมูลข่าวสารไม่เป็นปัจจุบัน และพบว่า มีความต้องการเป็นแหล่งเรียนรู้ตลอดชีวิต ด้านความรู้ ด้านกิจกรรมการเรียนรู้ และด้านการดำเนินงาน อยู่ในระดับมาก
- 2.แนวทางการส่งเสริมภูมิปัญญาสมุนไพรตามศาสตร์พระราชาของวัดกลางคูเวียงเพื่อเป็นแหล่งเรียนรู้ตลอดชีวิตพบว่า 1) คนในชุมชนควรมีส่วนร่วมเพียรพยายามขับเคลื่อนและสานต่อองค์ความรู้สู่คนรุ่นหลัง และมีการรับรองภูมิปัญญาสมุนไพรให้เกิดมาตรฐานความปลอดภัย 2) หน่วยงานที่เกี่ยวข้องควรมีส่วนร่วม ร่วมแรงร่วมใจ สามัคคี ในการจัดกิจกรรมการเรียนรู้ที่หลากหลายน่าสนใจบนพื้นฐานของความพอเพียง ไม่มุ่งหวังผลกำไร และควรจะมีการประชาสัมพันธ์ข้อมูลความรู้ข้อมูลข่าวสารผ่านสื่ออย่างเป็นระบบและเป็นปัจจุบัน เพื่อส่งเสริมให้เป็นแหล่งเรียนรู้ตลอดชีวิตของชุมชน
เอกสารอ้างอิง
พลอากาศตรีฐานัตถ์ จันทร์อำไพ. (2561). แนวทางการน้อมนำศาสตร์พระราชาสู่การพัฒนางาน ด้านกิจการพลเรือนของกองทัพอากาศ. กรุงเทพฯ : วิทยาลัยป้องกันราชอาณาจักร.
พัทธมน เอี่ยมสุองค์. (2552). แนวทางการพัฒนากระบวนการเรียนรู้ของกลุ่มเศรษฐกิจพอเพียง ตําบลป่าสัก อําเภอเมือง จังหวัดลําพูน. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
พุทธชาด ลิ้มศิริเรืองไร. (2556). การศึกษาและพัฒนาป้ายและแผ่นพับประชาสัมพันธ์
สุนีย์ ภัทรเจียรพันธุ์. (2556). “การจัดการแหล่งเรียนรู้ภูมิปัญญาการทำบาตร : กรณีศึกษาร้านหัตถกรรม ไทยโบราณ”. สาขาวิชาการจัดการทรัพยากรวัฒนธรรม. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
สุภามาศ อ่ำดวง. (2554). “แนวทางการจัดแหล่งเรียนรู้ในวัดเพื่อเสริมสร้างการเรียนรู้ตลอดชีวิต”. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต. คณะศึกษาศาสตร์: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
โสภณ สุขสำอางค์. (2554). “แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงศาสนาและวัฒนธรรม กรณีศึกษาตลาดน้ำวัดกลางคูเวียง ตำบลสัมปทวน อำเภอนครชัยศรี จังหวัดนครปฐม”. วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาวิชาการประกอบการ. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
อมรรัตน์ อนันต์วราพงษ์. (2557). “รูปแบบการพัฒนาผลิตภัณฑ์ชุมชนบางหัวเสือจังหวัดสมุทรปราการตามแนวคิดพระราชดำริเศรษฐกิจพอเพียง”. วารสารศิลปกรรมศาสตร์วิชาการวิจัย. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี.
อาชัญญา รัตนอุบล. (2551). การจัดการศึกษานอกระบบโรงเรียน. กรุงเทพฯ : คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อุดม เชยกีวงศ์. (2551). การส่งเสริมการศึกษานอกระบบและการศึกษาตามอัธยาศัย การศึกษาที่ไม่จำกัดวัยและสถานที่. กรุงเทพฯ: แสงดาว
Wongthip, P. (2012). The applied for community development: concepts and integration. Bangkok: Strengthen Learning for the Blessed Community (Soros).
Best John W. (1981). Research in Education, 4thed. New Jersey: Prentice – Hall Inc.
Bloom, Benjamin S. (1971). Hand Book on Formative and Summative Evaluation of Student Learning. New York, Graw-Hill Book Company.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของ มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตสิรินธรราชวิทยาลัย
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตสิรินธรราชวิทยาลัย และคณาจารย์ท่านอื่นๆในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว