บทความ การสังเคราะห์งานวิจัยด้านการท่องเที่ยวเชิงพุทธ ระหว่างปี พ.ศ. 2557-2563: การสังเคราะห์งานวิจัยด้านการท่องเที่ยวเชิงพุทธ

มานพ นักการเรียน; บานชื่น นักการเรียน; ฉัชศุภางค์ สารมาศ

ผู้แต่ง

มานพ นักการเรียน มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตสิรินธรราชวิทยาลัย
บานชื่น นักการเรียน มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตสิรินธรราชวิทยาลัย
ฉัชศุภางค์ สารมาศ มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตสิรินธรราชวิทยาลัย

คำสำคัญ:

การท่องเที่ยวเชิงพุทธ, การวิจัยเอกสาร, การวิเคราะห์คำหลัก

บทคัดย่อ

บทความวิจัยต่างๆ เป็นผู้ตรวจสอบเอกสารเชิงวิชาการ โปรดอย่าลืมตรวจสอบเนื้อหาเชิงวิชาการเชิงพุทธศาสตร์โดยกำหนดให้มีข้อสังเกตว่าเป็นคำถามที่จะขออนุญาตในเนื้อหา Thai Journal Online (Thaijo) และเผยแพร่ภายใน ระยะเวลา 6 ปี คือระหว่างปี พ.ศ.2557-2563 ขออนุญาติให้ตรวจสอบจำนวน 10 เรื่อง การสุ่มตัวอย่างโดยใช้การวิเคราะห์คำศัพท์หลักที่มาพร้อมกับโปรแกรมสำเร็จรูปสำหรับการวิจัยเชิงคุณภาพ คือการใช้เครื่องมือ/สิ่งอำนวยความสะดวก/ สิ่งแวดล้อม/ การรักษาความสะอาดและและความปลอดภัย เพื่อให้สื่อต่างๆ การขอความร่วมมือจากวัดที่มีความสำคัญทางเสมอและเป็นประจำสม่ำเสมอและสม่ำเสมอตลอดมาและจะต้องมีสมาชิกพื้นบ้านเพื่อรวบรวมชุมชนเพื่อตอบโต้กับกลุ่มวัฒนธรรมและศาสนาซึ่งเป็นเชิงพุทธให้กับกลุ่มย่อยของอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวและ การกล่าวสัมโมทนียกถาโดยต้องการให้เชิงพุทธมีปัจจัยที่เกี่ยวข้องกันลืมการลืม ลืมการรอคอย ลืมการบูชาลืมลืมลืมการเรียนรู้และลืมความสำคัญ

เอกสารอ้างอิง

กรมการท่องเที่ยว. (2561). แผนยุทธศาสตร์พัฒนาการท่องเที่ยว พ.ศ. 2561–2564. กรุงเทพมหานคร : วีไอพี ก็อปปี้ปริ้น.

กรมการศาสนา กระทรวงวัฒนธรรม. (2557). แนวทางการดำเนินงานโครงการส่งเสริมการท่องเที่ยวเส้นทางแสวงบุญในมิติทางศาสนา ปี 2557. กรุงเทพมหานคร : กรมการศาสนา กระทรวงวัฒนธรรม.

กรรณิกา คําดี. (2558). วัดและศาสนสถานในมิติของการท่องเที่ยว. วารสารบัณฑิตศึกษา มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. 4 (2) : 175-191.

กัตติกา ธนะขว้าง จิราพร เกศพิชญวัฒนา และชนกพร จิตปัญญา. (2553). ปัจจัยที่สัมพันธ์กับพฤติกรรมส่งเสริมสุขภาพของผู้สูงอายุ : การวิเคราะห์อภิมาน. Journal of Nurse Science. 28 (3) : 63.

จุฑาภรณ์ หินซุย และสถาพร มงคลศรีสวัสดิ์. (2557). แนวทางส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงพุทธ กรณีศึกษาวัดประชาคมวนาราม อำเภอศรีสมเด็จ จังหวัดร้อยเอ็ด. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ. 10 (1) : 50-58.

ดวงรัตน์ โกยกิจเจริญ. (2562). พฤติกรรมการท่องเที่ยวสถานที่ท่องเที่ยวเชิงศาสนาของนักท่องเที่ยวไทยในจังหวัดภูเก็ต. วารสารปัญญา. 26 (1) : 76-85.

ธนกฤต สังข์เฉย. (2550). อุตสาหกรรมการท่องเที่ยวและการบริการ. เพชรบุรี : มหาวิทยาลัยศิลปากร วิทยาเขตสารสนเทศเพชรบุรี.

ธนิต บุตรทิพย์สกุล. (2558). พฤติกรรมการท่องเที่ยวเชิงพุทธศาสนาของนักท่องเที่ยววัดในจังหวัดน่าน. วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาวิทยาศาสตร์การกีฬา. บัณฑิตวิทยาลัย : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

นพวรรณ วิเศษสินธุ์ นงเยาว์ อุทุมพร ชูชาติ พ่วงสมจิตร์ และธีรพงษ์ บุญรักษา. (2561). ยุทธศาสตร์การท่องเที่ยวเชิงพุทธแบบยั่งยืนจังหวัดปทุมธานี. วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์. 12 (1) : 70-83.

นิลรัตน์ กลิ่นจันทร์, รองศาสตราจารย์ และคณะ. (2553). ศึกษาศาสนสถานที่สำคัญต่อการอนุรักษ์การท่องเที่ยวของวัดในกรุงเทพมหานคร. (รายงานผลการวิจัย). สถาบันวิจัยพุทธศาสตร์ : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ประวิทย์ เฮงพระธานี และโสวิทย์ บำรุงภักดิ์. (2562). การจัดการท่องเที่ยวเชิงพุทธของวัดในจังหวัดขอนแก่น. วารสารบัณฑิตศึกษามหาจุฬาขอนแก่น. 6 (3) : 350-362.

ปรีดา ไชยา. (2558). การท่องเที่ยวเชิงพุทธในจังหวัดสกลนคร. วารสารสังคมศาสตร์วิชาการ. 8 (พิเศษ) : 223-241.

พระครูสังฆรักษ์วุฒิพงษ์ วุฑฺฒิวํโส อินถา ศิริวรรณ สิน งามประโคน และวีระ สุภะ. (2561). การพัฒนาวัดในประเทศไทยเป็นแหล่งเรียนรู้เชิงพุทธ เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวอาเซียน. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์. 6 (4) : 1594-1606.

พระชยานันทมุนี วรปรัชญ์ คําพงษ์ พระครูฉันทเจติยานุกิจ พระปลัดนฤดล กิตติภทฺโท และอรพินท์ อินวงค์. (2562). ความสัมพันธ์การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของวัดและชุมชนในล้านนา. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์. 7 (2) : 315-331.

วงศ์ธีรา สุวรรณิน และคณะ. (2557). การศึกษาศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของวัดในจังหวัดปทุมธานี. รายงานผลการวิจัย. ปทุมธานี : วิทยาลัยนวัตกรรมการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์.

วนิดา ขำเขียว. (2562). การท่องเที่ยวเชิงแสวงบุญทางพระพุทธศาสนา อำเภอไชยา จังหวัดสุราษฎร์ธานี. วารสารศรีนครินทรวิโรฒวิจัยและพัฒนา (สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์). 11 (21) : 123-134.

วรลักษณ์ ชูกำเนิด, เอกรินทร์ สังข์ทอง และชวลิต เกิดทรัพย์. (2557). รูปแบบชุมชนการเรียนรู้ทางวิชาชีพครูสู่การเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21 บริบทโรงเรียนในประเทศไทย. วารสารหาดใหญ่วิชาการ. –(12) : 126.

วิชาญ เลี่ยวเส็ง, พระมหา. (2544). พุทธศิลป์กับการท่องเที่ยว : ศึกษาบทบาทของวัดในการอนุรักษ์พุทธศิลป์เพื่อการท่องเที่ยว. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาศาสนาเปรียบเทียบ. บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหิดล.

สุทิตย์ อาภากโร, พระมหา. (2553). รูปแบบการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวประเภทวัดในกรุงเทพมหานคร. รายงานผลการวิจัย. กรุงเทพมหานคร : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).

สุทิตย์ อาภากโร และคณะ, พระมหา. (2555). การพัฒนารูปแบบและกระบวนการจัดการท่องเที่ยวทางพุทธศาสนาในประเทศไทย. รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์. พระนครศรีอยุธยา : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

สุรศักดิ์ ศิลาวรรณา. (2550). การท่องเที่ยวและการเผยแพร่พระพุทธศาสนา บทบาทของวัดในเขตกรุงเทพมหานคร กรณีศึกษาวัดบวรนิเวศวิหาร และวัดเบญจมบพิตรดุสิตวนาราม.วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาศาสนศึกษา. บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหิดล.

สุริยา มะสันเทียะ, พระมหา. (2563). กลยุทธ์ที่ส่งเสริมคุณค่าการท่องเที่ยวเชิงพุทธศาสนาในเกาะรัตนโกสินทร์. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยธนบุรี. 14 (1) : 42-54.

เอื้อมพร หลินเจริญ. (2555). เทคนิคการวิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพ. วารสารการวัดผลการศึกษา มหาวิทยาลัยมหาสารคาม. 17 (1) : 17-29.

Onwuegbuzie, Leech, and Collins. (2012). Qualitative Analysis Techniques for the Review of the Literature. The Qualitative Report. 17 (56) : 17-20.

UNWTO. (1997). Tourism 2020 Vision. Madrid : UNWTO. <http://www.research-system.siam.edu/images/coop/pdf> (สืบค้นข้อมูลเมื่อ 7 เมษายน 2563) <https://tourismatbuu.wordpress.com/> (สืบค้นข้อมูลเมื่อ 7 เมษายน 2563) (<http://nscr.nesdb.go.th/wp-content/> (สืบค้นข้อมูลเมื่อ 5 สิงหาคม 2564).