การศึกษาพฤติกรรมการเรียนรู้ของนิสิตปริญญาตรี คณะศึกษาศาสตร์
คำสำคัญ:
พฤติกรรม, ; การเรียนรู้, การศึกษาบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เพื่อศึกษาพฤติกรรมการเรียนรู้ของนิสิตปริญญาตรีชั้นปีที่ 3 2) เพื่อวิเคราะห์พฤติกรรมการเรียนรู้ของนิสิตปริญญาตรีชั้นปีที่ 3 กลุ่มเป้าหมายที่ใช้คือ นิสิตปริญญาตรีชั้นปีที่ 3 สาขาชีววิทยา จำนวน 23 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แบบสำรวจพฤติกรรมการเรียนรู้ของนิสิต วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้วิธีแจกแจงความถี่และหาค่าร้อยละ และ Independent t-test
ผลการวิจัย พบว่า พฤติกรรมการเรียนรู้ทั่วไปโดยรวมอยู่ในเกณฑ์ดี พฤติกรรมที่ดีซึ่งนิสิตปฏิบัติ 3 ลำดับแรก คือ การนำความรู้จากการเรียนไปใช้ประโยชน์นอกเหนือจากการสอบ รองลงมาคือ การประเมินความตั้งใจของตนเองในการศึกษาให้สำเร็จ ลำดับที่ 3 คือ การนำความรู้จากการเรียนไปใช้ประโยชน์นอกเหนือจากการสอบ พฤติกรรมการเรียนรู้ที่นิสิตไม่ปฏิบัติกันมากที่สุดคือ ศึกษารายละเอียดของหลักสูตรที่ศึกษาจนเข้าใจอย่าง การสำรวจพฤติกรรมการเรียนรู้ พบว่า มีนิสิตร้อยละ 16.30 ไม่ได้ปฏิบัติตามพฤติกรรมโดยรวมที่ควรปฏิบัติ ที่ปฏิบัติตามพฤติกรรมโดยรวมที่ควรปฏิบัติ 1-8 ครั้ง มีร้อยละ 56.52 และที่ปฏิบัติตามพฤติกรรมโดยรวมที่ควรปฏิบัติตั้งแต่ 9 ครั้งขึ้นไป มีร้อยละ 27.1 จากผลการวิเคราะห์เปรียบเทียบความแตกต่างพฤติกรรมการเรียนรู้ระหว่างนิสิตที่มีระดับผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนแตกต่างกัน พบว่า นิสิตที่มีผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนสูง มีพฤติกรรมการเรียนรู้ที่แตกต่างกับนิสิตที่มีผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนต่ำในเรื่องการนำความรู้จากการเรียนไปใช้ประโยชน์นอกเหนือจากการสอบ, การสนใจไปหาข้อมูลเพิ่มเติมจากการเรียนในชั้นเรียน, การได้รับความรู้เพิ่มเติมจากงานที่ได้รับมอบหมายให้ศึกษาด้วยตนเองและการให้ความสนใจและร่วมเป็นส่วนหนึ่งของชั้นเรียนขณะที่เรียน
เอกสารอ้างอิง
สโรชา หะรังศรี. (2553). การใช้การวิจัยแบบผสมเพื่ออธิบายความสัมพันธ์เชิงสาเหตุระหว่างความเชื่อมั่นและพฤติกรรมการสอนของครูที่มีต่อพฤติกรรมการเรียนของนักเรียน. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ภาควิชาวิจัยการศึกษา. คณะครุศาสตร์: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อติกันต์ ภูดีทิพย์. (2552). การศึกษาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิทยาศาสตร์ และคุณธรรม จริยธรรมพื้นฐาน 8 ประการของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 ที่ได้รับการจัดการเรียนรู้แบบกลุ่มเพื่อนช่วยเพื่อน. สารนิพนธ์ปริญญามาบัณฑิต. สาขาวิชาวิจัยการศึกษา. คณะครุศาสตร์: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Bower, & Robert, A. (1989). Psychology: The Essential Science. Boston: Allyn and Bacon, 15-18.
Cronbach, L. J. (1963). Educational Psychology. New York: Harcourt Brace.
Lorenzen, M. (2001). Active Learning and Library Instruction. Illinois Libraries, 83(2), 19-24.
Williams, M. K. (2017). John Dewey in the 21st century. Journal of Inquiry and Action in Education, 9(1), 7.
Yen, C. J., Konold, T. R., & McDermott, P. A. (2004). Does learning behavior augment cognitive ability as an indicator of academic achievement?. Journal of School Psychology, 42(2), 157-169.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2024 มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตสิรินธรราชวิทยาลัย

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของ มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตสิรินธรราชวิทยาลัย
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตสิรินธรราชวิทยาลัย และคณาจารย์ท่านอื่นๆในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว