Safe Agro-Tourism Models in Kwan Phayao Lake Rim Communities

Main Article Content

Prakopsiri Pakdeepinit
Pannanat Baungoen

Abstract

The objectives of this investigation were to examine potentials of safe agro-tourist attractions in communities around Phayao Lake and to develop safe agro-tourism models for the communities. The research instruments for data collection included a guided interview, a potential assessment form, and focus group. The sample group and key informants were 120 farmers involved in safe agricultural practices, safe agricultural group leaders, community leaders, and community members interested in safe agriculture. The communities exclusively growing safe agricultural crops included 1) Dok Bua Self-Sufficiency Community in Tambon Ban Tun; 2) San Nong Khiaw Lotus Farming Group in Tambon Ban Tom; and Ban Tun Self-Sufficiency Crop Cultivation Network in Tambon Ban Tun, Muang District, Phayao Province.


              The research findings reveal that the highest scores (15.89) were on attractions, followed by accommodation capacity of tourist attractions (13.78), management (12.11), and services of agro-tourist attractions (6.83) respectively. From developing the safe agro-tourism models, it was found that two models were derived, namely a model to increase the value from tourism activities and a model to increase the value from processed products.

Article Details

How to Cite
Pakdeepinit, P., & Baungoen, P. (2018). Safe Agro-Tourism Models in Kwan Phayao Lake Rim Communities. WMS Journal of Management, 7(1), 93–102. Retrieved from https://so06.tci-thaijo.org/index.php/wms/article/view/110653
Section
Research Articles-Academic Articles
Author Biographies

Prakopsiri Pakdeepinit

School of Management and Information Sciences, University of Phayao

Pannanat Baungoen

School of Management and Information Sciences, University of Phayao

References

กรมการท่องเที่ยว. (2557) . จำนวนสถิตินักท่องเที่ยว ปี 2557 .สืบค้นเมื่อ 23 พฤษภาคม 2559, สืบค้นจาก http://newdot2.samartmultimedia.com/home/listcontent/11/221/276

กรมส่งเสริมการเกษตร, การท่องเที่ยววิถีเกษตร. สืบค้นเมื่อ 23 พฤษภาคม 2559, สืบค้นจาก http://agrotourism.doae.go.th/

การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย สำนักงานกาญจนบุรี, การส่งเสริมแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตร. สืบค้นเมื่อ 23 พฤษภาคม 2559, สืบค้นจาก
http://agrotourism.doae.go.th/

คมพล สุวรรณกูฏ. (2555). รูปแบบการจัดการท่องเที่ยวเพื่อการเสริมสร้างรายได้ภาคเกษตรกรรมในพื้นที่จังหวัดระยอง. วารสารราชบัณฑิตยสถาน. 37(4), 291.

เครือข่ายการท่องเที่ยวเชิงเกษตร ปากช่อง. (2558). การสร้างเครือข่ายการท่องเที่ยว. สืบค้นเมื่อ 23 พฤษภาคม 2559, สืบค้นจาก http://agrotourism.doae.go.th/

เณรัญชรา กิจวิกรานต์. (2557). ภาพลักษณ์อาหารไทย การรับรู้คุณภาพอาหารไทยและแนวโน้มพฤติกรรม การท่องเที่ยวเชิงอาหารของนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติ. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ. 10(1), 14.

เทพกร ณ สงขลา. (2554). ความสัมพันธ์ระหว่างรูปแบบกิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงเกษตรและการใช้ทรัพยากร เกษตรของชุมชน: กรณีศึกษาท่องเที่ยวเชิงเกษตรช้างกลาง จังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารวิทยาการจัดการและสารสนเทศศาสตร์. 6(2), 2.

จังหวัดพะเยา. (2558). แผนยุทธศาสตร์การพัฒนาของเทศบาลเมืองพะเยา พ.ศ. 2558 – 2562. สืบค้นเมื่อ 23 พฤษภาคม 2559, สืบค้นจากhttp://www.phayao.go.th/au/.

บุญฤทธิ์ สินค้างาม. (2557). ทิศทางการเกษตรของจังหวัดพะเยาในทศวรรษหน้า. การประชุมวิชาการระดับชาติ “พะเยาวิจัย ครั้งที่ 3 มหาวิทยาลัยรับใช้สังคม”. วิชาการ, 61.

ประกอบศิริ ภักดีพินิจ. (2557). การปรับตัวด้านการท่องเที่ยวเพื่อเข้าสู่ประชาคมอาเซียนของจังหวัดพะเยา. การประชุมวิชาการระดับชาติ “พะเยาวิจัย ครั้งที่ 3 มหาวิทยาลัยรับใช้สังคม”. วิชาการ, 68-71.

ปานณนาถ บัวเงิน. (2557). การพัฒนากิจกรรมการท่องเที่ยวยามเย็นเพื่อสนับสนุนการท่องเที่ยวของจังหวัดพะเยา. ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยพะเยา.

พิมพ์ระวี โรจน์รุ่งสัตย์. (2556). ความสำคัญและกิจกรรมสื่อสารการเรียนรู้จากการท่องเที่ยว “อาหาร” สำหรับนักท่องเที่ยวกลุ่มตลาดผู้หญิงชาวต่างประเทศของไทย. วารสารการบริการและการท่องเที่ยวไทย. 8(1), 62.

โศจิลักษณ์ กมลศักดาวิกุล. (2556). การพัฒนาการจัดการท่องเที่ยวเชิงเกษตรทฤษฎีใหม่ โดยชุมชน อำเภอเสาไห้ จังหวัดสระบุรี. วารสารการพัฒนาชุมชนและคุณภาพชีวิต. 1(1), 62.

สถาบันวิจัยวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งประเทศไทย.(2544). การศึกษาเพื่อกำหนดแนวทางการพัฒนาและจัดการการท่องเที่ยวเชิงเกษตร (Agrotourism). กรุงเทพ ฯ : ฝ่ายอุตสาหกรรมและที่ปรึกษา.

สำนักพัฒนาแหล่งท่องเที่ยว (2556). คู่มือการประเมินมาตรฐานคุณภาพ แหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตร. กรุงเทพ ฯ :กรมการท่องเที่ยว กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.

สุวิมล ตั้งประเสริฐ. (2554). การจัดการแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตรในจังหวัดนครราชสีมาอย่างยั่งยืนภายใต้หลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง. วารสารราชบัณฑิตยสถาน. 36(4), 621.

หทัยชนก ฉิมบ้านไร่ และ รักษ์พงศ์ วงศาโรจน์. (2558). ศักยภาพอาหารพื้นเมืองและแนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวผ่านอาหารพื้นเมืองจังหวัดน่าน. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ. 11(1), 39.

อภิชาติ ศรีสะอาด. (2549). เกษตรอินทรีย์ ชุดอาหารปลอดภัย. สมุทรสาคร : สำนักพิมพ์ดอกคูน.

อานิสงค์ โอทาตะวงศ์. (2557). การมีส่วนร่วมของประชาชนต่อการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ทะเลบัวแดง ในเขตเทศบาลตำบลเชียงแหว อำเภอกุมภวาปี จังหวัดอุดรธานี.วารสารวิทยบริการมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์. 25(1), 50.

British Tourist Authority. (2011). A strategic Framework for Tourism 2010 – 2020. London : Visit England.

Hilary du Cros และ Bob McKercher . (2015). Cultural Tourism. (2). New York : GreenGate Publishing Services.

Holloway, J. Christopher. (2002). The Business of Tourism. (6). China : SWTC.