“พระติ๊ช กวาง ดึ๊ก” แห่งวัดเทียน มู่
DOI:
https://doi.org/10.14456/tiat.2023.9คำสำคัญ:
ติ๊ช กวาง ดึ๊ก, วัดเทียน มู่, พระพุทธศาสนา, เวียดนามบทคัดย่อ
บทความวิชาการเรื่อง “พระติ๊ช กวาง ดึ๊ก” แห่งวัดเทียน มู่ มีวัตถุประสงฆ์เพื่อนำเสนอประวัติความเป็นมาของวัดเทียน มู่ เมืองเว้ ประเทศเวียดนาม และบทบาทของพระติ๊ช กวาง ดึ๊ก ที่มีต่อพระพุทธศาสนาในประเทศเวียดนาม โดยรวบรวมข้อมูลจากเอกสาร สิ่งพิมพ์ สื่อออนไลน์ ข้อมูลจากภาคสนาม การสำรวจ การสังเกตแบบไม่มีส่วนร่วม การสัมภาษณ์ การจดบันทึก การถ่ายภาพ วิเคราะห์และสังเคราะห์ข้อมูล ผลการศึกษาพบว่า พระพุทธศาสนาได้รับการเผยแพร่เข้าสู่เวียดนามจากอินเดียและจีนพร้อมกับศาสนาขงจื้อและศาสนาเต๋า จนพุทธศาสนาเจริญรุ่งเรืองมาถึงเมืองเว้และมีการสร้างวัดเทียน มู่ ขึ้น ปัจจุบันวัดเทียน มู่ เป็นสัญลักษณ์แห่งการเรียกร้องสิทธิในการนับถือพระพุทธศาสนา มีพระเถระองค์สำคัญที่ชื่อว่า พระติ๊ช กวาง ดึ๊ก ทำการเผาตัวเองตายเพื่อเรียกร้องความเป็นธรรมให้กับพระพุทธศาสนา ซึ่งการเรียกร้องดังกล่าวมีบทบาทที่สำคัญต่อพระพุทธศาสนาในเวียดนามคือประการแรกการปฏิบัติธรรมและสืบทอดพระศาสนายังคงอยู่ในเวียดนาม ประการต่อมาเกิดการสร้างและบูรณะวัดเพื่อการประกอบกิจกรรมต่าง ๆ ได้ทั้งในทางโลกวิสัยและทางธรรมวิสัย ประการที่สามปรากฎการณ์การเรียกร้องสิทธิด้วยความสงบ และประการสุดท้ายการเผาตัวตายของท่านกลายเป็นพลังสำคัญให้พระพุทธศาสนาดำรงอยู่คู่ประเทศเวียดนาม จนได้รับฉายาว่า “พระโพธิสัตว์ติ๊ช กวาง ดึ๊ก”ปัจจุบันวัดเทียน มู่ ยังเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่สำคัญของเมืองเว้ ประเทศเวียดนาม เรื่องเล่าตำนานการสร้างวัดเทียน มู่ และตำนานของพระติ๊ช กวาง ดึ๊ก ยังคงถูกเล่าสืบมาจนถึงปัจจุบัน
เอกสารอ้างอิง
จันทรัสม์ ตาปูลิง และ ธันวา ชัยแก้ว. (2564). การเมือง : ปัจจัยความเสื่อมและความเจริญของพระพุทธศาสนาในประเทศเวียดนาม. ใน การประชุมวิชาการระดับชาติครั้งที่ 7 “วิถีพุทธ วิถีชุมชน รากฐานชีวทัศน์เชิงสังคมล้านนาในสังคมวิถีใหม่”. ลำพูน : วิทยาลัยสงฆ์ลำพูน มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ประชา ปสนนธมโม. (2523). จุดยืนของพระพุทธศาสนิกท่ามกลางสงครามและการปฏิวัติศึกษาจาก เวียดนาม. กรุงเทพฯ : มูลนิธิโกมลคีมทอง.
ปิยะแสง จันทรวงศ์ไพศาล. (2558). ศิลปะอาเซียน เวียดนาม กัมพูชา เมียนมา ลาวและไทย. กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ผาสุก อินทราวุธ. (2546). พระโพธิสัตว์บารมีกับอุดมการณ์สร้างสรรค์สังคม. วารสารดำรงวิชาการ. 2(3) : 9-28.
พระมหาโชว์ ทสฺสนีโย และคณะ. (2559). บทวิจารณ์หนังสือพระพุทธศาสนาในจีน ทิเบต เวียดนาม ญี่ปุ่น : มองผ่านงานพระศรีคัมภีรญาณ (สมจินต์ สมฺมาปญฺโญ). วารสาร มจร. สังคมศาสตร์ปริทรรศน์. 5(2) : 263-277.
พระมหาสมจินต์ สมฺมาปญฺโญ. (2564). พระพุทธศาสนาในเวียดนาม. สืบค้นเมื่อ 19 ตุลาคม 2564, สืบค้นจาก https://www.mcu.ac.th/article/detail/35362.
พระมหาดาวสยาม วชิรปัญโญ. (2557). พระพุทธศาสนาในเวียดนาม. กรุงเทพฯ : เม็ดทราย.
ศึกฤทธิ์ ปราโมช. (2511). สงครามเวียดนาม. กรุงเทพฯ : บรรณาคาร.
สมจินต์ สมมาปญโญ. (2551). พระพุทธศาสนาในจีน ทิเบต เวียดนาม ญี่ปุ่น. กรุงเทพฯ : ไทยรายวันการพิมพ์.
สุด จอนเจิดสิน. (2546). ประวัติศาสตร์เวียดนามตั้งแต่สมัยอาณานิคมถึงปัจจุบัน. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เหงียน เกา กี. (2520). สิ้นชาติ (พงษ์ พินิจ, ผู้แปล). กรุงเทพฯ : ธีระการพิมพ์.
อำภา บัวระภา. (2559). ภูมิทัศน์วัฒนธรรมของเวียดนามที่ได้รับอิทธิพลจากวัฒนธรรมจีนและฝรั่งเศส. วารสารวิชาการคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ สจล. 22(1) : 88-97.
Buttinger, J. (1986). Veitnam: A Political History. New York : Praeger.
Kamn, H. (1996). Dragon Ascending. New York : Arcade Publishing.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2023 Asian Journal of Traditional and Innovative Arts and Textiles

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.

