การพัฒนาเส้นทางการท่องเที่ยวตามรอยชาติพันธุ์ 4 เผ่า ในจังหวัดศรีสะเกษ
DOI:
https://doi.org/10.14456/tiat.2025.12คำสำคัญ:
การพัฒนา , เส้นทางท่องเที่ยว , กลุ่มชาติพันธุ์บทคัดย่อ
การศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนาเส้นทางการท่องเที่ยวตามรอยชาติพันธุ์ 4 เผ่าในจังหวัดศรีสะเกษโดยมุ่งบนเส้นทางท่องเที่ยวเศรษฐกิจของจังหวัดศรีสะเกษ โดยการศึกษากลุ่มเป้าหมายคือชุมชนท่องเที่ยวกลุ่มชาติพันธุ์จังหวัดศรีสะเกษ 4แห่ง คือ กลุ่มชาติพันธุ์ลาวตำบลละทาย อำเภอกันทรารมย์ กลุ่มชาติพันธุ์เขมรตำบลพิงพวย อำเภอศรีรัตนะ กลุ่มชาติพันธุ์กูยตำบลกู่ อำเภอปรางค์กู่ และกลุ่มชาติพันธุ์เยอตำบลปราสาทเยอ อำเภอไพรบึง เก็บข้อมูลด้วยการสัมภาษณ์ การสังเกตแบบมีส่วนร่วมและการสนทนากลุ่ม เมื่อได้ข้อมูลมาแล้วผู้วิจัยได้ตรวจสอบความถูกต้องและครบถ้วนของข้อมูลแล้วสร้างและพัฒนาเป็นเส้นทางท่องเที่ยวตามรอยกลุ่มชาติพันธุ์4เผ่าจังหวัดศรีสะเกษ จากการศึกษาพบว่า จังหวัดศรีสะเกษมีประวัติศาสตร์อันยาวนานและมีความหลากหลายในกลุ่มชาติพันธุ์ จึงทำให้เกิดความหลากหลายทางวัฒนธรรมทั้งบริบททางประวัติศาสตร์ สังคมและวัฒนธรรม รวมทั้งบริบทการท่องเที่ยวที่มีความหลากหลาย โดยเฉพาะแหล่งท่องเที่ยวของกลุ่มชาติพันธุ์สามารถนำมาใช้เป็นองค์ประกอบในการพัฒนาเส้นทางท่องเที่ยวตามรอยกลุ่มชาติพันธุ์4เผ่าในจังหวัดศรีสะเกษทั้ง 4ด้าน ได้แก่ ด้านประวัติศาสตร์ ศาสนสถาน โบราณสถานและโบราณวัตถุ ด้านประเพณีและวัฒนธรรม ด้านวิถีชีวิต และด้านภูมิปัญญา เช่น งานหัตถกรรมและผลิตภัณฑ์ชุมชน จากศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวของแต่ละชุมชนผู้วิจัยได้กำหนดเป็นเส้นท่องเที่ยวตามรอยกลุ่มชาติพันธุ์4เผ่าจังหวัดศรีสะเกษ 2รูปแบบ ระยะเวลาในการเดินทางท่องเที่ยวทั้ง 2รูปแบบสามารถเดินทางไปกลับหรือสามารถค้างคืนก็ได้ ได้แก่ เส้นทางท่องเที่ยวเชื่อมโยงกลุ่มชาติพันธุ์ 4เผ่าจังหวัดศรีสะเกษ โดยเริ่มต้นที่ชุมชนตำบลละทายแล้วเดินทางไปตามเส้นทางหลวงชนบทหมายเลข 3004ไปยังตำบลพิงพวย ตำบลปราสาทเยอและตำบลกู่ รูปแบบที่ 2เส้นทางท่องเที่ยวกลุ่มชาติพันธุ์ 4เผ่าจังหวัดศรีสะเกษที่เชื่อมโยงกับแหล่งท่องเที่ยวและกิจกรรมการท่องเที่ยวประเภทอื่นที่น่าสนใจในจังหวัดศรีสะเกษทั้งสถานที่ท่องเที่ยวแหล่งมรดกทางวัฒนธรรมหรือโบราณสถาน แหล่งท่องเที่ยวเชิงศาสนาและแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตร นอกจากนี้นักท่องเที่ยวสามารถเดินทางไปท่องเที่ยวในจังหวัดใกล้เคียงและประเทศกัมพูชาได้อีกด้วย
เอกสารอ้างอิง
กนกกาญจน์ บุญทรง. (2563). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของจังหวัดศรีสะเกษ. วารสารเซนต์จอห์น. 23(32) : 30. สืบค้นจาก https://sju.ac.th/pap_file/fea9c5c8509227676bcc291362347d27.pdf
กนกกาญจน์ บุญทรง พะยอม ธรรมบุตร สันติ ภูริภักดี และสหนนท์ ตั้งเบญจสิริกุล. (2564). แผนกลยุทธ์เพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวแบบบูรณาการอย่างยั่งยืน ในจังหวัดศรีสะเกษ. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์. 10(2) : 308–322. จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jssr/article/view/251578
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2560). แผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติฉบับที่ 2 พ.ศ. 2560-2564. กรุงเทพฯ : กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2565). รายงานสถานการณ์การท่องเที่ยวไทย ปี 2565. สืบค้นจากhttps://www.tourismthailand.org/
คุณวัฒน์ ดวงมณี พระพรสวรรค์ ใจตรง ธยายุส ขอเจริญ และสุทัศน์ ประทุมแก้ว. (2561). การศึกษาอัตลักษณ์ทางวัฒนธรรมของชนสี่เผ่าในจังหวัดศรีสะเกษ. รายงานการวิจัย, มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย วิทยาลัยสงฆ์ศรีสะเกษ.
จิตคุปต์ ละอองปลิว. (2562). การท่องเที่ยวเมืองรอง: ทางเลือกแหล่งท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์. อินทนิลทักษิณสาร. 14(2) : 39-60.
ฉันทัช วรรณถนอม. (2552). การวางแผนและการจัดนำเที่ยว. กรุงเทพฯ : สามลดา.
ธนาภา ช่วยแก้ว และสุดใจ จิโรจน์กุล. (2562). การพัฒนาเส้นทางท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมริมแม่น้ำปากพนังเพื่อส่งเสริมการตลาดท่องเที่ยว อำเภอปากพนัง จังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารวิทยบริการ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์. 30(3) : 80-97.
บำรุงศิลป์ ฐิตาภา.(2559). รูปแบบการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์เพื่อการอนุรักษ์วัฒนธรรมของกลุ่มชาติพันธุ์ในจังหวัดศรีสะเกษ. พะเยา : มหาวิทยาลัยพะเยา.
วิภาวรรณ ปิ่นแก้ว. (2551). แนวทางการท่องเที่ยวเชิงนิเวศในอำเภอเมือง จังหวัดเพชรบุรี. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
วิลาสินี เหมหงส์ คนึงนิตย์ ไสยโสภณ และบุญยัง หมั่นดี. (2560). การศึกษาภูมิปัญญาท้องถิ่นเพื่อการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในจังหวัดสุรินทร์. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสุรินทร์. 19 (1) : 59-68. สืบค้นจาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jhssrru/article/view/123083/93639
สกาวรัตน์ บุญวรรโณ เกษตรชัย และหีม และบัณฑิตา หลิมประดิษฐ์. (2563). การพัฒนาเส้นทางท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในย่านเมืองเก่าตะกั่วป่า จังหวัดพังงา. วารสารวิจัยราชภัฏเชียงใหม่. 21(1) : 1-14. DOI 10.14456/rcmrj.2020.1
สุดแดน วิสุทธิลักษณ์. (2558). องค์ความรู้ว่าด้วยการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ : คู่มือและแนวทางปฏิบัติ. สืบค้นจาก https://socanth.tu.ac.th/wpcontent/uploads/2017/08/ suddan-2558.pdf.
สำนักบริหารยุทธศาสตร์กลุ่มจังหวัดภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนล่าง 2. ( 2561). แผนพัฒนากลุ่มจังหวัดตะวันออกเฉียงเหนือตอนล่าง 2 พ.ศ. 2561 – 2564 (ฉบับใหม่). สืบค้นจาก http://www.osmnortheast-s1.moi.go.th
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ สำนักนายกรัฐมนตรี. (2563). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่สิบสอง พ.ศ. 2560 – 2564. จาก https://www.nesdc.go.th/ewt_news.php?nid=6420&filename=de
สำนักงานจังหวัดศรีสะเกษ. (2559). แผนพัฒนาจังหวัดศรีสะเกษ (พ.ศ.2561-2564).จาก http://www.sisaket.go.th/plan_si
อุดมลักษณ์ เพ็งนรภัทร. (2560). ยุทธศาสตร์การพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมจังหวัดศรีสะเกษ. อุบลราชธานี :มหาวิทยาลัยราชภัฎอุบลราชธานี.
เอกวิทย์ ณ ถลาง. (2546). ภูมิปัญญาท้องถิ่นกับการจัดการความรู้. กรุงเทพฯ : อมรินทร์.
Richards, G. & Raymond, C. (2000). Creative tourism. ATLAS News. 23 : 16-20.
Salman, D., Uygur, D. (2010). Creative Tourism and Emotional labor: an investigatory model of possible interactions. International Journal of Culture Tourism and Hospitality Research. 4(3) : 186-197.
World Tourism Organization. (2022). International tourism highlights: 2022 edition. from https://www.unwto.org
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 Asian Journal of Traditional and Innovative Arts and Textiles

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.

