Cultural changes and inheritance of pack-horse caravan in Thailand: The case study of passing down for three generations from Northern of Thailand and Dali in Yunnan -

Main Article Content

Nisareen Wangtakwadeen
Caijun Lin

Abstract

The objectives of this study are: 1) to learn the cultural inheritance and changes among the horse-caravan traders living in the upper north of Thailand and Dali city of China and 2) to find out the causes of the cultural inheritance and changes. This is a quantitative study. Data has been collected from horse caravan traders living in the north of Thailand as well as those in Dali, Yunnan. Thirty people from three-generations, grandparents, parents, and children have been chosen using purposive sampling method. The methodologies applied include in-depth interviews and focus-group discussions. Data collected are then processed in content analysis.
The findings are:
1. The cultural inheritance and changes are found in education, marriage, and traditions.
2. Causes of these are the uniqueness on way of living in all these three areas. They should be supported in academic course along with religion studies.

Article Details

Section
บทความวิจัย (Research Article)

References

กู่เจี้ยนหาว. (2560). ตงเหลียนฮวาชุมชนที่มีชื่อเสียงที่คาราวานม้า “เดิน” ออกไปในอดีต. วารสารจดหมายเหตุยูนนาน, 2560(12), 28-32.

กุ้ยหรง. (2552). การเปลี่ยนแปลงทางด้านการแต่งงานของชาวหุยกรณีศึกษาชุมชนน่ากู่ยูนนาน. วารสารการอภิปรายเชิงวิชาการสหพันธ์สังคมศาสตร์แห่งยูนนาน, 2552(5), 51-56.

จางหงหยิน. (2543). สาเหตุการอพยพเข้าสู่เมียนมาร์ไทยและกิจกรรมทางเศรษฐกิจของชาวยูนนาน. (วิทยานิพนธ์ระดับบัณฑิตศึกษาประวัติศาสตร์). จีน: มหาวิทยาลัยยูนนานนอร์มอล.

เจษฎาพัญ ทองศรีนุช. (2560). สี่ทศวรรษนโยบายเศรษฐกิจระหว่างประเทศของไทยต่อจีนในมุมมองเศรษฐกิจการเมืองระหว่างประเทศ. วารสารสหวิทยาการมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 14(1), 40-57.

ซาลี่ฮวา. (2552). ลักษณะเด่นของการผสมผสานทางด้านภาษาของชาวหุย และกระบวนการที่กลายเป็นฮั่น. วารสารชาวหุยศึกษา, 75(3), 120-126.

พระมหามงคลกานต์ ฐิตธมฺโม, คงสกฤษฎ์ แพงทรัพย์ และพูนศักดิ์ กมล. (2562). การอยู่ร่วมกันของคนในสังคมพหุวัฒนธรรมในประเทศไทย กรณีศึกษา สังคมพหุวัฒนธรรมในอำเภอเมือง จังหวัดเชียงใหม่. วารสารมหาจุฬาวิชาการ, 6(2), 46-59.

วิลเลี่ยม สกินเนอร์. (2529). สังคมชาวจีนโพ้นทะเลในประเทศไทย ประวัติศาสตร์เชิงวิเคราะห์ (พรรณี ฉัตรพลรักษ์ มูลนิโครงการตำราสังคมศาสตร์และมนุษย์ศาสตร์, ผู้แปล). กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.

วิศรุต เลาะวิถี. (2559). การเรียนรู้ในมิติของอิสลาม. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์มหาวิทยาลัยรังสิต, 12(21), 7-20.

สุชาติ เศรษฐมาลินี. (2550). การปรับเปลี่ยนอัตลักษณ์ของชาวมุสลิมยูนนานในภาคเหนือของประเทศไทย. วารสารสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, 19(2), 24-58.

สุพัตรา สุภาพ. (2522). สังคมวิทยา. (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.

หม่าห่ายหยุน และหลิวถิง. (2552). การปรับตัวของกฎหมายครอบครัวและการสมรสชาวหุย กรณีศึกษา: หมู่บ้านหุยฮุยเติงเวยซานยูนนาน. วารสารชาวหุยศึกษา สถาบันสังคมศาสตร์หนิงเซี่ย, 135-139.

หวงเฮ่อหยี่ว. (2554). วิเคราะห์การอนุรักษ์วัฒนธรรมภูมิปัญญาของชาติพันธุ์เมี่ยน มณฑลยูนนาน. วารสารวิทยาลัยหงเหอ, 10(6), 10-15.

หวางจวิน. (2564). การเผยแพร่ทางด้านวัฒนธรรมตามเส้นทางม้าต่างชาโบราณ. วารสารทางการข่าว, 2564(12.17), 237-239.

หวางหลิวหลาน. (2547). การย้ายถิ่นข้ามชาติและการสร้างชุมชนของชาวจีนยูนนานในภาคเหนือของประเทศไทย. วารสารเอเชียและแอฟริกาศึกษา, 337-358.

หวางเหยียนหมิง. (2553). การเปลี่ยนแปลงทางด้านวัฒนธรรมของชาวหุยทิศตะวันออกตกเฉียงเหนือ ภายใต้กระแสโลกาภิวัฒน์. วารสารสังคมศาสตร์มหาวิทยาลัย Northwest University, 47(1), 66-70.

หวางเจ้าเฟิง. (2547). การพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานที่มีอิทธิพลต่อการพัฒนาทางด้านเศรษฐกิจของกลุ่มชนชาติทางภาคตะวันตก. วารสารทฤษฎีกานซู, 162(2), 81- 83.

เหยาจี้เต๋อ. (2545). คาราวานชาวหุยและเครือข่ายเส้นทางตะวันตกเฉียงใต้ กรณีศึกษามุสลิมเชื้อสายจีนยูนนานในภาคเหนือของไทย. (วิทยานิพนธ์ดุษฎีนิพนธ์ชาติพันธุ์ศึกษา). จีน: มหาวิทยาลัยยูนนาน.

อิสรียา ดวงคํา และณภัคกัญญา ตรารุ่งเรือง. (2564). ชาวจีนยูนนานหมู่บ้านห้วยผึ้งดอยแม่สลอง อําเภอแม่ฟ้าหลวง จังหวัดเชียงราย. วารสารวิจัยราชภัฎพระนคร, 16(1), 85-98.

อานนท์ อุ่นธง. (2560). ปรัชญาประเพณีของศาสนาอิสลามที่มีอิทธิพลต่อสังคมไทย. วารสารพุทธมัคค์, 2(2), 12-21.