Isan Culture: Naming of Monkan Kankoon’s Songs
Main Article Content
Abstract
The objective of this article is to examine the Isan culture that emerged from the name of Monkan Kankoon's songs. By reviewing all Monkan Kaenkoon's song titles, 66 songs with names associated with culture, tradition, belief, and way of life were identified to be used as data for the analytical study as follows.
1. Culture is divided into four categories: 1) Isan language culture discovered 50 songs, accounting for 75.75 percent of the total. 2) Dressing culture, 1 song discovered, representing 1.51 percent 3) Folk performance culture discovered 3 songs representing 4.54 percent, and 4) Isan place name culture discovered 5 songs representing 7.57 percent.
2. Tradition was represented by 4 songs, accounting for 6.06 percent of the total.
3. There were 4 songs for belief, accounting for 6.06 percent.
4. The way of life was represented by 13 songs, accounting for 19.69 present of the total.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เพื่อให้เป็นไปตามกฎหมายลิขสิทธิ์ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องลงลายมือชื่อในแบบฟอร์มใบมอบลิขสิทธิ์บทความ ให้แก่วารสารฯ พร้อมกับบทความต้นฉบับที่ได้แก้ไขครั้งสุดท้าย นอกจากนี้ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องยืนยันว่าบทความ ต้นฉบับที่ส่งมาตีพิมพ์นั้น ได้ส่งมาตีพิมพ์เฉพาะในวารสาร วิชาการธรรม ทรรศน์ เพียงแห่งเดียวเท่านั้น หากมีการใช้ ภาพหรือตารางของผู้นิพนธ์อื่นที่ปรากฏในสิ่งตีพิมพ์อื่นมาแล้ว ผู้นิพนธ์ต้องขออนุญาตเจ้าของลิขสิทธิ์ก่อน พร้อมทั้ง แสดงหนังสือที่ได้รับการยินยอมต่อบรรณาธิการ ก่อนที่บทความจะได้รับการตีพิมพ์References
กรมส่งเสริมวัฒนธรรม กระทรวงวัฒนธรรม. (2558). มรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมของชาติ ประจำปีพุทธศักราช 2558. กรุงเทพฯ: กรมส่งเสริมวัฒนธรรม กระทรวงวัฒนธรรม.
กษิด์เดช เนื่องจำนงค์. (2560). ผ้าขาวม้า: คุณค่าและความหมายจากทุนทางวัฒนธรรมสู่เศรษฐกิจสร้างสรรค์. วารสารศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 21(1), 84-93.
ดนัย ไชยโยธา. (2546). สังคม วัฒนธรรม และประเพณี. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
นพดล สมจิตร์. (2560). กลวิธีการตั้งชื่อเล่นของนักเรียน. (การค้นคว้าอิสระอักษรศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
บุญยงค์ เกศเทศ. (2540). ดอนปู่ตา: ป่าวัฒนธรรมอีสาน. กรุงเทพฯ: กรมวิชาการเกษตร.
ประชิด สกุณะพัฒน์. (2546). วัฒนธรรมพื้นฐานประเพณีไทย. กรุงเทพฯ: ภูมิปัญญา.
พระสมุห์อนันตศักดิ์ พลแก้วเกษ. (2556). การศึกษาตัวบทและบทบาทของหมอลำคณะบ้านร่มเย็น จังหวัดมหาสารคาม. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
พระอุดมธีรคุณ และบัณฑิกา จารุมา. (2563). ภาษาและวัฒนธรรม: ความหมาย ความสำคัญและความสัมพันธ์ระหว่างกัน. วารสารมหาจุฬาวิชาการ, 7(3), 52-63.
วสันต์ ชาพิทักษ์, ศุภกร บุญอรัญ และอนันตศักดิ์ พลแก้วเกษ. (2564). สัญญะความเป็นอีสานบนเวทีหมอลำหมู่ ในฤดูกาล 2561-2563. วารสารภาษา ศาสนา และวัฒนธรรม, 10(2), 27-50.
สำนักงานคณะกรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ. (2546). ฐานระบบคิดการตั้งกระทรวงวัฒนธรรม และการดำเนินงานวัฒนธรรมยุคปฏิรูประบบราชการ. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ.
สุภัทร แก้วพัตร. (2546). การตั้งชื่อเพลงลูกทุ่งระหว่างปี พ.ศ. 2540-2545. (วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
แสงอรุณ กนกพงศ์ชัย. (2548). วัฒนธรรมในสังคมไทย. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อนันตศักดิ์ พลแก้วเกษ. (2561). การศึกษาตัวบทและบทบาทของผีปู่ตา ตำบลท่าม่วง อำเภอเสลภูมิ จังหวัดร้อยเอ็ด. วารสารวิถีสังคมมนุษย์, 6(1), 154-172.
อีสานร้อยแปด. (2561). ประวัติและตำนานทุ่งกุลาร้องไห้. เข้าถึงได้จาก https://esan108.com/%E0%B8%97%E0%B8%.html
อุทัย สุขสิงห์ และคณะ. (2555). รายงานโครงการทำนุบำรุงศิลปวัฒนธรรม มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี การศึกษาและจัดทำฐานข้อมูลภูมิปัญญาท้องถิ่น เกี่ยวกับประดิษฐ์กรรมทางเทคโนโลยีสิ่งของเครื่องใช้ในอดีตภาคอีสานตอนล่าง. อุบลราชธานี: มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี.
Oscar Barnett. (2564). วิถีชีวิตคืออะไร. เข้าถึงได้จาก https://visitkemer.org
Thai PBS. (2565). สรุป 10 อันดับ ยอดวิวสูงสุดในยูทูบไทย. เข้าถึงได้จาก https://news.thaipbs.or.th/content/311434