วัฒนธรรมอีสาน: การตั้งชื่อบทเพลงมนต์แคน แก่นคูณ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์วัฒนธรรมอีสานที่ปรากฏในการตั้งชื่อบทเพลงของมนต์แคน แก่นคูณ โดยวิธีการศึกษาชื่อบทเพลงของมนต์แคน แก่นคูณ ทั้งหมด แล้วเลือกบทเพลงที่มีชื่อเกี่ยวข้องกับวัฒนธรรม ประเพณี ความเชื่อ และวิถีชีวิต เป็นจำนวนเพลงทั้งสิ้น 66 เพลง มาใช้เป็นข้อมูลในการศึกษาวิเคราะห์ พบว่า
1. ด้านวัฒนธรรม แบ่งออกเป็น 4 ด้าน ได้แก่ 1) วัฒนธรรมภาษาอีสาน พบว่า มี 50 บทเพลง คิดเป็นร้อยละ 75.75 2) วัฒนธรรมการแต่งกาย พบ 1 บทเพลง คิดเป็นร้อยละ 1.51 3) วัฒนธรรมการแสดงพื้นบ้าน พบจำนวน 3 บทเพลง คิดเป็นร้อยละ 4.54 และ 4) วัฒนธรรมการใช้ชื่อสถานที่ในภาคอีสาน พบจำนวน 5 บทเพลง คิดเป็นร้อยละ 7.57
2. ด้านประเพณี พบจำนวน 4 บทเพลง คิดเป็นร้อยละ 6.06
3. ด้านความเชื่อ พบจำนวน 4 บทเพลง คิดเป็นร้อยละ 6.06
4. ด้านวิถีชีวิต พบจำนวน 13 บทเพลง คิดเป็นร้อยละ 19.69
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เพื่อให้เป็นไปตามกฎหมายลิขสิทธิ์ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องลงลายมือชื่อในแบบฟอร์มใบมอบลิขสิทธิ์บทความ ให้แก่วารสารฯ พร้อมกับบทความต้นฉบับที่ได้แก้ไขครั้งสุดท้าย นอกจากนี้ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องยืนยันว่าบทความ ต้นฉบับที่ส่งมาตีพิมพ์นั้น ได้ส่งมาตีพิมพ์เฉพาะในวารสาร วิชาการธรรม ทรรศน์ เพียงแห่งเดียวเท่านั้น หากมีการใช้ ภาพหรือตารางของผู้นิพนธ์อื่นที่ปรากฏในสิ่งตีพิมพ์อื่นมาแล้ว ผู้นิพนธ์ต้องขออนุญาตเจ้าของลิขสิทธิ์ก่อน พร้อมทั้ง แสดงหนังสือที่ได้รับการยินยอมต่อบรรณาธิการ ก่อนที่บทความจะได้รับการตีพิมพ์เอกสารอ้างอิง
กรมส่งเสริมวัฒนธรรม กระทรวงวัฒนธรรม. (2558). มรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมของชาติ ประจำปีพุทธศักราช 2558. กรุงเทพฯ: กรมส่งเสริมวัฒนธรรม กระทรวงวัฒนธรรม.
กษิด์เดช เนื่องจำนงค์. (2560). ผ้าขาวม้า: คุณค่าและความหมายจากทุนทางวัฒนธรรมสู่เศรษฐกิจสร้างสรรค์. วารสารศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 21(1), 84-93.
ดนัย ไชยโยธา. (2546). สังคม วัฒนธรรม และประเพณี. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
นพดล สมจิตร์. (2560). กลวิธีการตั้งชื่อเล่นของนักเรียน. (การค้นคว้าอิสระอักษรศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
บุญยงค์ เกศเทศ. (2540). ดอนปู่ตา: ป่าวัฒนธรรมอีสาน. กรุงเทพฯ: กรมวิชาการเกษตร.
ประชิด สกุณะพัฒน์. (2546). วัฒนธรรมพื้นฐานประเพณีไทย. กรุงเทพฯ: ภูมิปัญญา.
พระสมุห์อนันตศักดิ์ พลแก้วเกษ. (2556). การศึกษาตัวบทและบทบาทของหมอลำคณะบ้านร่มเย็น จังหวัดมหาสารคาม. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
พระอุดมธีรคุณ และบัณฑิกา จารุมา. (2563). ภาษาและวัฒนธรรม: ความหมาย ความสำคัญและความสัมพันธ์ระหว่างกัน. วารสารมหาจุฬาวิชาการ, 7(3), 52-63.
วสันต์ ชาพิทักษ์, ศุภกร บุญอรัญ และอนันตศักดิ์ พลแก้วเกษ. (2564). สัญญะความเป็นอีสานบนเวทีหมอลำหมู่ ในฤดูกาล 2561-2563. วารสารภาษา ศาสนา และวัฒนธรรม, 10(2), 27-50.
สำนักงานคณะกรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ. (2546). ฐานระบบคิดการตั้งกระทรวงวัฒนธรรม และการดำเนินงานวัฒนธรรมยุคปฏิรูประบบราชการ. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ.
สุภัทร แก้วพัตร. (2546). การตั้งชื่อเพลงลูกทุ่งระหว่างปี พ.ศ. 2540-2545. (วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
แสงอรุณ กนกพงศ์ชัย. (2548). วัฒนธรรมในสังคมไทย. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อนันตศักดิ์ พลแก้วเกษ. (2561). การศึกษาตัวบทและบทบาทของผีปู่ตา ตำบลท่าม่วง อำเภอเสลภูมิ จังหวัดร้อยเอ็ด. วารสารวิถีสังคมมนุษย์, 6(1), 154-172.
อีสานร้อยแปด. (2561). ประวัติและตำนานทุ่งกุลาร้องไห้. เข้าถึงได้จาก https://esan108.com/%E0%B8%97%E0%B8%.html
อุทัย สุขสิงห์ และคณะ. (2555). รายงานโครงการทำนุบำรุงศิลปวัฒนธรรม มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี การศึกษาและจัดทำฐานข้อมูลภูมิปัญญาท้องถิ่น เกี่ยวกับประดิษฐ์กรรมทางเทคโนโลยีสิ่งของเครื่องใช้ในอดีตภาคอีสานตอนล่าง. อุบลราชธานี: มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี.
Oscar Barnett. (2564). วิถีชีวิตคืออะไร. เข้าถึงได้จาก https://visitkemer.org
Thai PBS. (2565). สรุป 10 อันดับ ยอดวิวสูงสุดในยูทูบไทย. เข้าถึงได้จาก https://news.thaipbs.or.th/content/311434
