Foreign Tourists Behaviors for Religious Tourism Development Guidelines at City Municipal of Chaing Mai, Chiang Mai Province

Main Article Content

Yanatorn Teanthaworn

Abstract

The objectives of this study were: 1) to study the foreign tourists’ behaviors toward religious tourism; and 2) to study the guidelines for the development of religious tourism in Chiang Mai Municipality, Chiang Mai Province. 350 foreign tourists who visited religious tourist attractions in Chiang Mai Municipality served as the study's sample. As a research tool, the questionnaire was utilized. Convenience sampling was used to select the sample at random.
The research results were as follows:
1. The majority of respondents were Asian tourists, held bachelor's degrees, worked in general labor or private, and were female. Learning was the fundamental motivation behind voyaging. Wat Phra Singh piqued the interest of tourists who traveled together on bikes and motorcycles. Information comes from social media sites like Facebook, Instagram, and YouTube. During holidays and public holidays, tourists traveled and engaged in activities for anywhere from one to two hours. The trip cost somewhere between 10,001 and 20,000 baht. They had traveled to Chiang Mai Municipality twice and had stayed in hotels and resorts.
2. The guidelines for the development of religious tourism in Chiang Mai Municipality received a generally positive response. The standard deviation was 0.54, and the mean was 3.75. The guidelines for the development of health, hygiene and safety was the highest point, followed by transportation, tourism promotion, Ancient sites and antiquities, Facilities and religious tourism activities, respectively.

Article Details

How to Cite
Teanthaworn, Y. (2023). Foreign Tourists Behaviors for Religious Tourism Development Guidelines at City Municipal of Chaing Mai, Chiang Mai Province. Dhammathas Academic Journal, 23(2), 17–36. Retrieved from https://so06.tci-thaijo.org/index.php/dhammathas/article/view/258926
Section
บทความวิจัย (Research Article)

References

กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2563). ข้อมูลอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวของไทย. เข้าถึงได้จาก https://secretary.mots.go.th/policy/

________. (2563). แผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ. เข้าถึงได้จาก https://secretary.mots.go.th/category/60

________. (2563). รายงานฉบับสมบูรณ์ (Final Report) โครงการสำรวจข้อมูลเพื่อการวิเคราะห์พฤติกรรมของนักท่องเที่ยวเชิงลึกปี 2562. กรุงเทพฯ: อินทัช รีเสิร์ช แอนด์ คอนซัลแทนซี่.

________. (2564). สถิติด้านการท่องเที่ยวปี 2563. เข้าถึงได้จาก https://www.mots.go.th/news/category/592

เกศสุดา ไถงตระกูล, พระครูสุนทรสังฆพินิต และพูนชัย ปันธิยะ. (2561). การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมทางพระพุทธศาสนา: กรณีศึกษา ชุมชนชายแดนแม่น้ำโขงตอนบนจังหวัดเชียงราย. วารสารการบริหารท้องถิ่น, 11(4), 131-143.

กรมการท่องเที่ยว . (2560). คู่มือการประเมินมาตรฐานคุณภาพแหล่งท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ: กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.

กัญจิรา วิจิตรวัชรารักษ์ และนภารัตน์ กิตติรัตนมงคล. (2565). กลยุทธ์การพัฒนากิจกรรมและเส้นทางท่องเที่ยวเชิงพุทธศาสนา ยุคทวารวดีในเขตจังหวัดนครปฐม. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 7(12), 617-633.

ขวัญชนก สุวรรณพงศ์. (2564). พฤติกรรมการท่องเที่ยวเชิงพุทธศาสนาในจังหวัดภูเก็ตของนักท่องเที่ยวชาวไทย. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชพฤกษ์, 7(3), 113-128.

ชมพูนุท ภาณุภาส และณัฏฐกิตติ์ ตันสมรส. (2565). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงพุทธศาสนาในย่านไชน่าทาวน์กรุงเทพมหานคร. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี, 13(1), 1-16.

ณัฐพล แจ่มสุวรรณ และสุวัฒนา ธาดานิติ. (2565). ผลกระทบโรคระบาดโควิด-19 ต่อการท่องเที่ยวเชิงพุทธศาสนา: กรณีศึกษา วัดพระศรีรัตนมหาธาตุวรมหาวิหารจังหวัดพิษณุโลก. Journal of Modern Learning Development, 7(11), 168-181.

ดวงรัตน์ โกยกิจเจริญ. (2562). พฤติกรรมการท่องเที่ยวสถานที่ท่องเที่ยวเชิงศาสนาของนักท่องเที่ยวไทยในจังหวัดภูเก็ต. วารสารปัญญา, 26(1), 76-85.

ทัศนีย์ ปิยะเจริญเดช, พระพงษ์ศักดิ์สนฺตมโน (เกษวงศ์รอด) และกรกต ชาบัณฑิต. (2564). มุมมองการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงพุทธ. วารสารบัณฑิตศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์, 15(2), 264-273.

ธนะชัย สามล และคณะ. (2565). การพัฒนาศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวอู่อารยธรรมทางพระพุทธศาสนาแบบครบวงจร จังหวัดนครปฐม. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 7(12), 586-600.

นพดล กันทะวงศ์ และศิรชญาน์ การะเวก. (2566) ปัจจัยเชิงสาเหตุที่ส่งผลต่อการท่องเที่ยวเชิงพุทธศาสนาของวัดในจังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสารสถาบันวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม, 10 (1), 211-232.

นาตยา เกิดเดชา. (2564). ความสำเร็จของการจัดการการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมทางพระพุทธศาสนา วัดและพระอารามหลวง อำเภออัมพวา จังหวัดสมุทรสงคราม. วารสารวิชาการ การจัดการภาครัฐและเอกชน, 3(2), 75-86.

ประทีป พืชทองหลาง, เพราพิลาส ประสิทธิ์บุรีรักษ์ และญาตาวีมินทร์ พืชทองหลาง. (2561). วัดงามนามมงคล: แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงศาสนาของวัดนามมงคลในเขตอำเภอเมืองจังหวัดเชียงใหม่. วารสารภาษาศาสนาและวัฒนธรรม, 7(1), 212-242.

ประทีป พืชทองหลาง, นิศรา จันทร์เจริญสุข และญาตาวีมินทร์ พืชทองหลาง. (2560). แนวทางการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวประดิษฐานพระเจ้าทันใจอำเภอเมืองจังหวัดเชียงใหม่. จันทรเกษมสาร, 23(45), 65-80.

พระมหาวีรศักดิ์ สุรเมธี และคณะ. (2566). การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงศาสนาและวิปัสสนากรรมฐาน เพื่อเสริมสร้างสุขภาวะและลดความซึมเศร้าของผู้สูงอายุที่อยู่เพียงลําพังในเขตท่องเที่ยวเมืองรองภาคเหนือตอนบน. วารสารปัญญา, 30(1), 92-104.

มนชนก จุลสิกขี. (2562). แนวทางการจัดการการท่องเที่ยวเชิงพุทธศาสนาวัดในพื้นที่ฝั่งธนบุรี. วารสารวิทยาการจัดการปริทัศน์, 21(2), 203-210.

วนิดา ขำเขียว. (2562). การท่องเที่ยวเชิงแสวงบุญทางพระพุทธศาสนาอำเภอไชยา จังหวัดสุราษฎร์ธานี. วารสารศรีนครินทรวิโรฒวิจัยและพัฒนา (สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์), 11(21), 123-134.

สุภัคชญา บุญเฉลียว, สามารถ บุญรัตน์ และพระครูพิพิธสุตาทร. (2564). COVID-2019: ฉากทัศน์การท่องเที่ยวทางพระพุทธศาสนาในสังคมวิถีใหม่. วารสารวิชาการธรรมทรรศน์, 21(4), 329-340.

Hair, J. F., et al. (2006). Multivariate Data Analysis. (6th ed). New Jersey: Prentice Hall.

Yamane, T. (1973). Statistics: An Introductory Analysis. (3rd ed.). New York: Harper & Row.