An Analytical Study of the Tathāgatagarbha as true self in Mahayana Tradition
Main Article Content
Abstract
The objectives of this research were: 1) to study the Tathāgatagarbha as true self; 2) to study the Tathāgatagarbha as true self in Mahayana tradition; 3) to analyze the Tathāgatagarbha as true self in Mahayana tradition. This study was carried out utilizing documentary research by studying primary data from all eight relevant Mahayana Sutras, including the Tathāgatagarbha Sutta, etc.; secondary data from academic documents and related research. The obtained data were analyzed by using the inductive descriptive method.
The research results were as follows:
1. The Tathāgatagarbha is the location or birth of the young bud of the Tathagata or the enlightened state within the mind of beings. The embryo of the Tathagata of beings is a Buddha nature that is the purity of mind and develops into enlightenment with wisdom.
2. The Tathāgatagarbha is Buddhahood, Ālayaviññāṇa, Dhammakāya, Suññatā, and the purity of the mind associated with the development of wisdom to eliminate ignorance or Avijjā. There is a pure state that leads to liberation from Saṁsāra.
3. The Tathāgatagarbha is the real Buddha, divided into two aspects: the Dhammakāya and the Sambhogakāya. The Dhammakāya is pure, immortal, imperishable, always present, eternal, and independent of time. Dhammakāya created Sambhogakāya. Sambhogakāya has an infinite aura and light that spreads infinitely, not in the form of a person. It depends on what form the Dhammakāya creates. Sambhogakāya appears to the Bodhisattvas in the higher realm and only the angels have seen.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เพื่อให้เป็นไปตามกฎหมายลิขสิทธิ์ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องลงลายมือชื่อในแบบฟอร์มใบมอบลิขสิทธิ์บทความ ให้แก่วารสารฯ พร้อมกับบทความต้นฉบับที่ได้แก้ไขครั้งสุดท้าย นอกจากนี้ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องยืนยันว่าบทความ ต้นฉบับที่ส่งมาตีพิมพ์นั้น ได้ส่งมาตีพิมพ์เฉพาะในวารสาร วิชาการธรรม ทรรศน์ เพียงแห่งเดียวเท่านั้น หากมีการใช้ ภาพหรือตารางของผู้นิพนธ์อื่นที่ปรากฏในสิ่งตีพิมพ์อื่นมาแล้ว ผู้นิพนธ์ต้องขออนุญาตเจ้าของลิขสิทธิ์ก่อน พร้อมทั้ง แสดงหนังสือที่ได้รับการยินยอมต่อบรรณาธิการ ก่อนที่บทความจะได้รับการตีพิมพ์References
ดวงพร อาภาศิลป์. (2556). แนวคิดเรื่องตถาคตครรภ์ในพุทธศาสนามหายานอินเดียยุคต้น. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ถาปกรณ์ กำเนิดศิริ. (2553). มโนทัศน์เรื่องพุทธภาวะในฐานะรากฐานทางจริยธรรมในพุทธปรัชญามหายาน. วารสารพุทธศาสน์ศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 17(3), 39-76.
ธนู แก้วโอภาส. (2529). ปรัชญา-ศาสนา ตะวันออก และตะวันตก. กรุงเทพฯ: ธรรมสาร.
พระมหายุทธนา นรเชฏฺโฐ (ศิริวรรณ). (2556). พัฒนาการแนวคิดตถาคตครรภ์ในพระพุทธศาสนามหายาน (ฉบับปรับปรุง). กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สุมาลี มหณรงค์ชัย. (2550). พุทธศาสนามหายาน (ฉบับปรับปรุงแก้ไข). (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: ศยาม.
Page, T. & Yamamoto, K. (2013). The Mahayana Mahaparinirvana Sutra: Last and most impressive teachings of the Buddha about Reality and the True Self. London: Nirvana Publications.
Suzuki, D. T. (1932). The Lankavatara Sutra: A Mahayana Text. London: George Routledge and Sons.