The Digital Leadership Model of Private School Administrators Based on the 4 Principles of Brahmavihara in the 12th Inspection Region
Main Article Content
Abstract
This research aimed to 1) study the current situation, desired situation, and necessity of digital leadership of private school administrators under the 12th inspection area, 2) create a digital leadership model of private school administrators based on the Four Divine Abodes, 3) trial the digital leadership model of private school administrators based on the Four Divine Abodes under the 12th inspection area, and 4) assess the satisfaction The study employed mixed approaches. Questionnaires, semi-structured interviews, format assessment forms, and satisfaction assessment forms, as well as focus group discussions, were used as study tools. Means, standard deviations, and needs scores were employed in the statistical analysis.
The research findings revealed that:
1. The current situation, desired condition, and essential demands of private school administrators' digital leadership models based on the Four Divine Abodes principles within the 12th Government Inspection Area. In general, the current situation is excellent. The ideal state is at its greatest level. Ranking the relevance of the necessary requirements is as follows: 1) Vision of digital 2) Digital skills and knowledge 3) Technological proficiency 4) Digital communication and information.
2. The results of developing a model should include: Model’s name, objectives of the model, principles and conceptual framework of the model, content (principles, concepts, objectives, methods and activities, integration based on the four Principles of Brahmavihara, and expected outcomes for each component).
3. The evaluation results of the model revealed that it was highly appropriate, feasible, and beneficial overall. Feasibility and usefulness were rated at the highest level, and all aspects were deemed practical for actual development.
4. The evaluation of satisfaction in applying the model in a trial indicated that both overall and individual aspects were rated at the highest level across all criteria.
Article Details

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เพื่อให้เป็นไปตามกฎหมายลิขสิทธิ์ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องลงลายมือชื่อในแบบฟอร์มใบมอบลิขสิทธิ์บทความ ให้แก่วารสารฯ พร้อมกับบทความต้นฉบับที่ได้แก้ไขครั้งสุดท้าย นอกจากนี้ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องยืนยันว่าบทความ ต้นฉบับที่ส่งมาตีพิมพ์นั้น ได้ส่งมาตีพิมพ์เฉพาะในวารสาร วิชาการธรรม ทรรศน์ เพียงแห่งเดียวเท่านั้น หากมีการใช้ ภาพหรือตารางของผู้นิพนธ์อื่นที่ปรากฏในสิ่งตีพิมพ์อื่นมาแล้ว ผู้นิพนธ์ต้องขออนุญาตเจ้าของลิขสิทธิ์ก่อน พร้อมทั้ง แสดงหนังสือที่ได้รับการยินยอมต่อบรรณาธิการ ก่อนที่บทความจะได้รับการตีพิมพ์References
กาญจนา รัตนโกสินทร์. (2564). การสื่อสารดิจิทัลในองค์กรการศึกษา. กรุงเทพฯ: สถาบันการศึกษา.
กาญจนา สุทธิธรรม. (2565). การสร้างแรงจูงใจในการทำงานในองค์กรการศึกษา. กรุงเทพฯ: การศึกษา.
เกรียงไกร ศรีอ่อน. (2562). ทักษะดิจิทัลสำหรับผู้นำองค์กร. ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
เกรียงศักดิ์ อุดมกมล. (2565). การจัดการข้อมูลในระบบสารสนเทศโรงเรียน. นครราชสีมา: มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา.
จันทนา แสนสุข. (2559). ภาวะผู้นำ Leadership. (ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: ทริปเพิ้ลกรุ๊ป.
จารุวรรณ สุขสมบูรณ์. (2563). การพัฒนาผู้นำในยุคดิจิทัล. กรุงเทพฯ: การศึกษา.
จิตติ คงมั่น. (2565). การลดข้อผิดพลาดในการบริหารงานด้วยเทคโนโลยี. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
จิราพร สัจจาพิสุทธิ์. (2566). หลักพรหมวิหาร 4 กับการบริหารงานการศึกษา. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
จิราภรณ์ พิชัยสิทธิ์. (2566). การบริหารงานแบบมีหลักการในยุคดิจิทัล. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
จุรีรัตน์ สมวงษ์. (2565). การสื่อสารดิจิทัลในชุมชนการศึกษา. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ชัยยนต์ เพาพาน. (2559). ผู้บริหารสถานศึกษายุคใหม่ในศตวรรษที่ 21. เข้าถึงได้จาก http://conference.edu.ksu.ac.th/file/20160809_2488101126.pdf
ทวีศักดิ์ เกษตรธรรม. (2566). การอบรมและการสร้างเครือข่ายในยุคดิจิทัล. นครราชสีมา: มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา.
ทัศนีย์ อิทธิพัฒน์. (2565). การสร้างความสัมพันธ์ในองค์กรโดยใช้หลักธรรม. นครปฐม: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ธนากร สายวิจิตร. (2565). การพัฒนาวิสัยทัศน์เพื่อความยั่งยืน. นครราชสีมา: มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา.
นภา ธรรมสอน. (2564). แนวทางการบริหารเชิงดิจิทัล. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
นวลจันทร์ ธรรมวิจิตร. (2566). การนำเทคโนโลยีมาประยุกต์ใช้ในบริบทของโรงเรียน. กรุงเทพฯ: ซีเอ็ด.
นิภาวดี พิมพ์ใจ. (2565). การพัฒนาทักษะในศตวรรษที่ 21. กรุงเทพฯ: ซีเอ็ด.
บุญชู พิทักษ์ชาติ. (2564). การบริหารทรัพยากรบุคคลในโรงเรียนดิจิทัล. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ประภัสสร สารสิน. (2565). การพัฒนาผู้นำในยุคดิจิทัล. นครราชสีมา: มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา.
พรรณี ศิริกุล. (2566). การสร้างเป้าหมายและความยั่งยืนในองค์กร. กรุงเทพฯ: ซีเอ็ด.
วิชาญ สารคณา. (2565). แนวคิดเพื่อการพัฒนาผู้นำการศึกษา. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ศิริชัย วงศ์พัฒนา. (2564). การพัฒนาวิสัยทัศน์ผู้นำ. กรุงเทพฯ: ซีเอ็ด.
ศิริรัตน์ กลิ่นมาลา. (2565). ภาวะผู้นำดิจิทัลของผู้บริหารสถานศึกษาตามหลักพรหมวิหาร 4. วารสารการบริหารการศึกษาและภาวะผู้นำ, 4(1), 15-30.
สมบัติ ชัยมงคล. (2565). การสร้างระบบสารสนเทศในองค์กรการศึกษา. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
สุชาดา ภูมิจิต. (2566). ความสำเร็จของการใช้เทคโนโลยีในการบริหารงาน. กรุงเทพฯ: ซีเอ็ด.
สุเทพ วงศ์ประเสริฐ. (2564). การบริหารจัดการเทคโนโลยีในโรงเรียน. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
สุนีย์ วัฒนธรรม. (2564). เครือข่ายการเรียนรู้ในยุคดิจิทัล. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
สุพรรณนา เกียรติไพบูลย์. (2565). การเพิ่มประสิทธิภาพการสื่อสารในองค์กร. นครปฐม: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
สุวิทย์ กิตติวัฒน์. (2566). การส่งเสริมความสามัคคีในองค์กรด้วยหลักธรรม. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
อุดมชัย ศุภกิจ. (2565). วิสัยทัศน์ในการบริหารงานในยุคดิจิทัล. เชียงใหม่: การศึกษาไทย.
เอกราช โฆษิตพิมานเวช. (2561). เทคโนโลยีสารสนเทศของโรงเรียนเอกชนในยุคไทยแลนด์ 4.0. วารสารการบริหารสถานศึกษาและภาวะผู้นำ, 6(23), 14-23.
_______. (2562). ความสัมพันธ์ระหว่างภาวะผู้นำแบบยั่งยืนของการบริหารโรงเรียนเอกชน สังกัดสำนักงานศึกษาธิการจังหวัดขอนแก่น. วารสารบัณฑิตศึกษามหาจุฬาขอนแก่น, 6(3), 634-644.
Sharma, P. (2018). Digital Leadership: The Key to Organizational Transformation. Journal of Digital Management, 2(3), 45-60.