ผลการสังเคราะห์บริบทของการวัดประเมินผลการเรียนรู้สําหรับการจัดการเรียนรู้ฐานสมรรถนะ
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) สังเคราะห์บริบทของการวัดประเมินผลการเรียนรู้สำหรับการจัดการเรียนรู้ฐานสมรรถนะ และ 2) วิเคราะห์ข้อมูลการวิจัยสภาพ ปัญหา และความต้องการในการวัดประเมินผลการเรียนรู้สำหรับการเรียนรู้ฐานสมรรถนะของผู้สอนในระดับการศึกษาขั้นพื้นฐานจังหวัดปทุมธานี และผู้สอนในระดับอุดมศึกษาจังหวัดปทุมธานี กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ ผู้สอนในระดับการศึกษาขั้นพื้นฐานจังหวัดปทุมธานี จำนวน 400 คน ใช้วิธีสุ่มแบบแบ่งชั้น และผู้สอนในระดับอุดมศึกษา จังหวัดปทุมธานี จำนวน 210 คน ใช้วิธีสุ่มอย่างง่าย เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบสังเคราะห์เอกสารบริบทของการวัดประเมินผลการเรียนรู้สำหรับการจัดการเรียนรู้ฐานสมรรถนะ และแบบสอบถามสภาพปัญหาและความต้องการในการใช้เครื่องมือวัดประเมินผลการเรียนรู้สำหรับการเรียนรู้ฐานสมรรถนะ มีค่าความเชื่อมั่นเท่ากับ 0.94 วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์เนื้อหา
ผลการวิจัยพบว่า
1. ผลการสังเคราะห์บริบทการวัดประเมินผลการเรียนรู้สำหรับการจัดการเรียนรู้ฐานสมรรถนะ ผู้วิจัยได้ศึกษาสังเคราะห์บริบทการศึกษาฐานสมรรถนะ และบริบทหลักสูตรฐานสมรรถนะ
2. สภาพการวัดประเมินผลการเรียนรู้สำหรับการเรียนรู้ฐานสมรรถนะของผู้สอนในระดับการศึกษาขั้นพื้นฐานจังหวัดปทุมธานี โดยภาพรวมมีระดับการปฏิบัติปานกลาง (M = 2.81, S.D. = 0.77) ส่วนปัญหาการวัดประเมินผลการเรียนรู้ โดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก (M = 3.86, S.D. = 0.86) และความคาดหวังการวัดประเมินผลการเรียนรู้ ภาพรวมอยู่ในระดับมากที่สุด (M = 4.54, S.D. = 0.58) สำหรับสภาพการวัดประเมินผลการเรียนรู้สำหรับการเรียนรู้ฐานสมรรถนะของผู้สอนในระดับอุดมศึกษาจังหวัดปทุมธานี ภาพรวมมีระดับการปฏิบัติปานกลาง (M = 3.17, S.D. = 0.70) ส่วนปัญหาการวัดประเมินผลการเรียนรู้ ภาพรวมอยู่ในระดับมาก (M = 3.75, S.D. = 0.73) และความคาดหวังของการวัดประเมินผลการเรียนรู้ ภาพรวมอยู่ระดับในมากที่สุด (M = 4.52, S.D. = 0.58)
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เพื่อให้เป็นไปตามกฎหมายลิขสิทธิ์ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องลงลายมือชื่อในแบบฟอร์มใบมอบลิขสิทธิ์บทความ ให้แก่วารสารฯ พร้อมกับบทความต้นฉบับที่ได้แก้ไขครั้งสุดท้าย นอกจากนี้ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องยืนยันว่าบทความ ต้นฉบับที่ส่งมาตีพิมพ์นั้น ได้ส่งมาตีพิมพ์เฉพาะในวารสาร วิชาการธรรม ทรรศน์ เพียงแห่งเดียวเท่านั้น หากมีการใช้ ภาพหรือตารางของผู้นิพนธ์อื่นที่ปรากฏในสิ่งตีพิมพ์อื่นมาแล้ว ผู้นิพนธ์ต้องขออนุญาตเจ้าของลิขสิทธิ์ก่อน พร้อมทั้ง แสดงหนังสือที่ได้รับการยินยอมต่อบรรณาธิการ ก่อนที่บทความจะได้รับการตีพิมพ์เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพฯ: คุรุสภาลาดพร้าว.
กาญจนา เงารังษี. (2559). การศึกษากับการพัฒนาที่ยั่งยืน (Education for Sustainable Development: ESD). วารสารสมาคมนักวิจัย, 21(2), 13-18.
จิราภรณ์ มีสง่า และอิศรา รุ่งทวีชัย. (2561). การศึกษาสภาพและปัญหาการวัดและประเมินผลทักษะผู้เรียนในศตวรรษที่ 21 ของครูสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาพระนครศรีอยุธยา เขต 1 และเขต 2. วารสารวิจัยราชภัฏกรุงเก่า, 5(2), 93-101. https://so01.tci-thaijo.org/index.php/rdi-aru/article/view/167710/120834
ชนินันท์ พฤกษ์ประมูล. (2566). การประเมินสมรรถนะของผู้เรียนในการเรียนรู้วิทยาศาสตร์. วารสารการวัดผลการศึกษา มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 29(1), 1-19. https://so02.tci-thaijo.org/index.php/jemmsu/article/view/254416/176399
ชูชัย สมิธิไกร. (2550). สมรรถนะในการบริหารงานทรัพยากรมนุษย์. กรุงเทพฯ: การศึกษา.
ญาณินท์ พลับจีน. (2555). การประเมินความต้องการในการพัฒนาสมรรถนะด้านการประเมินผลการเรียนรู้ตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พ.ศ. 2551 ของครูในอำเภอแจ้ห่ม จังหวัดลำปาง. (วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต). ลำปาง: มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง.
ธีระ รุญเจริญ. (2550). การบริหารสมรรถนะในการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์. กรุงเทพฯ: การศึกษา.
ไพศาล คงภิรมย์ชื่น. (2557). แนวทางการพัฒนาระบบการวัดและประเมินผลการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
วรรณา ตันเทียว. (2543). การศึกษาสภาพและปัญหาการวัดและประเมินผลการเรียนของอาจารย์ผู้สอนประเภทวิชาศิลปกรรมในวิทยาลัยอาชีวศึกษา สังกัดกรมอาชีวศึกษา กระทรวงศึกษาธิการ ในเขตกรุงเทพมหานคร. (วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ศิริชัย กาญจนวาสี. (2554). ทฤษฎีการประเมิน. (พิมพ์ครั้งที่ 8). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ. (2542). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542. กรุงเทพฯ: สำนักนายกรัฐมนตรี.
สำนักงานคณะกรรมการข้าราชการพลเรือน. (2553). คู่มือการประเมินสมรรถนะของข้าราชการ. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการข้าราชการพลเรือน.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2553). มาตรฐานการศึกษาขั้นพื้นฐานและการพัฒนาหลักสูตรในศตวรรษที่ 21. กรุงเทพฯ: สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา.
_______. (2560). แผนการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2560-2579. กรุงเทพฯ: พริกหวานกราฟฟิค.
สุพรรณี ศรีนุช. (2557). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ด้วยสมรรถนะ. กรุงเทพฯ: วิชาการ.
Black, P., & Wiliam, D. (1998). Assessment and classroom learning. Assessment in Education: Principles, Policy & Practice, 5(1), 7-74.
Boud, D., & Soler, R. (2016). Sustainable assessment revisited: Scanning the past and framing the future. Assessment & Evaluation in Higher Education, 41(3), 400-413.
Darling-Hammond, L. (2010). The flat world and education: How America’s commitment to equity will determine our future. New York, NY: Teachers College Press.
Dawson, P., Yan, Z., Lipnevich, A., Tai, J., Boud, D., & Mahoney, P. (2023). Measuring what learners do in feedback: The feedback literacy behaviour scale. Assessment & Evaluation in Higher Education, 49(3), 348-362. https://doi.org/10.1080/02602938.2023.2240983
Gervais, J. (2016). The operational definition of competency-based education. The Journal of Competency-Based Education, 1(2), 98-106.
Henri, M., Johnson, M. D., & Nepal, B. (2017). A review of competency-based learning: Basics, opportunities, and challenges. Journal of Engineering Education, 106(4), 635-650. https://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1002/jee.20180
Krejcie, R. V., & Morgan, D. W. (1970). Determining sample size for research activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607-610. https://doi.org/10.1177/001316447003000308
Shepard, L. A. (2000). The role of assessment in a learning culture. Educational Researcher, 29(7), 4-14.
Wiggins, G. (1998). Educative assessment: Designing assessments to inform and improve student performance. San Francisco, CA: Jossey-Bass.