วิเคราะห์การเผยแผ่พระพุทธศาสนาด้วยการใช้พุทธศิลป์และภูมิทัศนสถานของวัดเจติยภูมิ อำเภอน้ำพอง จังหวัดขอนแก่น
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาการเผยแผ่พระพุทธศาสนาเถรวาทด้วยการใช้พุทธศิลป์และภูมิทัศนสถานของชาวอีสาน 2) เพื่อศึกษาการเผยแผ่พระพุทธศาสนาด้วยการใช้พุทธศิลป์และภูมิทัศนสถานของวัดเจติยภูมิ อำเภอน้ำพอง จังหวัดขอนแก่น และ 3) เพื่อวิเคราะห์การเผยแผ่พระพุทธศาสนาด้วยการใช้พุทธศิลป์และภูมิทัศนสถานของวัดเจติยภูมิ อำเภอน้ำพอง จังหวัดขอนแก่น เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพภาคสนาม ด้วยการศึกษาจากคัมภีร์พุทธศาสนา จากเอกสารและงานวิจัยที่เกี่ยวข้อง พร้อมทั้งการลงพื้นที่ภาคสนาม โดยใช้แบบสัมภาษณ์เชิงลึกและการสังเกตแบบไม่มีส่วนร่วม นำเสนอด้วยวิธีวิเคราะห์เชิงพรรณนา
ผลการวิจัยพบว่า 1) การเผยแผ่พระพุทธศาสนาจากสมัยพุทธกาลได้ใช้การสื่อสารระดับบุคคล การปฏิบัติตนเป็นต้นแบบ หลังพุทธกาลมีการสังคายนาแล้วได้รักษาสืบต่อกันมา ชาวอีสานมีวัดเป็นศูนย์รวมจิตใจของชุมชน เป็นแหล่งรวมงานพุทธศิลป์ พื้นที่วัดได้ตกแต่งเป็นภูมิทัศนสถานให้เป็นรมณียสถาน โดยเฉพาะวัดเจติยภูมิมีการใช้พุทธศิลป์และภูมิทัศนสถานของวัดที่มีลักษณะร่วมของสังคมอีสาน 2) การเผยแผ่พระพุทธศาสนาของวัดเจติยภูมิมีพุทธศิลป์หลักคือองค์พระธาตุขามแก่นเป็นผลจากความศรัทธาความงามและวัฒนธรรมการสร้างพระธาตุ นอกจากนี้ยังมีการสร้างสิม การสร้างพระพุทธรูป การเขียนฮูปแต้ม ตลอดจนการมีพื้นที่รองรับกิจกรรมศาสนาตามฮีตสิบสอง-คองสิบสี่ โดยปรับภูมิทัศน์ของวัดตามความจำเป็นแต่ละยุคสมัย และบำรุงรักษาให้สะอาด สว่าง สงบ สอดคล้องกับหลักสัปปายะในพระไตรปิฎก 3) วัดเจติยภูมิยังคงรักษาแนวทางการเผยแผ่ด้วยการสื่อสารระดับบุคคล การปฏิบัติตนเป็นต้นแบบ และได้เพิ่มการใช้พุทธศิลป์และภูมิทัศนสถานเข้ามาช่วย โดยจัดให้มีความสอดคล้องกันของพุทธศิลป์และภูมิทัศนสถานในอดีตกับปัจจุบัน นอกจากนี้ยังพบการปรับใช้รูปทรงพระธาตุขามแก่น ทั้งในระดับวัดและหน่วยงานทั้งภาครัฐและเอกชนในจังหวัดขอนแก่นจำนวนมาก
Article Details
เอกสารอ้างอิง
Journal, Vol.22,No.2 (July 1995), p.141-151.
Bamrungphak, S. (2018). An Analysis of Buddhist Ethics in Synshai Literature.
Mahachula Academic Journal. Vol.15 No.2 July – December., p.20.
Dutt, S. (2008). Buddhist Monks and Monasteries of India : Their History and
Their Contribution to Indian Culture. Dehli : Motilal Banarsidass
Publishers.
Kantatian, W. (2017). The Landscape Architecture of Thai Temple with
Learning and Well being strengthen in Buddhist Integration. Graduate
School Paridhas Journal. Vol.13 No.2
Tarasaithong, P. (2003). The healing Landscape. Master of Landscape
Architecture. Graduate School : Chulalongkorn University.
Thinnakorn, W. (2015). The Guidelines on Landscape Improvement to
Promote the Cultural Heritage Value and Significance of Wat Phra
Mahathat Worramahawihan, Nakhon Si Thammarat for World Hertiage
Nomination. Academic Journal of Faculty of Architecture,
Chulalongkorn University., Vol.64, p.155-170.
Thongnerkhaw, S. (1998). The Beliefs in Phratat Kham Kaen stupa of Ban
Kham, Namphong ,Khonkaen. Master of arts, Graduate School :
Mahasarakham University.
Tonnamtarntam, T. (2011). The Study of Philosophy in Buddhist arts for
Buddhism Propagation in the case study of : Rongkhun
Temple,Paordonchai,Muang ,Chiangrai. Master of arts. Graduate School
: Mahachulalongkornrajavidyalaya.
Niambang, P. (2008). The study of Philosophy in Buddhist art for Buddhism
Propagation in the case study of : Wat Rong Khun temple, Muang,
Chiangrai. College of Religion Studies, Mahidol University.
Phra Brahmagunabhorn (P.A. Payutto). (2010). Dictionary of Buddhism. 18th
ed. Nonthaburi : Permsap Printing House.
Phra Dharmakosajarn(Buddhatas Bhikkhu). (2004). Buddhatas Dharma notes
:In the Life, Society, Politics, Peace and the significant Thoughts,
Suratthani : Suan Mokhapalaram and Dharmatan Group.
Phra Khru Chetiyaphumpitak. (2012). The Influences of Belief and ritual of
Phratat Kham Kaen stupa on Khonkaen people. Graduate School
Paridhas Journal. Vol.8 No.1 January – April.
Putthipatsakul, N. (5 January 2019). Architect of Khonkaen Provincial
Administrative Organization. Interview.
