การเสริมสร้างสุขภาพด้วยหลักสัปปุริสธรรม 7 สำหรับกลุ่มเด็กแว้นในจังหวัดขอนแก่น
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา สำรวจ และรูปแบบการใช้หลักสัปปุริสธรรม 7 ในการเสริมสร้างสุขภาพของเด็กแว้นในจังหวัดขอนแก่น รูปแบบการวิจัยครั้งนี้ใช้ระเบียบวิธีวิจัยแบบผสมผสานวิธี ทั้งวิธีการเชิงปริมาณ และเชิงคุณภาพ ประกอบด้วย 2 ขั้นตอน คือขั้นตอนที่ 1 วิธีวิจัยเชิงปริมาณ ประชากรที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้ เป็นกลุ่มคนที่อาศัยอยู่ในชุมชนตามกลุ่มตัวอย่างในจังหวัดขอนแก่น จำนวน 100 คน โดยการสุ่มตัวอย่างมีระบบ เครื่องมือที่ใช้เป็นแบบสอบถาม มีค่าเชื่อมั่นเท่ากับ .88 ได้รับแบบสอบถามกลับคืนมา จำนวน 100 ชุด คิดเป็นร้อยละ 100 ขั้นตอนที่ 2 การวิจัยเชิงคุณภาพ โดยการสัมภาษณ์และสนทนากลุ่ม เพื่อหาข้อเสนอแนะกับกลุ่มคนที่อาศัยอยู่ในชุมชนต่างๆ ในเขตจังหวัดขอนแก่น จำนวน 20 คน โดยการคัดเลือกแบบเจาะจง รวบรวมข้อมูลที่ได้และวิเคราะห์ข้อมูลเชิงปริมาณด้วยโปรแกรมคอมพิวเตอร์สำเร็จรูป และวิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพด้วยการวิเคราะห์เนื้อหา
ผลการวิจัยพบว่า กลุ่มตัวอย่างโดยภาพรวมมีการใช้หลักสัปปุริสธรรม 7 ในการเสริมสร้างสุขภาพสำหรับเด็กแว้นในจังหวัดขอนแก่น อยู่ในระดับปานกลาง อาจเป็นเพราะปัจจุบันเริ่มมีการให้ความรู้เรื่องประโยชน์ของการออกกำลังกายเพื่อเสริมสร้างสุขภาพประชาชนให้มีร่างกาย จิตใจ สติปัญญา และสังคมที่เข้มแข็งขึ้นด้วยหลักธรรมทางพระพุทธศาสนา ส่วนผลการสัมมนากลุ่มตัวอย่างพบว่า รูปแบบในการเสริมสร้างสุขภาพนั้นคนในชุมชนส่วนใหญ่จะยึดหลักความเป็นผู้รู้จักชุมชน (ปริสัญญุตา) และหลักความเป็นผู้รู้จักบุคคล (ปุคคลปโรปรัญญุตา) เป็นสำคัญในการช่วยเหลือเกื้อกูลซึ่งกันและกัน อีกทั้งยังต้องอาศัยรูปแบบส่วนตนที่คนในชุมชนต้องจัดการตนเอง (อัตตัญญุตา) รวมถึงการเป็นผู้รู้จักแบ่งเวลาให้เป็นประโยชน์ในการเสริมสร้างสุขภาพทางจิตของตนเอง (กาลัญญุตา) เพื่อพัฒนาตนเองให้มีสุขภาพกายและจิตให้พร้อมต่อการสร้างสรรค์สิ่งที่ดีงามแก่สังคมสืบไป
Article Details
เอกสารอ้างอิง
ชาญณรงค์ ฟูโคกสูง. (2560). ออกกำลังกายเพื่อสุขภาพ. เข้าถึงได้จาก http://program.npru.ac.th/pe/Exercise%20for%20Health(AT).html
นฤมล ราชบุรี. (2557). สัปปุริสธรรม 7: แนวคิดเชิงบูรณาการเพื่อการพัฒนาคุณภาพการศึกษาอย่างยั่งยืน. เข้าถึงได้จาก https://1th.me/2d1s
พระจํารัส ฐิตธมฺโม (สวาส โพธิกลาง). (2554). การประยุกต์ใช้หลักสัปปุริสธรรม 7 ในการบริหารจัดการชุมชน: กรณีศึกษา ชุมชนวัดใหม่พิเรนทร์ เขตบางกอกใหญ่ กรุงเทพมหานคร. (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต). ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาสมควร สีสงคราม. (2550). การศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างสัปปุริสธรรมและพละธรรมกับการปฏิบัติงานของผู้นำสถานศึกษากลุ่มเขตธนบุรีใต้ สังกัดกรุงเทพมหานคร. (วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
พัชรินทร์ ศิริวิสุทธิรัตน์. (2552). แว้นบอย-สก๊อยเกิร์ล. กรุงเทพฯ: สำนักพัฒนาสุขภาพจิต กรมสุขภาพจิต กระทรวงสาธารณสุข.
ว.วชิรเมธี. (2560). ความรู้จักประมาณตนในสัปปุริสธรรม 7. เข้าถึงได้จาก https://goodlifeupdate.com/healthy-mind/dhamma/10428.html
สุริชัย หวันแก้ว. (2546). กระบวนการกลายเป็นคนชายขอบ Marginalization. กรุงเทพฯ: คณะกรรมการสภาวิจัยแห่งชาติ สาขาสังคมวิทยา สำนักงานคณะกรรมการการวิจัยแห่งชาติ.
