การนำนโยบาย “ลดเวลาเรียน เพิ่มเวลารู้” ไปปฏิบัติโดยโรงเรียนในจังหวัดขอนแก่น
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความเข้าใจในนโยบายลดเวลาเรียนเพิ่มเวลารู้ และวิธีการนำนโยบายลดเวลาเรียนเพิ่มเวลารู้ไปปฏิบัติของผู้บริหาร และครูในโรงเรียนระดับประถมศึกษาและมัธยมศึกษาตอนต้น สังกัดในพื้นที่จังหวัดขอนแก่น โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยแบบกรณีศึกษาแบบหลายกรณี โดยศึกษาโรงเรียน 4 แห่งในจังหวัดขอนแก่น แบ่งเป็นโรงเรียนที่ตั้งอยู่ในพื้นที่เขตเมือง และโรงเรียนที่ตั้งอยู่นอกเขตพื้นที่เขตเมือง ด้วยวิธีการวิจัยเอกสารร่วมกับการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยการสัมภาษณ์เชิงลึก ผู้ให้ข้อมูลหลักคือผู้นำนโยบายไปปฏิบัติในระดับโรงเรียน ได้แก่ ผู้อำนวยการ รองผู้อำนวยการ และครู รวม 20 คน
ผลการวิจัยพบว่า ผู้นำนโยบายไปปฏิบัติเห็นว่านโยบายนี้เป็นนโยบายที่ส่งเสริมให้นักเรียนพัฒนาการเรียนรู้เพิ่มเติมที่นักเรียนได้จากห้องเรียนและพัฒนาองค์ความรู้ขึ้นได้ด้วยตนเองจากการที่ครูผู้สอนจัดกิจกรรมส่งเสริมการเรียนรู้ภายในและภายนอกห้องเรียน โดยที่ชั่วโมงเรียนของนักเรียนจะต้องลดลงจากเดิม ทั้งนี้ นโยบายตั้งอยู่บนฐานแนวคิดว่าเวลาเรียนของนักเรียนที่มากและหนักไม่ได้ทำให้ผลสัมฤทธิ์ทางการศึกษาของนักเรียนดีขึ้น ผู้บริหารโรงเรียนสร้างความเข้าใจให้กับครูผู้สอนในฐานะผู้นำนโยบายไปปฏิบัติ โดยผู้บริหารโรงเรียนเป็นผู้ประสานงานหลักในการประสานทุกฝ่ายในโรงเรียนเพื่อปรับจากนโยบายไปสู่แผนงาน ปัญหาและอุปสรรคที่พบคือ การขาดการติดตามหรือประเมินผลจากการนำนโยบายไปปฏิบัติจากผู้บริหารในระดับเขตพื้นที่ไปจนถึงระดับกระทรวงอย่างเป็นรูปธรรม
Article Details
เอกสารอ้างอิง
ณธรา เหมือนปิ๋ว. (2561). การพัฒนาพลเมืองไทยให้มีความเป็นพลเมืองโลกในประเทศไทยยุค 4.0. วารสารครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 46(3), 86-99.
นิติยา หลานไทย. (2560). นโยบายความเสมอภาคด้านคุณภาพของการศึกษาขั้นพื้นฐานในช่วงแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 8-10. วารสารวิจัยทางการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 11(2), 266-305.
พรรณงาม ธีระพงศ์ และสมบูรณ์ ศิริสรรหิรัญ. (2560). การนำนโยบายการกระจายอำนาจการจัดการศึกษาสู่การปฏิบัติในเขตพื้นที่การศึกษาจังหวัดนครปฐม. Veridian E-Journal, Silpakorn University, 9(1), 655-667.
มัสยา บัวผัน สิราวรรณ จรัสรวีวัฒน์ และอาพันธ์ชนิต เจนจิต. (2563). ผลการจัดกิจกรรมการเรียนรู้ตามแนวคิดสะตีมที่มีต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนความคิดสร้างสรรค์ และเจตคติของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 4. วารสารครุศาสตร์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 48(2), 203-224.
วิจิตร ศรีสอ้าน. (2539). การปฏิรูปการศึกษา. กรุงเทพฯ: สำนักงานประสานการปฏิรูปการศึกษา.
เวชฤทธิ์ อังกนะภัทรขจร. (2554). การประยุกต์ใช้แนวคิด Teach Less Learn More (TIM) สู่การจัดการเรียนรู้ในชั้นคณิตศาสตร์. วารสารศึกษาศาสตร์, 23(1), 1-11.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2557). แนวทางการพัฒนาการศึกษาไทยกับการเตรียมความพร้อมศตวรรษที่ 21 (รายงานการวิจัย). กรุงเทพฯ: สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา.
สุระศักดิ์ ฉายขุนทด. (2560). ยุทธศาสตร์การนำนโยบายลดเวลาเรียนเพิ่มเวลารู้ไปสู่การปฏิบัติในโรงเรียนขนาดเล็ก สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษานครราชสีมา. นครราชสีมา: มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา.
เอมอร บูรณศักดิ์. (2560). การพัฒนารูปแบบการนำนโยบายการขยายผลการศึกษาทางไกลผ่านดาวเทียม. วารสารสุทธิปริทัศน์, 31(3), 41-53.
