การศึกษาเปรียบเทียบเสียงพยัญชนะและสระ ในคำภาษาไตยหย่าเชียงรายกับภาษาไทยกรุงเทพฯ

Main Article Content

บุษราคัม ยอดชะลูด
วรวรรธน์ ศรียาภัย
จารุวรรณ เบญจาทิกุล
บุญยงค์ เกศเทศ

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ เปรียบเทียบเสียงพยัญชนะกับเสียงสระในคำภาษาไตหย่าเชียงรายกับภาษาไทยกรุงเทพฯ ผู้วิจัยใช้ข้อมูล 2 ชุด คือ ข้อมูลภาษาไตหย่าเชียงรายเป็นข้อมูลภาษาระดับข้อความ เก็บข้อมูลจากผู้บอกภาษาที่เป็นชาวไตหย่าเชียงราย และข้อมูลภาษาไทยกรุงเทพฯ ใช้ชุดข้อมูลความรู้เกี่ยวกับเสียงพยัญชนะ และเสียงสระ
ผลการวิจัยพบว่า เสียงพยัญชนะในภาษาไตหย่าเชียงราย มีจำนวน 19 เสียง และเสียงพยัญชนะในภาษาไทยกรุงเทพฯ มีจำนวน 21 เสียง เสียงพยัญชนะในภาษาทั้งสองทำหน้าที่เป็นเสียงพยัญชนะต้น และเสียงพยัญชนะสะกด ภาษาไตหย่าเชียงรายมีเสียงพยัญชนะต้นเดี่ยว 16 เสียง แต่ภาษาไทยกรุงเทพฯ มี 21 เสียง ในภาษาไตหย่าเชียงรายไม่พบเสียงพยัญชนะต้นควบกล้ำ แต่พบในภาษาไทยกรุงเทพฯ และเสียงพยัญชนะสะกดในภาษาทั้งสอง พบจำนวน 9 เสียง เทียบได้ 9 มาตราเช่นเดียวกัน เสียงสระในคำภาษาไตหย่าเชียงรายมีจำนวน 18 เสียง เป็นเสียงสระเดี่ยวทั้งหมด และภาษาไทยกรุงเทพฯ มีเสียงสระจำนวน 21 เสียง แบ่งเป็นสระเดี่ยวจำนวน 18 เสียง และสระประสมจำนวน 3 เสียง ทั้งสองภาษายังพบเสียงปฏิภาคพยัญชนะและสระ ซึ่งมีความสอดคล้องกันอย่างเป็นระบบ

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
ยอดชะลูด บ., ศรียาภัย ว. ., เบญจาทิกุล จ. ., & เกศเทศ บ. . (2021). การศึกษาเปรียบเทียบเสียงพยัญชนะและสระ ในคำภาษาไตยหย่าเชียงรายกับภาษาไทยกรุงเทพฯ. วารสารวิชาการธรรมทรรศน์, 21(4), 287–300. สืบค้น จาก https://so06.tci-thaijo.org/index.php/dhammathas/article/view/249347
ประเภทบทความ
บทความวิจัย (Research Article)

เอกสารอ้างอิง

กาญจนา นาคสกุล. (2556). ระบบเสียงภาษาไทย. (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ตาวเจียงเผิง และประเทือง ทินรัตน์. (2559). การเปรียบเทียบระบบเสียงในคำศัพท์หมวด ธรรมชาติของภาษาไทหย่ากับภาษาไทยมาตรฐาน. วารสารศรีปทุมปริทัศน์, 16(1), 53-60.

บุญช่วย ศรีสวัสดิ์. (2551). 30 ชาติในเชียงราย. (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: ศยาม.

บุญยงค์ เกศเทศ. (2562). รากเหง้าเผ่าพันธุ์ในสยาม. มหาสารคาม: อินทนิล.

ปวรวรรณ เขาเรียง และสุวัฒนา เลี่ยมประวัติ. (2563). การเปรียบเทียบระบบเสียงภาษาไทยถิ่นเหนือ อำเภอเกาะคา จังหวัดลำปาง กับภาษาไทลื้อ อำเภอเชียงคำ จังหวัดพะเยา. วารสารวิชาการวิวิธวรรณสาร, 4(2), 59-84.

เรืองเดช ปันเขื่อนขัติย์. (2534). ภาษาไตหย่า. นครปฐม: สถาบันวิจัยภาษาและวัฒนธรรมเพื่อพัฒนาชนบท มหาวิทยาลัยมหิดล.

วรวรรธน์ ศรียาภัย. (2563). เอกสารประกอบการสอนชุดวิชา ลักษณะภาษาไทย หน่วยที่ 2 เสียงในภาษาไทย. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

สมทรง บุรุษพัฒน์. (2537). วจนะวิเคราะห์. (พิมพ์ครั้งที่ 2). นครปฐม: มหาวิทยาลัยมหิดล.

อมรา ประสิทธิ์รัฐสินธุ์. (2540). ภาษาในสังคมไทย: ความหลากหลาย การเปลี่ยนแปลงและการพัฒนา. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.