แนวคิดเกี่ยวกับองค์การแห่งการเรียนรู้กับคุณภาพองค์การในยุคดิจิทัล
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความทางวิชาการนี้ มุ่งเสนอแนวทางพัฒนาองค์การแห่งการเรียนรู้ในยุคดิจิทัล 9 ด้าน 1) ด้านแนวทางพัฒนามหาวิทยาลัยสู่ความเป็นเลิศองค์การแห่งการเรียนรู้ (1) สมาชิกองค์กรมีทักษะและสมรรถนะสูงด้านการคิดเชิงระบบ (2) สร้างวิสัยทัศน์ร่วม (3) เรียนรู้ร่วมกันเป็นทีม และ (4) ออกแบบเชิงนวัตกรรม 2) ด้านกระบวนการพัฒนาสู่ความเป็น LO ในยุคดิจิทัล (1) การวิเคราะห์สังเคราะห์วางแผนออกแบบอย่างเป็นระบบ (2) สร้างแรงบรรดาลใจ (3) กระบวนการสะท้อนความคิดการพัฒนา และ (4) ศักยภาพการบริหารที่ซับซ้อน 3) ด้านรูปแบบการกำหนดเป้าหมายเพื่อกำหนดแผนกลยุทธ์ และแผนปฏิบัติการ (1) การกำหนดเป้าหมายร่วมกันทั้งองค์การ (2) การลงสู่การปฏิบัติในระดับคณะ/สำนักและหลักสูตร และ (3) มีความสอดคล้องในเชิงนโยบาย 4) ด้านหลักการสำคัญในการสร้างองค์การเรียนรู้
ในการบริหารความเสี่ยง (1) หลักการหลอมรวมสมรรถนะ (2) หลักการมองออกสู่ภายนอก และ (3) หลักภาวะผู้นำในการสร้างอาวุธทางปัญญา 5) ด้านดัชนีชี้วัดความสำเร็จสู่ความเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้ (1) ด้านปัจจัยนำเข้า ICT, Evaluation Process (2) ด้านกระบวนการ Brain Storming, Training, Seminar, Learning Climate และ (3) ด้านผลผลิต Research/ Innovation, Network, Knowledge Management 6) ด้านภาวะผู้นำของผู้บริหารทุกระดับที่เอื้อต่อองค์การแห่งการเรียนรู้ (1) บทบาทภาวะผู้นำการนำองค์การ และ (2) Visionary, value, Empowerment, Rewards, Morale 7) ด้านความสำคัญขององค์การแห่งการเรียนรู้กับเป้าหมายทางวิชาการ (1) พัฒนาทรัพยากรให้เป็นคนดีคนเก่งและมีความสุข (2) พัฒนาความคิดสร้างสรรค์และมีปัญญา (3) พัฒนาความฉลาดทางอารมณ์ 8) ด้านความเชื่อมโยงสัมพันธ์องค์การแห่งการเรียนรู้กับความสำเร็จขององค์การ (1) มิติด้านคุณภาพอาจารย์ (2) มิติมาตรฐานคุณภาพหลักสูตรและ (3) มิติด้านรูปแบบวิธีสอน และด้านที่ 9) ด้านความสัมพันธ์เชื่อมโยงองค์การเรียนรู้กับสุขภาพองค์การ (1) ลักษณะองค์การที่มีสุขภาพสมบูรณ์ และ (2) ลักษณะองค์การที่ไม่สมบูรณ์
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เพื่อให้เป็นไปตามกฎหมายลิขสิทธิ์ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องลงลายมือชื่อในแบบฟอร์มใบมอบลิขสิทธิ์บทความ ให้แก่วารสารฯ พร้อมกับบทความต้นฉบับที่ได้แก้ไขครั้งสุดท้าย นอกจากนี้ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องยืนยันว่าบทความ ต้นฉบับที่ส่งมาตีพิมพ์นั้น ได้ส่งมาตีพิมพ์เฉพาะในวารสาร วิชาการธรรม ทรรศน์ เพียงแห่งเดียวเท่านั้น หากมีการใช้ ภาพหรือตารางของผู้นิพนธ์อื่นที่ปรากฏในสิ่งตีพิมพ์อื่นมาแล้ว ผู้นิพนธ์ต้องขออนุญาตเจ้าของลิขสิทธิ์ก่อน พร้อมทั้ง แสดงหนังสือที่ได้รับการยินยอมต่อบรรณาธิการ ก่อนที่บทความจะได้รับการตีพิมพ์เอกสารอ้างอิง
กุหลาบ ปุริสาร. (2564). ภาวะผู้นำเชิงศรัทธาบารมี: กรณีศึกษา ศ.ดร.นพ.กระแส ชนะวงศ์. ขอนแก่น: เพ็ญพรินติ้ง.
คณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยทักษิณ. (2557). แนวปฏิบัติการประกันคุณภาพหลักสูตร ประจำปีการศึกษา 2557. สงขลา: มหาวิทยาลัยทักษิณ.
มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม. (2562). คู่มือการประกันคุณภาพการศึกษาภายใน พ.ศ. 2562 ระดับคณะและสถาบัน มหาวิทยลัยราชภัฏนครปฐม. นครปฐม: มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม.
ยุรพร ศุทธีรัตน์. (2552). องค์การเพื่อการเรียนรู้. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วิเชียร ชิวพิมาย. (2550). ภาวะผู้นำคุณลักษณะพิเศษ. เอกสารประกอบการสอน วิชาการบริหารการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยวงษ์ชวลิตกุล. นครราชสีมา: มหาวิทยาลัยวงษ์ชวลิตกุล.
_______. (2565). การวางแผนเชิงกลยุทธ์. เอกสารประกอบการสอนวิชานโยบายและแผน. ขอนแก่น: คณะศึกษาศาสตร์และศิลปศาสตร์ วิทยาลัยบัณฑิตเอเซีย.
สำนักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษา. (2557). คู่มือการประกันคุณภาพการศึกษาในระดับอุดมศึกษาฉบับปีการศึกษา พ.ศ. 2557. กรุงเทพฯ: ภาพพิมพ์.
Davenport, T. H. (2006). Some Principles of Knowledge Management. Retrieved from https://www.strategy-business.com/article/8776
Davenport, T. H. and Prusak, L. (1998). Working Knowledge: How Organizations Manage What They Know. Boston: Massachusetts: Harvard Business School.
Lee, C. C. and Yang, J. (2000). Knowledge Value Chain. Journal of Management Development, 19(9), 783-793.
Senge, P. M. (2000). The Fifth Discipline: The Art and Practice of the Learning Organization. New York: Doubleday.
Vivienne Collinson and Tanya Fedoruk Cook. (2007). Organizational Learning: Improving Learning, Teaching, and Leading in School Systems. New York: SAGE Publications.
