องค์ประกอบเครือข่ายความร่วมมือของโรงเรียนผู้สูงอายุเทศบาลเมืองกาฬสินธุ์
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาความสำเร็จการบริหารจัดการเครือข่ายความร่วมมือของโรงเรียนผู้สูงอายุเทศบาลเมืองกาฬสินธุ์ 2) วิเคราะห์องค์ประกอบที่มีต่อเครือข่ายความร่วมมือในกิจกรรมด้านสุขภาพโรงเรียนผู้สูงอายุเทศบาลเมืองกาฬสินธุ์ โดยเป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยศึกษาการบริหารเครือข่ายความร่วมมือและองค์ประกอบที่นำไปสู่ความสำเร็จในการจัดตั้งโรงเรียนผู้สูงอายุเทศบาลเมืองกาฬสินธุ์ จากการศึกษาและวิเคราะห์ข้อมูลจากเอกสารชั้นต้น (Primary Documents) การสัมภาษณ์เชิงลึก (In-Depth Interview) และการสนทนากลุ่ม (Focus Group) ของผู้มีส่วนได้เสียในโรงเรียนผู้สูงอายุพร้อมทั้งได้มีส่วนร่วมดำเนินกิจกรรมร่วมกับโรงเรียนผู้สูงอายุเทศบาลเมืองกาฬสินธุ์ จำนวน 3 กลุ่ม เพื่อให้ได้รูปแบบการบริหารการบริหารเครือข่ายโรงเรียนผู้สูงอายุเทศบาลเมืองกาฬสินธุ์
ผลการวิจัยพบว่า
1. การสร้างเครือข่ายโรงเรียนผู้สูงอายุเพื่อที่จะให้ประสบผลสำเร็จจะต้องคำถึงถึงเงื่อนไขของการบริหารจัดการเครือข่าย เป็นอันแรก ซึ่งประกอบไปด้วย การเห็นความสำคัญของสถาการณ์ของสังคมผู้สูงอายุร่วมกันของทุกภาคส่วน ภาวะผู้นำของผู้บริหาร และการสร้างความร่วมมือ ซึ่งทั้ง 3 เงื่อนไขดังกล่าวนี้ถือได้ว่าเป็นเงื่อนไขที่สำคัญที่สามารถทำให้องค์กรประสบผลสำเร็จของการจัดการโรงเรียนผู้สูงอายุ
2. องค์ประกอบเครือข่ายความร่วมมือในกิจกรรมด้านสุขภาพโรงเรียนผู้สูงอายุที่ส่งผลให้เกิดความสำเร็จได้นั้นจะต้องประกอบด้วย 4 ปัจจัย 1) การรู้จักบทบาทหน้าที่ 2) การมีส่วนร่วม 3) การสร้างความไว้เนื้อเชื่อใจ 4) การสื่อสารระหว่างเครือข่ายความร่วมมือของเครือข่าย ทั้งนี้หากการดำเนินการทั้ง 2 กระบวนการข้างต้นสามารถดำเนินการจะต้องมีลักษณะสอดประสานกันอันจะส่งผลให้เกิดความสำเร็จในการสร้างเครือข่ายกิจกรรมด้านสุขภาพโรงเรียนผู้สูงอายุ
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เพื่อให้เป็นไปตามกฎหมายลิขสิทธิ์ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องลงลายมือชื่อในแบบฟอร์มใบมอบลิขสิทธิ์บทความ ให้แก่วารสารฯ พร้อมกับบทความต้นฉบับที่ได้แก้ไขครั้งสุดท้าย นอกจากนี้ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องยืนยันว่าบทความ ต้นฉบับที่ส่งมาตีพิมพ์นั้น ได้ส่งมาตีพิมพ์เฉพาะในวารสาร วิชาการธรรม ทรรศน์ เพียงแห่งเดียวเท่านั้น หากมีการใช้ ภาพหรือตารางของผู้นิพนธ์อื่นที่ปรากฏในสิ่งตีพิมพ์อื่นมาแล้ว ผู้นิพนธ์ต้องขออนุญาตเจ้าของลิขสิทธิ์ก่อน พร้อมทั้ง แสดงหนังสือที่ได้รับการยินยอมต่อบรรณาธิการ ก่อนที่บทความจะได้รับการตีพิมพ์เอกสารอ้างอิง
เกศสุดา โภคานิตย์, กีฬา หนูยศ และพระบุญเพ็ง สิทธิวงษา. (2563). บทบาทผู้นำท้องถิ่นในการบริหารจัดการโรงเรียนผู้สูงอายุแบบมีส่วนร่วมเทศบาลตำบลบ้านค่ายหมื่นแผ้ว อำเภอเมือง จังหวัดชัยภูมิ. Journal of Graduate School, Pitchayatat, Ubon Ratchathani Rajabhat University, 15(2), 1-10.
ชนิกร อินทเชื้อ และวีระวัฒน์ ปันนิตามัย. (2564). ปัจจัยที่ส่งผลต่อความสำเร็จของการสร้างเครือข่ายการจัดการศึกษาของโรงเรียนผู้สูงอายุ. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 10(1), 195-209.
ชลิดา แย้มศรีสุข. (2563). การสร้างเครือข่ายโรงเรียนผู้สูงอายุจังหวัดลำปาง. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏภูเก็ต, 16(2), 19-30.
บริการสถิติข้อมูล กรมการปกครอง. (2565). สถิติผู้สูงอายุ สัญชาติไทย และมีชื่ออยู่ในทะเบียนบ้าน. เข้าถึงได้จาก
https://www.dopa.go.th/public_service/service1
พงษ์มนัส ดีอด, พระมหาวิไลศักดิ์ ปญฺญาวโร และพระครูปลัดสุรวุฒิ แสงมะโน. (2564). การเปรียบเทียบนโยบายการจ้างงานผู้สูงอายุของต่างประเทศและประเทศไทย. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 8(4), 230-243.
พระครูพิสุทธิปัญญาภิวัฒน์ และคณะ. (2565). การพัฒนารูปแบบและเครือข่ายการจัดการเรียนรู้ตลอดชีวิตของโรงเรียนผู้สูงอายุ. วารสารวิจยวิชาการ, 5(1), 11-26.
ไพบูลย์ พงษ์แสงพันธ์ และอนัฐฌา ปิ่นแก้ว. (2558). ความสำคัญของเครือข่ายเกื้อหนุนผู้สูงอายุในชุมชน. วารสารสาธารณสุข มหาวิทยาลัยบูรพา, 10(2), 109-116.
มูลนิธิสถาบันวิจัยและพัฒนาผู้สูงอายุไทย. (2564). สถานการณ์ผู้สูงอายุไทย พ.ศ. 2563. กรุงเทพฯ: อมรินทร์พริ้นติ้ง แอนด์พับลิชชิ่ง จำกัด (มหาชน).
ศรัณย์ จิระพงษ์สุวรรณ และปิยากร หวังมหาพร. (2565). ความสำเร็จในการดำเนินงานของสมาคมสภาผู้สูงอายุแห่งประเทศไทย. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 9(2), 201-211.
ศศิพัฒน์ ยอดเพชร, ภาวนา พัฒนศรี และธนิกานต์ ศักดา. (2560). การถอดบทเรียนตัวอย่างที่ดีของโรงเรียนและชมรมผู้สูงอายุที่มีกิจกรรมถ่ายทอดความรู้. กรุงเทพฯ: มูลนิธิสถาบันวิจัยและพัฒนาผู้สูงอายุไทย.
สำนักบริหาร การทะเบียนกรมการปกครอง. (2565). ระบบสารสนเทศเพื่อการบริหารสถิติประชากรรายจังหวัด. เข้าถึงได้จาก https://stat.bora.dopa.go.th/
สุวิมล แสงเรือง และคณะ. (2563). การส่งเสริมสุขภาพผู้สูงอายุ กลุ่มติดสังคมในโรงเรียนผู้สูงอายุ เทศบาลตำบลโกสุมพิสัย. วารสารสุขภาพและสิ่งแวดล้อมศึกษา, 5(3), 132-139.
อลงกต สารกาล. (2561). ความสำเร็จของการบริหารจัดการปกครองท้องถิ่นบนฐานเครือข่ายความร่วมมือ: บทเรียนจากโครงการการจัดระบบบริการรองรับสังคมผู้สูงอายุในเขตเทศบาลเมืองกาฬสินธุ์. วารสารการจัดการภาครัฐและภาคเอกชน, 27(2), 27-46.
Department of Economic and Social Affairs United Nations. (2002). World population ageing. New York: Department of Economic and Social Affairs United Nations.
Lim, E. Z. & Thompson, C. L. (2016). Measuring active ageing among older adults in Singapore. Ageing & Society, 36(9), 1853-1869.
World Health Organization. (2002). Active ageing: A policy framework (No. WHO/NMH/NPH/02.8). Switzerland: World Health Organization.