การวิเคราะห์สารัตถะมังคลัตถทีปนีตามกรอบอาศรม 4
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาสารัตถะของอาศรม 4 2) ศึกษาสารัตถะของมังคลัตถทีปนี 3) วิเคราะห์สารัตถะมังคลัตถทีปนีตามกรอบอาศรม 4 เป็นวิจัยเชิงเอกสาร เก็บรวบรวมจากเอกสารปฐมภูมิ และทุติยภูมิ วิเคราะห์ด้วยวิธีพรรณนาตามหลักอุปนัยวิธี
ผลการวิจัยพบว่า
1. อาศรมเป็นข้อปฏิบัติในแต่ละช่วงวัยของศาสนาพราหมณ์ ประกอบด้วย 1) พรหมจารี 2) คฤหัสถ์ 3) วานปรัศถ์ 4) สันยาสี เป็นแนวทางการดำเนินชีวิตที่คนในสังคมอินเดียถือปฏิบัติในแต่ละช่วงวัยของชีวิตข้อปฏิบัตินี้บุคคลในวรรณะพราหมณ์จะต้องยึดถือปฏิบัติอย่างเคร่งครัดให้ครบถ้วนสมบูรณ์ทุกอาศรม ส่วนผู้อยู่ในวรรณะกษัตริย์ และวรรณะไวศยะ จะยึดถือปฏิบัติเพียง 2 อาศรมแรกเท่านั้น
2. มังคลัตถทีปนีเป็นคัมภีร์ชั้นปกรณ์วิเสสภาษาบาลีที่พระสิริมังคลาจารย์ได้รจนาได้แต่งขึ้นเมื่อปีวอก จ.ศ. 886 (พ.ศ. 2097) เพื่ออธิบายมงคลสูตร ในขุททกปาฐะสุตตนิบาตพระสุตตันตปิฎก ที่มีอ้างอิงเนื้อหาจากอรรถกถา ฎีกา อนุฎีกา และมีการยกนิทานชาดกมาประกอบคำอธิบาย มีจำนวน 11 พระคาถา มีเนื้อหามงคลจำนวน 38 ประการ ที่ใช้เป็นแนวทางในการพัฒนาคุณภาพชีวิต
3. การสังเคราะห์สารัตถะมังคลัตถทีปนีตามกรอบอาศรม 4 ทำได้ดังนี้ 1) มงคลที่ 1-11 สังเคราะห์เข้าในอาศรมพรหมจารี ได้แก่ การไม่คบคนพาล - การบำรุงมารดาบิดา เพราะเป็นวัยเริ่มต้นในการดำเนินชีวิตจะต้องเรียนรู้ด้านทฤษฎีอย่างถูกต้องมีนิทานชาดก จำนวน 94 เรื่อง 2) มงคลที่ 12-23 สังเคราะห์เข้าในอาศรมคฤหัสถ์ ได้แก่ การสงเคราะห์บุตร-ความอ่อนน้อมมีนิทานชาดก จำนวน 43 เรื่อง 3) มงคลที่ 24-30 สังเคราะห์เข้าในอาศรมวานปรัศถ์ ได้แก่ ความสันโดษ-การสนทนาธรรมตามกาล มีการนำนิทานชาดก จำนวน 42 เรื่อง และ 4) มงคลที่ 31-38 สังเคราะห์เข้าในอาศรมสันยาสี ได้แก่ การบำเพ็ญตบะ-จิตเกษม และมงคล 38 ข้อนี้เหมาะสมต่อช่วงอายุที่จะนำไปใช้ในการดำเนินชีวิต
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เพื่อให้เป็นไปตามกฎหมายลิขสิทธิ์ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องลงลายมือชื่อในแบบฟอร์มใบมอบลิขสิทธิ์บทความ ให้แก่วารสารฯ พร้อมกับบทความต้นฉบับที่ได้แก้ไขครั้งสุดท้าย นอกจากนี้ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องยืนยันว่าบทความ ต้นฉบับที่ส่งมาตีพิมพ์นั้น ได้ส่งมาตีพิมพ์เฉพาะในวารสาร วิชาการธรรม ทรรศน์ เพียงแห่งเดียวเท่านั้น หากมีการใช้ ภาพหรือตารางของผู้นิพนธ์อื่นที่ปรากฏในสิ่งตีพิมพ์อื่นมาแล้ว ผู้นิพนธ์ต้องขออนุญาตเจ้าของลิขสิทธิ์ก่อน พร้อมทั้ง แสดงหนังสือที่ได้รับการยินยอมต่อบรรณาธิการ ก่อนที่บทความจะได้รับการตีพิมพ์เอกสารอ้างอิง
บุญมี แท่นแก้ว. (2548). ปรัชญาศาสนา. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
บุปผา กาหลง. (2552). มงคลสูตรกับการสร้างสิ่งแวดล้อมทางสังคม. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). สมุทรปราการ: มหาวิทยาลัยราชภัฎธนบุรี.
ปิ่น มุทุกันต์. (2555). มงคลชีวิต. (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพฯ: สร้างสรรค์บุ๊คส์.
พระครูสิริสุตานุยุต. (2556). ศึกษาพัฒนาการมงคลสูตรในพระพุทธศาสนา. (สารนิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระบุญชู กัลณา. (2551). การวิเคราะห์การศึกษาตามหลักไตรสิกขาในพระพุทธศาสนาเถรวาท. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
พระมหานิกร สุวรรณดี. (2544). การศึกษาวิเคราะห์หลักความเชื่อเรื่องระบบวรรณะชาวฮินดูในประเทศไทย. (วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต). นครปฐม: มหาวิทยาลัยมหิดล.
พระมหาสม สุมโน. (2537). ศึกษาเปรียบเทียบทรรศนะคุณค่าชีวิตของมนุษย์ในลัทธิฮินดูและในพุทธศาสนา. กรุงเทพฯ: นีลนารา.
พระมหาสมชาย ฐานวุฑโฒ. (2557). มงคลชีวิต ฉบับทางก้าวหน้า. กรุงเทพฯ: รุ่งศิลป์การ.
พระราชวรมุนี (ประยุทธ์ ปยุตฺโต). (2528). รากฐานพุทธจริยศาสตร์ทางสังคมเพื่อสังคมไทยร่วมสมัย. กรุงเทพฯ: เทียนวรรณ.
พระอธิการก้าน ตกุสโล (พุ่มสละ). (2556). การศึกษาวิเคราะห์ระบบวรรณะสี่ตามทัศนะพระพุทธศาสนาเถรวาท. (วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2545). มังคลัตถทีปนี ภาษาไทย ภาค 1. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
วศิน อินทสระ. (2549). พุทธจริยศาสตร์. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: ธรรมดา.
สุมาลี มหณรงค์ชัย. (2546). ฮินดู-พุทธ จุดยืนที่แตกต่าง. กรุงเทพฯ: สุขภาพใจ.