การสำรวจป้ายข้อความเพื่อวิเคราะห์ความพร้อมด้านภาษาจีนในการรองรับการท่องเที่ยวผ่านเส้นทางรถไฟลาว-จีน กรณีศึกษา สถานที่ท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในจังหวัดหนองคาย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) สำรวจจำนวนป้ายที่มีภาษาจีนกำกับในสถานที่ท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมและสถานที่ที่เกี่ยวข้องกับการบริการนักท่องเที่ยวในพื้นที่ท่องเที่ยวจังหวัดหนองคาย และ 2) ประเมินคุณภาพทางด้านภาษาจีนบนป้ายในสถานที่ท่องเที่ยวและสถานที่ที่เกี่ยวข้องกับการบริการนักท่องเที่ยวในพื้นที่ท่องเที่ยวจังหวัดหนองคายที่สำรวจพบ โดยใช้การวิจัยเชิงเอกสาร สำรวจป้ายแนะนำสำหรับนักท่องเที่ยวในพื้นที่จังหวัดหนองคาย เพื่อวิเคราะห์ความพร้อมของป้ายภาษาจีนสำหรับรองรับนักท่องเที่ยวผ่านเส้นทางรถไฟลาว-จีน ในสถานที่ท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมและสถานที่ที่เกี่ยวข้องกับการบริการนักท่องเที่ยว จำนวน 25 แห่ง ในพื้นที่ 4 อำเภอ ได้แก่ อำเภอเมือง อำเภอท่าบ่อ อำเภอศรีเชียงใหม่ และอำเภอสังคม
ผลการวิจัยพบว่า
1. ด้านปริมาณและการกระจายตัวของป้าย พบว่า จากสถานที่ท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม และสถานที่ที่เกี่ยวข้องกับการบริการนักท่องเที่ยวทั้ง 25 แห่ง มีจำนวนป้ายข้อความโดยแยกเป็น 3 ประเภท ได้แก่ ป้ายให้ข้อมูล ป้ายแนะนำ และป้ายห้าม จำนวน 292 ป้าย พบป้ายข้อความที่มีภาษาจีนกำกับเพียง 27 ป้าย คิดเป็น 9.25% ซึ่งมีระดับน้อยมาก หากพิจารณาจากจำนวนและสัดส่วนของป้ายภาษาจีน ยังไม่เพียงพอต่อการให้บริการแก่นักท่องเที่ยวชาวจีนที่จะเดินทางเข้ามา นอกจากด้านการกระจายตัวของป้าย ส่วนใหญ่ยังกระจุกตัวอยู่ในพื้นที่อำเภอเมือง หรือแม้แต่ในตัวอำเภอเมืองเองยังพบการกระจุกตัวของป้ายในบางสถานที่เท่านั้น
2. ด้านการประเมินคุณภาพทางด้านภาษาของป้ายที่สำรวจ พบว่า มีป้ายจำนวน 5 ป้ายที่ตรวจสอบพบข้อผิดพลาดรวม 27 จุด สามารถแยกได้ 2 กรณี ได้แก่ 1) ข้อผิดพลาดที่ส่งผลต่อความถูกต้องของข้อมูลที่จะนำเสนอ ประกอบด้วย การแปลความหมายผิด การแปลเกิน และการแปลขาด 2) ข้อผิดพลาดที่ส่งผลต่อประสิทธิภาพและความชัดเจนในการสื่อสารแก่นักท่องเที่ยว การเลือกใช้คำไม่เหมาะสม และการแปลผิดหลักไวยากรณ์ ยังพบประเด็นที่ส่งผลต่อการทำความเข้าใจของนักท่องเที่ยว การใช้ภาษาซึ่งไม่ถือว่าเป็นข้อผิดพลาดแต่อาจส่งผลต่อการทำความเข้าใจของนักท่องเที่ยวที่ได้อ่าน เช่น การผสมตัวอักษรในภาษาจีนระหว่างตัวเต็มและตัวย่อ หรือการใช้คำศัพท์ที่ไม่ไปในทิศทางเดียวกันในแต่ละป้ายของแต่ละพื้นที่
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เพื่อให้เป็นไปตามกฎหมายลิขสิทธิ์ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องลงลายมือชื่อในแบบฟอร์มใบมอบลิขสิทธิ์บทความ ให้แก่วารสารฯ พร้อมกับบทความต้นฉบับที่ได้แก้ไขครั้งสุดท้าย นอกจากนี้ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องยืนยันว่าบทความ ต้นฉบับที่ส่งมาตีพิมพ์นั้น ได้ส่งมาตีพิมพ์เฉพาะในวารสาร วิชาการธรรม ทรรศน์ เพียงแห่งเดียวเท่านั้น หากมีการใช้ ภาพหรือตารางของผู้นิพนธ์อื่นที่ปรากฏในสิ่งตีพิมพ์อื่นมาแล้ว ผู้นิพนธ์ต้องขออนุญาตเจ้าของลิขสิทธิ์ก่อน พร้อมทั้ง แสดงหนังสือที่ได้รับการยินยอมต่อบรรณาธิการ ก่อนที่บทความจะได้รับการตีพิมพ์เอกสารอ้างอิง
กรวรรณ พรหมแย้ม. (2565). การศึกษาภูมิทัศน์ทางภาษาศาสตร์ด้านภาษาจีนและกลวิธีการแปลชื่อธุรกิจร้านค้าในสถานที่ท่องเที่ยวจังหวัดเชียงใหม่. มนุษยศาสตร์สาร, 23(1), 209-230.
กฤตพล วังภูสิต. (2555). ชื่อธุรกิจการค้าในย่านสยามสแควร์: การศึกษาตามแนวภูมิทัศน์เชิงภาษาศาสตร์. (วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
กฤตภัทร ถาปาลบุตร, ธีรศักดิ์ สิงห์ปรีชา และเขมโชต ภู่ประเสริฐ. (2552). กระบวนการมีส่วนร่วมในการพัฒนาชุมชน เพื่อการท่องเที่ยวชายแดนไทย-ลาว กรณีศึกษา ชุมชนเมืองเก่าริมแม่น้ำโขง ด่านสะพานมิตรภาพไทยลาว จังหวัดหนองคาย. (รายงานการวิจัย). ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
กัลปพฤกษ์ เกื้อเกตุ. (2541). การวางแผนพัฒนาความพร้อมเพื่อรองรับการเติบโตการท่องเที่ยวชายแดน: กรณีศึกษาเมืองหนองคาย. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
จิตต์สิรี ทองน้อย. (2565). รถไฟจีน-ลาว กับโอกาสธุรกิจที่ไทยกำลังไล่คว้า และความท้าทายที่เกษตรกรเผชิญ. เข้าถึงได้จาก https://www.bbc.com/thai/60248500
จิราพร เนตรสมบัตร. (2562). ทัศนะของนักท่องเที่ยวชาวจีนที่มีต่อป้ายภาษาจีนในสถานที่ท่องเที่ยวสำคัญของกรุงเทพมหานคร. วารสารราชภัฏเพชรบูรณ์สาร, 21(2), 99-107.
ชื่น ศรีสวัสดิ์ และเกริกไกร แก้วล้วน. (2550). การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม กรณีศึกษา วัฒนธรรมของชุมชนชาวกวยในเขตอีสานใต้และลาวใต้. (รายงานการวิจัย). กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
ณรงค์ฤทธิ์ โสภา. (2553). การพัฒนาความสามารถในการใช้ภาษาต่างประเทศของมัคคุเทศก์ทางด้านธรณีวิทยา และซากดึกดำบรรพ์ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. (ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต). มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
พิชัย แก้วบุตร. (2563). ความพร้อมด้านภาษาจีนของท่าอากาศยานนานาชาติจังหวัดสุราษฎร์ธานีกับ MICE CITY: การศึกษาตามแนวภูมิทัศน์เชิงภาษาศาสตร์. วารสารมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 17(1), 89-104.
เพ็ญพรรษา ชัยธีระสุเวท และมณันญา ศรีหิรัญ. (2562). ชื่อสถานที่ท่องเที่ยวลำปาง: กลวิธีและข้อผิดพลาดที่พบในการแปลภาษาไทยเป็นภาษาจีน. วารสารมหาวิทยาลัยศิลปากร, 39(5), 22-41.
รณชัย บุญสอน. (2562). การบริหารจัดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมอย่างยั่งยืนของชุมชนพื้นที่ลุ่มน้ำโขง จังหวัดหนองคาย. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยปทุมธานี, 11(1), 232-243.
วารัชต์ มัธยมบุรุษ. (2552). การตลาดการท่องเที่ยวสำหรับนักท่องเที่ยวชาวญี่ปุ่นที่พำนักระยะยาวในจังหวัดเชียงใหม่. วารสารบริการและการท่องเที่ยวไทย, 8(2), 48-61.
สริยา วิริโยสุทธิกุล, ธีระ กุลสวัสดิ์ และสกฤติ อิสริยานนท์. (2558). นโยบายและกลยุทธ์การพัฒนาอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม จังหวัดหนองคาย. วารสารการเมือง การบริหาร และกฎหมาย, 7(3), 93-123.
สหัทยา สิทธิวิเศษ. (2564). การวิเคราะห์ข้อผิดพลาดและสาเหตุข้อผิดพลาดในการแปลภาษาจีนบนป้ายสาธารณะในจังหวัดเชียงราย. มนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์ปริทัศน์, 9(1), 88-98.
เสน่ห์ เดชะวงศ์ และสมพร โกมารทัต. (2557). ความต้องการภาษาต่างประเทศของวัดในกรุงเทพมหานคร. (รายงานการวิจัย). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
อภิชญาณ์ จึงตระกูล, สิรีธร จารุธัญลักษณ์ และศุทธาภา นพวิญญูวงศ์. (2564). เปิดหวูดรถไฟจีน-ลาว: นัยต่อเศรษฐกิจไทย. เข้าถึงได้จาก https://www.bot.or.th/Thai/ResearchAndPublications/articles/Pages/Article17Sep2019.aspx
Blunkett, D. (1998). Foreword Modern Foreign Languages. London: Department of Education and Employment.
Ding, H. Q. (2006). Endeavour to improve public signs and gradually develop reference translations. Chinese Translators Journal, 27(6), 42-26.
Ginting, N., & Sasmita, A. (2018). Developing tourism facilities based on geotourism in Silalahi Village, Geopark Toba Caldera. Indonesia: IOP Publishing Ltd.
He, X. Y. (2006). Current situation of Chinese-English public signs translation and strategies of communicative translation. Foreign Languages and Their Teaching, 204(3), 57-59.
Kenett, F. (2002). Language Learners as Cultural Tourist. Annals of Tourism Research, 29(2), 557-559.
Ko, L. (2010). Chinese-English Translation of Public Signs for Tourism. The Journal of Specialised Translation, 13(13), 111-123.
Leslie, D. and Russell, H. (2004). The Importance of Foreign Language skills in the Tourism Sector: A Comparative Study of Student Perceptions in the UK and Continental Europe. Tourism Management, 27(6), 1397-1407.
Luo, X. M., & Li, T. W. (2006). Translating public signs: some observations. Chinese Translators Journal, 27(3), 66-69.
Niu, X. S. (2007). How to transmit vocative function in C-E translation of Chinese public signs. Chinese Translators Journal, 28(2), 63-67.
Tain-Cole, S. and Crompton, J. L. (2003). A Conceptualization of the Relationships between Service Quality and Visitor Satisfaction and their links to Destination Selection. Leisure Studies, 22, 65-80.
