การวิเคราะห์ภาพลักษณ์ของนักการเมืองในปัจจุบันกับการยอมรับของประชาชนในจังหวัดชัยภูมิ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาภาพลักษณ์ ปัจจัยการยอมรับ และวิเคราะห์แนวทางการสร้างภาพลักษณ์ของนักการเมืองที่ดีตามหลักพุทธธรรม เป็นการวิจัยแบบผสมผสาน โดยวิจัยเชิงเอกสาร การสัมภาษณ์เชิงลึกผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 35 รูป/คน และใช้การวิเคราะห์แบบอุปนัย ในการวิจัยเชิงปริมาณใช้การเก็บข้อมูลจากแบบสอบถามกลุ่มตัวอย่าง 400 คน และวิเคราะห์ด้วยสถิติเชิงพรรณนา
ผลการวิจัยพบว่า
1. ภาพลักษณ์ของนักการเมืองต้องมี 1) คุณธรรม จริยธรรม คือ ต้องมีประวัติส่วนตัวและครอบครัวที่ขาวสะอาด 2) มีมนุษยสัมพันธ์ คือ ควรเป็นคนท้องถิ่นโดยกำเนิด สามารถสื่อสารเข้าใจในขนบธรรมเนียมและวัฒนธรรมท้องถิ่นอย่างดี 3) มีการศึกษาสูง คือ สามารถเป็นที่พึ่ง เป็นตัวแทนในการนำความเจริญมาสู่ชุมชนได้
2. ปัจจัยการยอมรับนักการเมืองของประชาชน คือ 1) ด้านแรงจูงใจ อันเกิดจากการยอมรับหรือชื่นชมในตัวนักการเมือง มีการเยี่ยมเยือน การพูดจาสนทนากับประชาชนด้วยภาษาพื้นถิ่น 2) ด้านภูมิหลัง อันเกิดยอมรับนักการเมืองที่เคยเป็นนักการเมืองหรือเคยเป็นข้าราชการชั้นผู้ใหญ่มาก่อน 3) ด้านทัศนคติทางการเมือง โดยจะยอมรับในตัวบุคคลมากกว่าพรรคการเมือง
3. แนวทางในการสร้างภาพลักษณ์ของนักการเมืองที่ดีตามหลักพุทธธรรม ประกอบด้วย 1) ด้านแรงจูงใจ มีหลักฆราวาสธรรม คือ (1) มีจาคะ: รู้จักการเสียสละ (2) มีทมะ: มีการฝึกฝนตนเอง การข่มใจ การควบคุมอารมณ์ของตนเอง มั่นคงในความดีอยู่เสมอ 2) ด้านภูมิหลัง มีหลักฆราวาสธรรม คือ (1) มีสัจจะและ (2) มีจาคะ เป็นแนวทางในการปฏิบัติ ด้วยความซื่อสัตย์ ซื่อตรง พูดจริงทำจริงและปฏิเสธความไม่ถูกต้อง 3) ด้านทัศนคติทางการเมือง มีหลักฆราวาสธรรม คือ (1) มีขันติ: อดทนในการต่อสู้กับความลำบากในการสร้างคุณงามความดีในทางสุจริต และ (2) มีทมะ: มุ่งมั่นหมั่นสร้างความดีให้เป็นที่ประจักษ์ อดกลั้นต่อเสียงวิจารณ์ และจะฝึกตนอยู่เสมอ
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เพื่อให้เป็นไปตามกฎหมายลิขสิทธิ์ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องลงลายมือชื่อในแบบฟอร์มใบมอบลิขสิทธิ์บทความ ให้แก่วารสารฯ พร้อมกับบทความต้นฉบับที่ได้แก้ไขครั้งสุดท้าย นอกจากนี้ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องยืนยันว่าบทความ ต้นฉบับที่ส่งมาตีพิมพ์นั้น ได้ส่งมาตีพิมพ์เฉพาะในวารสาร วิชาการธรรม ทรรศน์ เพียงแห่งเดียวเท่านั้น หากมีการใช้ ภาพหรือตารางของผู้นิพนธ์อื่นที่ปรากฏในสิ่งตีพิมพ์อื่นมาแล้ว ผู้นิพนธ์ต้องขออนุญาตเจ้าของลิขสิทธิ์ก่อน พร้อมทั้ง แสดงหนังสือที่ได้รับการยินยอมต่อบรรณาธิการ ก่อนที่บทความจะได้รับการตีพิมพ์เอกสารอ้างอิง
เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. (2539). แนวคิดการปฏิรูปการศึกษาไทย. กรุงเทพฯ: เอเชียเพรซ.
เกรียงศักดิ์ โลหะชาละ. (2533). การสร้างภาพลักษณ์. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ใจทิพย์ ศรีประกายเพ็ชร. (2537). การศึกษากลยุทธ์การประชาสัมพันธ์และประสิทธิผลการสร้างภาพลักษณ์ของโครงการดาวเทียมไทยคม. (วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธนัชชา ตรีรัตน์. (2559). นักการเมืองกับแบบแผนการนำเสนอและปกป้องภาพลักษณ์ผ่านหนังสือพ็อกเก็ทบุ๊ค ประเภทอัต/ชีวประวัติ. (การค้นคว้าอิสระรัฐศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พรทิพย์ พิมลสินธุ์. (2540). ภาพพจน์นั้นสำคัญยิ่ง: การประชาสัมพันธ์กับภาพพจน์. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: ประกายพรึก.
พีระศักดิ์ หินเมืองเก่า. (2537). การมีส่วนร่วมทางการเมืองของกำนันผู้ใหญ่บ้าน: ศึกษาเฉพาะกรณีอำเภอยางชุมน้อย จังหวัดศรีสะเกษ. (รายงานการวิจัย). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ลิขิต ธีรเวคิน. (2543). การเมืองการปกครองของไทย. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สุวัฒน์ ทองธนากุล. (2548). ภาพลักษณ์นักการเมือง. เข้าถึงได้จาก https://mgronline.com/daily/detail/9480000071269
อริสา เหล่าวิชยา. (2556). ภาพลักษณ์นักการเมือง. วารสารนักบริหาร, 33(2), 57-62.
Yamane, T. (1967). Elementary sampling theory. New Jersey: Prentice-Hall, Inc.
