การพัฒนาหลักสูตรเสริมเพื่อสริมสร้างคุณธรรมพื้นฐาน สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น โรงเรียนพระปริยัติธรรม แผนกสามัญศึกษา ในจังหวัดอุบลราชธานี สังกัดสำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาสภาพปัจจุบัน และปัญหาการพัฒนาหลักสูตรเสริมเพื่อเสริมสร้างคุณธรรมพื้นฐาน 2) สร้างหลักสูตรเสริมเพื่อเสริมสร้างคุณธรรมพื้นฐาน 3) ศึกษาผลการทดลองใช้หลักสูตรเสริมเพื่อเสริมสร้างคุณธรรมพื้นฐาน 4) ศึกษาความพึงพอใจของนักเรียนที่มีต่อหลักสูตรเสริมเพื่อเสริมสร้างคุณธรรมพื้นฐาน การวิจัยเป็นแบบวิจัยและพัฒนา 4 ระยะ คือ 1) การศึกษาสภาพปัจจุบันและปัญหา 3 ขั้นตอน (1) สอบถามสภาพปัจจุบันและปัญหา (2) สัมภาษณ์แนวคิดผู้ทรงคุณวุฒิ (3) ศึกษาดูงานในโรงเรียนที่มีแนวปฏิบัติที่ดีในการจัดการศึกษาเพื่อเสริมสร้างคุณธรรมพื้นฐาน 2) การสร้างหลักสูตร คู่มือการใช้หลักสูตร 3) การทดลองใช้หลักสูตรเสริมเพื่อเสริมสร้างคุณธรรมพื้นฐาน 4) ประเมินความพึงพอใจของนักเรียนที่มีต่อหลักสูตรเสริมเพื่อเสริมสร้างคุณธรรมพื้นฐาน สถิติที่ใช้ในการวิจัย คือ สถิติพื้นฐาน ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน สถิติอ้างอิง เป็นการทดสอบค่าทีที่ไม่เป็นอิสระจากกัน (t-test for dependent sample)
ผลการวิจัยพบว่า
1. สภาพปัจจุบันการเสริมสร้างคุณธรรมพื้นฐาน อยู่ในระดับมาก ปัญหาอยู่ในระดับปานกลางทุกด้าน ได้แก่ ด้านหลักสูตรสถานศึกษา ด้านครู ด้านผู้เรียน ด้านผู้ปกครองและผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย
ด้านการระดมทรัพยากรเพื่อพัฒนาคุณภาพการศึกษา
2. หลักสูตรเสริมเพื่อเสริมสร้างคุณธรรมพื้นฐานมี 6 องค์ประกอบ ได้แก่ หลักการ ผลการเรียนรู้ โครงสร้างหน่วยการเรียนรู้ การจัดการเรียนรู้ สื่อและแหล่งเรียนรู้ การวัดและประเมินผลคุณภาพของหลักสูตร คู่มือการใช้หลักสูตร พบว่า โดยรวมมีความเหมาะสมในระดับมากที่สุด
3. ผลการทดลองใช้หลักสูตรเสริมเพื่อเสริมสร้างคุณธรรมพื้นฐาน พบว่า 1) นักเรียนมีคุณธรรมพื้นฐานหลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 2) ผลการเปรียบเทียบคะแนนคุณธรรมหลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 3) ประสิทธิภาพของหลักสูตรเสริมสร้างคุณธรรมพื้นฐาน (E1/E2) เท่ากับ 80.90/82.13
4. ผลการศึกษาความพึงพอใจของนักเรียนต่อหลักสูตรเสริม เพื่อเสริมสร้างคุณธรรมพื้นฐาน พบว่า นักเรียนมีความพึงพอใจในระดับมาก
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เพื่อให้เป็นไปตามกฎหมายลิขสิทธิ์ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องลงลายมือชื่อในแบบฟอร์มใบมอบลิขสิทธิ์บทความ ให้แก่วารสารฯ พร้อมกับบทความต้นฉบับที่ได้แก้ไขครั้งสุดท้าย นอกจากนี้ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องยืนยันว่าบทความ ต้นฉบับที่ส่งมาตีพิมพ์นั้น ได้ส่งมาตีพิมพ์เฉพาะในวารสาร วิชาการธรรม ทรรศน์ เพียงแห่งเดียวเท่านั้น หากมีการใช้ ภาพหรือตารางของผู้นิพนธ์อื่นที่ปรากฏในสิ่งตีพิมพ์อื่นมาแล้ว ผู้นิพนธ์ต้องขออนุญาตเจ้าของลิขสิทธิ์ก่อน พร้อมทั้ง แสดงหนังสือที่ได้รับการยินยอมต่อบรรณาธิการ ก่อนที่บทความจะได้รับการตีพิมพ์เอกสารอ้างอิง
กระทรวงสาธารณสุข. (2562). ภาวการณ์ทางวัฒนธรรมของเด็กและเยาวชนไทย. นนทบุรี: คลินิกจิต-ประสาท กรมสุขภาพจิต.
ชวลิต ชูกำแพง. (2551). การพัฒนาหลักสูตร. มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
บุญชม ศรีสะอาด. (2547). การพัฒนาหลักสูตรและการวิจัยเกี่ยวกับหลักสูตร. กรุงเทพฯ: สุวีริยาสานส์.
ประยูรศรี กวนปรัชชา. (2559). การพัฒนารูปแบบกิจกรรมเสริมสร้างคุณธรรม ด้านความมีวินัยสำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษา. (ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต). สกลนคร: มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.
พระครูปริยัติสุวรรณรังสี (ชูศักดิ์ ภูวงษา). (2560). การพัฒนาหลักสูตรเสริมเพื่อเสริมสร้างคุณธรรมในยุคประชาคมอาเซียน โดยใช้แนวคิดจิตปัญญาศึกษาและโยนิโสมนสิการสำหรับนักเรียนประถมศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาสกลนคร เขต 1. (ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต). สกลนคร: มหาวิทยาราชภัฏสกลนคร.
พระเสถียร นานอก. (2556). ผลการจัดการเรียนรู้ตามแนวโยนิโสมนสิการที่มีต่อการคิดวิจารณญาณของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6. (วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต). สงขลา: มหาวิทยาลัยทักษิณ.
พิเชษ ยังตรง. (2560). กลยุทธ์ในการพัฒนาคุณลักษณะที่พึงประสงค์ของผู้เรียนในศตวรรษที่ 21. (ดุษฎีนิพนธ์ศึกษาศาสตรดุษฎีบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิต.
พิริยะ โม้แพง, กิตติชัย สาธุสิโนบล และครรชิต แสนอุบล. (2557). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมคุณธรรมจริยธรรมโดยใช้ไตรสิกขาเป็นฐาน สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 3. วารสารวิชาการศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 15(2), 5206-5222.
ภัทรพร อุตพันธ์. (2551). แนวทางการมีส่วนร่วมของชุมชนในการพัฒนาโรงเรียนพระปริยติธรรมในภาคใต้. (วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วิชัย วงค์ใหญ่. (2551). กระบวนการพัฒนาหลักสูตรและการเรียนการสอนภาคปฏิบัติ. กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
ศรายุธ วุฒิแพทย์. (2558). การศึกษาสภาพและปัญหาการบริหารงานบุคคลโรงเรียนพระปริยัติธรรม จังหวัดเชียงราย. (วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยสยาม.
ศิลปกร จุมพิต, ปิยาภรณ์ ศิริภานุมาศ และสาธิต ผลเจริญ. (2551). แนวทางการพัฒนาคุณธรรมพื้นฐาน 8 ประการของนักเรียนโรงเรียนบ้านประคอง สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาบุรีรัมย์ เขต 1. (ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต). บุรีรัมย์: มหาวิทยาลัยราชภัฎบุรีรัมย์.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2560). แผนการศึกษาชาติ (พ.ศ.2560-2579). กรุงเทพฯ: พริกหวานกราฟฟิค.
สำนักพระพุทธศาสนาแห่งชาติ. (2557). คู่มือปฏิบัติงานโรงเรียนพระปริยัติธรรม แผนกสามัญศึกษา. กรุงเทพฯ: สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ.
อภิสรรค์ ภาชนะวรรณ และเจตนิภัทร ชูช่วย. (2561). การพัฒนาหลักสูตรเสริมเพื่อพัฒนาคุณธรรมจริยธรรมของนักเรียน โรงเรียนเสาไห้ “วิมลวิทยานุกูล” สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 4. วารสารบริหารการศึกษา มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 15(29), 134-143.
อรวรรณ เฉลยนาค. (2553). การเปรียบเทียบผลการเรียนและการคิดอย่างมีวิจารณญาณจากการจัดการเรียนรู้แบบไตรสิกขากับการจัดการเรียนการสอนตามปกติ เรื่องงานประดิษฐ์ สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2. (วิทยานิพนธ์ครุศาสตรอุตสาหกรรมมหาบัณฑิต). ปทุมธานี: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี.
Osguthorpe, R. D. (2006). On the relationship Between the Moral Character of a Teacher and the Moral Development of a Student. (Doctor of Philosophy). USA.: University of Michigan.
Romeo, J. E. (2001). The Effect of Cognitive Moral: Development Instruction Moral Development Scores of Parochial High School Student. (Doctor of Philosophy). USA.: University of Miami.
