การพัฒนาชุมชนเพื่อรองรับการท่องเที่ยวทางธรรมชาติและวัฒนธรรมในจังหวัดชัยภูมิอย่างยั่งยืน
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาศักยภาพแหล่งท่องเที่ยว 2) พัฒนาเส้นทางและกิจกรรมการท่องเที่ยว และ 3) พัฒนาชุมชนเพื่อรองรับการท่องเที่ยวตามเส้นทางการท่องเที่ยวทางธรรมชาติและวัฒนธรรมในจังหวัดชัยภูมิ ดำเนินการวิจัยผสมผสานทั้งการวิจัยเชิงเอกสาร การวิจัยเชิงคุณภาพ การวิจัยเชิงปริมาณ และการวิจัยเชิงปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วม กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ ประชาชนในจังหวัดชัยภูมิ จำนวน 800 คน มีผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 110 คน และดำเนินการกิจกรรมพัฒนาชุมชนในพื้นที่ชุมชนบ้านลาดวังม่วง อำเภอหนองบัวแดง จังหวัดชัยภูมิ เพื่อพัฒนาเป็นพื้นที่รองรับเส้นทางการท่องเที่ยวทางธรรมชาติและทางวัฒนธรรม
ผลการวิจัยพบว่า
1. แหล่งท่องเที่ยวทางธรรมชาติ คือ 1) อุทยานแห่งชาติตาดโตน 2) อุทยานแห่งชาติภูแลนคา 3) อุทยานแห่งชาติไทรทอง และ 4) อุทยานแห่งชาติป่าหินงาม มีศักยภาพอยู่ในระดับสูงที่สุด ส่วนแหล่งท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม คือ 1) วัดชัยภูมิพิทักษ์ (ผาเกิ้ง) และ 2) พระธาตุชัยภูมิ มีศักยภาพอยู่ในระดับสูงที่สุด 3) ศาลเจ้าพ่อพญาแล 4) พระพุทธรูปใหญ่สมัยทวารวดี วัดคอนสวรรค์ และ 5) พระเจ้าองค์ตื้อ (ภูพระ) วัดศิลาอาสน์ มีศักยภาพที่อยู่ในระดับสูง และ 6) พิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์ชาติไทย (เรือหงส์) วัดพญาแล 7) ปรางค์กู่ มีศักยภาพอยู่ในระดับปานกลาง ตามลำดับ
2. มีการพัฒนาเส้นทางท่องเที่ยว จำนวน 6 เส้นทาง คือ 1) เส้นทางไหว้พระสักการะสิ่งศักดิ์สิทธิ์และชมแหล่งประวัติศาสตร์ 2) เส้นทางชื่นชมธรรมชาติบนเทือกเขาภูแลนคา 3) เส้นทางเที่ยวชม เที่ยวไหว้ และเที่ยวช๊อป 4) เส้นทางเที่ยวชมอุทยานชาติและอุทยานธรรม 5) เส้นทางท่องจากทิศใต้สู่ทิศเหนือ และ 6) เส้นทางท่องจากตะวันตกสู่ตะวันออก มีกิจกรรมการท่องเที่ยวที่พัฒนาขึ้น จำนวน 5 กิจกรรม คือ 1) การไหว้พระ 2) การสักการะอนุสาวรีย์ 3) การชื่นชมแหล่งประวัติศาสตร์ 4) การเที่ยว เล่น ชมธรรมชาติให้ดูดดื่ม และ 5) การนอนสัมผัสกับบรรยากาศอย่างเบิกบาน
3. ทำการพัฒนาชุมชนบ้านลาดวังม่วง ในอำเภอหนองบัวแดง และพัฒนาผลิตภัณฑ์ของชุมชนประเภทโมบายที่เรียกว่า ตุงสาย ตุงแมงมุม ตุงพ่วงระย้า และพัฒนาลวดลายผ้าทอ ให้มีเอกลักษณ์ประจำอำเภอหนองบัวแดง เพื่อรองรับเส้นทางการท่องเที่ยวทางธรรมชาติและทางวัฒนธรรมที่ได้พัฒนาขึ้น อันเป็นเครือข่ายในการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ระหว่างชุมชน สังคม เชื่อมโยงส่งเสริมซึ่งกันและกัน ให้มีการพัฒนาต่อยอดของความรู้ในด้านต่างๆ ได้อย่างต่อเนื่องให้ยั่งยืนต่อไป
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เพื่อให้เป็นไปตามกฎหมายลิขสิทธิ์ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องลงลายมือชื่อในแบบฟอร์มใบมอบลิขสิทธิ์บทความ ให้แก่วารสารฯ พร้อมกับบทความต้นฉบับที่ได้แก้ไขครั้งสุดท้าย นอกจากนี้ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องยืนยันว่าบทความ ต้นฉบับที่ส่งมาตีพิมพ์นั้น ได้ส่งมาตีพิมพ์เฉพาะในวารสาร วิชาการธรรม ทรรศน์ เพียงแห่งเดียวเท่านั้น หากมีการใช้ ภาพหรือตารางของผู้นิพนธ์อื่นที่ปรากฏในสิ่งตีพิมพ์อื่นมาแล้ว ผู้นิพนธ์ต้องขออนุญาตเจ้าของลิขสิทธิ์ก่อน พร้อมทั้ง แสดงหนังสือที่ได้รับการยินยอมต่อบรรณาธิการ ก่อนที่บทความจะได้รับการตีพิมพ์เอกสารอ้างอิง
คณาจารย์มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2553). สถิติเบื้องต้นและการวิจัย. พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
จังหวัดชัยภูมิ. (2564). ข้อมูลจังหวัดชัยภูมิ ด้านการท่องเที่ยว. เข้าถึงได้จาก https://www.chaiyaphum.go.th/page_about/about4.3.php
เดชา บุญค้า. (2539). การวางแผนผังบริเวณ. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธนากร ทองธรรมสิริ. (2563). ศักยภาพของแหล่งท่องเที่ยวชุมชนสามสิบห้องของชาวจีนโบราณ อำเภอเมือง จังหวัดบุรีรัมย์. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
นิภาวรรณ พุทธสงกรานต์ และคณะ. (2549). ศักยภาพของจังหวัดราชบุรีในการจัดการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. วารสารศรีปทุมปริทัศน์ ฉบับมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 6(1), 27-37.
พระครูวัชรสุวรรณาทร (ลูกชุบ เกตุเขียว) และคณะ. (2562). ผลิตภัณฑ์ท้องถิ่น: คุณค่าอัตลักษณ์และการสร้างมูลค่าเพิ่มด้วยวัฒนธรรมชุมชน. (รายงานการวิจัย). พระนครศรีอยุธยา: สถาบันวิจัยพุทธศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ศิลาวัฒน์ ชัยวงศ์ และคณะ. (2563). การพัฒนาเส้นทางการท่องเที่ยวศักยภาพการท่องเที่ยวศิลปะเชิงสร้างสรรค์ของกลุ่มจังหวัดล้านนา. (รายงานการวิจัย). พระนครศรีอยุธยา: สถาบันวิจัยพุทธศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สำนักงานกลางทะเบียนราษฎร์ กระทรวงมหาดไทย. (2565). สถิติประชากรจังหวัดชัยภูมิ. เข้าถึงได้จาก http://www.chaiyaphum.go.th/page_about/about2.1.php
สำนักงานจังหวัดชัยภูมิ. (2564). แผนพัฒนาจังหวัดชัยภูมิ พ.ศ. 2566-2570 กลุ่มงานยุทธศาสตร์และข้อมูลเพื่อพัฒนาจังหวัด. เข้าถึงได้จาก http://www.chaiyaphum.go.th/page_other /Plan_cyp2561-2564.php
สุทธิ เหล่าฤทธิ์ และคณะ. (2545). ประวัติเมืองชัยภูมิ. กรุงเทพฯ: ด่านสุทธาการพิมพ์.
สุดถนอม ตันเจริญ. (2560). การจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนกับการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของชุมชนบางขันแตก จังหวัดสมุทรสงคราม. วารสารท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 13(2), 1-24.
องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษ เพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (องค์การมหาชน). (2565). ยุทธศาสตร์การยกระดับการท่องเที่ยวไทยให้เกิดประโยชน์ต่อชุมชน. เข้าถึงได้จาก https://www.dasta.or.th
อนุรักษ์ ปัญญานุวัตน์. (2542). แผนปฏิบัติพัฒนาการท่องเที่ยวเชียงราย พะเยา แพร่ น่าน. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
Yamane, T. (1973). Elementary sampling theory. New Jersey: Prentice-Hall, Inc.