พฤติกรรมนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติกับการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม จังหวัดภูเก็ต
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาระดับความคิดเห็น และ 2) ศึกษาพฤติกรรมนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติกับการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในจังหวัดภูเก็ต เป็นการวิจัยเชิงปริมาณ โดยมีกลุ่มตัวอย่างประกอบด้วยนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติที่มีจำนวน 50 คน ที่มาท่องเที่ยวในจังหวัดภูเก็ต สำหรับเครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยคือแบบสอบถามผ่านระบบ Google Form โดยทำการวิเคราะห์ข้อมูลทางสถิติด้วยสถิติวิเคราะห์การถดถอยพหุคูณ โดยใช้ค่าเฉลี่ย ความถี่ ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และทดสอบความสัมพันธ์ระหว่างตัวแปร
ผลการวิจัยพบว่า
1. ความคิดเห็นของนักท่องเที่ยวมีความสัมพันธ์กับตัวแปรต่างๆ เช่นเพศ อายุ ระดับการศึกษา ตำแหน่งงาน ประสบการณ์ในการทำงาน และรายได้เฉลี่ยต่อเดือน โดยมีความน่าเชื่อถือทางสถิติที่ระดับความสำคัญ 0.05 และสามารถใช้ในการพยากรณ์และทำนายพฤติกรรมการท่องเที่ยวของชาวต่างชาติในจังหวัดภูเก็ตได้ถึงร้อยละ 73.25
2. พฤติกรรมนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติกับการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในจังหวัดภูเก็ต มีแนวทางในการสร้างสถานที่ท่องเที่ยวที่เกี่ยวข้องกับวัฒนธรรมท้องถิ่น เช่นพิพิธภัณฑ์ท้องถิ่นและหมู่บ้านวัฒนธรรมเกาะราไวย์ เพื่อเสริมสร้างประสบการณ์การท่องเที่ยวที่เป็นเอกลักษณ์และสร้างสรรค์สำหรับนักท่องเที่ยวที่ต้องการสัมผัสวัฒนธรรมพื้นที่นี้ นอกจากนี้ จังหวัดภูเก็ตยังดำเนินการอนุรักษ์และส่งเสริมการใช้ประโยชน์จากสถาปัตยกรรมทางวัฒนธรรมและสถาปัตยกรรมประจำถิ่นเพื่อให้นักท่องเที่ยวได้พบประสบการณ์ที่เป็นเอกลักษณ์ในการเดินทางในจังหวัดภูเก็ต ผลการวิจัยนี้มีศักยภาพที่จะส่งเสริมการพัฒนาสถานที่ท่องเที่ยวและการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในจังหวัดนี้ในอนาคต
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เพื่อให้เป็นไปตามกฎหมายลิขสิทธิ์ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องลงลายมือชื่อในแบบฟอร์มใบมอบลิขสิทธิ์บทความ ให้แก่วารสารฯ พร้อมกับบทความต้นฉบับที่ได้แก้ไขครั้งสุดท้าย นอกจากนี้ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องยืนยันว่าบทความ ต้นฉบับที่ส่งมาตีพิมพ์นั้น ได้ส่งมาตีพิมพ์เฉพาะในวารสาร วิชาการธรรม ทรรศน์ เพียงแห่งเดียวเท่านั้น หากมีการใช้ ภาพหรือตารางของผู้นิพนธ์อื่นที่ปรากฏในสิ่งตีพิมพ์อื่นมาแล้ว ผู้นิพนธ์ต้องขออนุญาตเจ้าของลิขสิทธิ์ก่อน พร้อมทั้ง แสดงหนังสือที่ได้รับการยินยอมต่อบรรณาธิการ ก่อนที่บทความจะได้รับการตีพิมพ์เอกสารอ้างอิง
กาญจนา แสงลิ้มสุวรรณ และศรันยา แสงลิ้มสุวรรณ. (2555). การท่องเที่ยวเชิงมรดกวัฒนธรรมอย่างยั่งยืน. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
เชาวรัตน์ อรอมรรัตน์. (2561). พฤติกรรมการใช้พื้นที่รอบองค์พระปฐมเจดีย์ จังหวัดนครปฐม. วารสารสาระศาสตร์, 2(2561), 194-207.
ธัมมามนตร์ คุณรัตนากรณ์ และคณะ. (2557). อิทธิพลของส่วนประสมการตลาด และภาพลักษณ์ของผลิตภัณฑ์การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมที่มีต่อความภักดีในการท่องเที่ยวเพื่อเรียนรู้วัฒนธรรมไทยของนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติ. วารสารดุษฎีบัณฑิตทางสังคมศาสตร์ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 4(3), 100-117.
นุชนารถ รัตนสุวงศ์ชัย. (2554). กลยุทธ์การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม. วารสารมนุษยศาสตร์วิชาการคณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, 18(1), 31-50.
บุญชม ศรีสะอาด. (2553). การวิจัยเบื้องต้น. กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
ปิ่นฤทัย คงทอง และสุวารี นามวงศ์. (2559). ปัจจัยที่ส่งผลต่อความสำเร็จของการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของจังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 12(2), 1-32.
สมสกุล จีระศิลป์. (2555). การศึกษารูปแบบสถาปัตยกรรมและลวดลายประดับสถาปัตยกรรมชิโนโปรตุกิสเพื่อสร้างสรรค์การออกแบบผลิตภัณฑ์ของที่ระลึกจังหวัดภูเก็ต. (รายงานการวิจัย). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฎสวนสุนันทา.
สวัสดิ์ เฉิดจิ้ม, สมกมล ภัทรกิจโสภณ และศิรินภา ขาวผ่องอำไพ. (2557). การพัฒนารูปแบบการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมลุ่มน้ำนครชัยศรี. Life Sciences and Environment Journal, 15(2), 125-132.
สุดแดน วิสุทธิลักษณ์. (2558). องค์ความรู้ว่าด้วยการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์: คู่มือและแนวทางปฏิบัติ. กรุงเทพฯ: องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (องค์การมหาชน).
สุดาพร ทองสวัสดิ์. (2559). พฤติกรรมและความพึงพอใจของนักท่องเที่ยวชาวมาเลเซียต่อการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในจังหวัดสงขลา. วารสารปัญญาภิวัฒน์, 8(3), 112-121.
