หลักสูตรพัฒนาผู้นำท้องถิ่น: การสร้างองค์ความรู้สู่การพัฒนาท้องถิ่นของผู้นำในจังหวัดชัยภูมิ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษารูปแบบวัฒนธรรมทางการเมืองเพื่อพัฒนาพฤติกรรม 2) พัฒนาแนวคิดใหม่ทางการเมือง 3) พัฒนาจริยธรรมและความรับผิดชอบต่อสังคม 4) เพื่อพัฒนาสังคมสันติประชาธรรม และ 5) พัฒนาหลักสูตรพัฒนาจริยธรรมที่พึงประสงค์ของผู้นำท้องถิ่น ในจังหวัดชัยภูมิ เป็นการวิจัยเชิงผสานวิธี โดย 1) ทำการวิจัยเชิงปริมาณ โดยสอบถามกลุ่มตัวอย่าง จำนวน 1,200 คน 2) ทำการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยสัมภาษณ์ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 190 คน และดำเนินการสนทนากลุ่มย่อยในพื้นที่เป้าหมาย จำนวน 2 กลุ่ม และ 3) ทำวิจัยเชิงปฏิบัติการ โดยการจัดโครงการพัฒนาผู้นำท้องถิ่น จำนวน 100 คน ดำเนินการวิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติจำนวน ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน สถิติตารางไขว้ และวิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพด้วยวิธีการวิเคราะห์ข้อมูลเชิงเนื้อหา
ผลการวิจัยพบว่า
1. ผู้นำมีรูปแบบวัฒนธรรมทางการเมืองแบบมีส่วนร่วมและแบบผสมผสานกับแบบไพร่ฟ้า ผู้นำมีพฤติกรรมที่ดีใน 3 ด้าน คือ การครองตน ครองคน และครองงาน ผู้นำที่มีรูปแบบวัฒนธรรมทางการเมืองที่แตกต่างกันมีแนวโน้มพฤติกรรมทางการเมืองต่างกันออกไป
2. แนวคิดใหม่ทางการเมืองของผู้นำที่ดี ต้องมุ่งส่งเสริมการปกครองตนเองตามวิถีประชาธิปไตยใน 3 ด้าน คือ 1) การมีส่วนร่วม 2) ภาวะผู้นำ และ 3) การส่งเสริมการร่วมมือและสร้างเครือข่ายในท้องถิ่น
3. ผู้นำสรรหาสิ่งสนับสนุนให้เกิดความเป็นธรรมแก่สังคมโดยรวม การพัฒนาจริยธรรมและความรับผิดชอบต่อสังคมเป็นกิจกรรมที่จัดขึ้นเพื่อให้ผู้นำได้ตระหนักถึงความรับผิดชอบต่อการจัดการกับปัญหาต่างๆ และแก้ไขปัญหาได้อย่างถูกต้อง
4. การพัฒนาสังคมสันติประชาธรรมได้ต้องอาศัย 1) พระสงฆ์ 2) ผู้นำท้องถิ่น และ 3) กรรมการหมู่บ้าน โดยมุ่งให้ความสำคัญกับกฎ ระเบียบ ข้อบังคับ โดยอาศัยความร่วมมือของประชาชน
5. หลักสูตรพัฒนาผู้นำท้องถิ่นที่พึงประสงค์ 4 หลักสูตร 8 กิจกรรมการเรียนรู้ เพื่อสร้างให้เป็นชุมชนต้นแบบของสังคมสันติประชาธรรม ทำให้ผู้นำได้รับการปลูกฝังแนวคิดในการพัฒนาท้องถิ่น
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เพื่อให้เป็นไปตามกฎหมายลิขสิทธิ์ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องลงลายมือชื่อในแบบฟอร์มใบมอบลิขสิทธิ์บทความ ให้แก่วารสารฯ พร้อมกับบทความต้นฉบับที่ได้แก้ไขครั้งสุดท้าย นอกจากนี้ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องยืนยันว่าบทความ ต้นฉบับที่ส่งมาตีพิมพ์นั้น ได้ส่งมาตีพิมพ์เฉพาะในวารสาร วิชาการธรรม ทรรศน์ เพียงแห่งเดียวเท่านั้น หากมีการใช้ ภาพหรือตารางของผู้นิพนธ์อื่นที่ปรากฏในสิ่งตีพิมพ์อื่นมาแล้ว ผู้นิพนธ์ต้องขออนุญาตเจ้าของลิขสิทธิ์ก่อน พร้อมทั้ง แสดงหนังสือที่ได้รับการยินยอมต่อบรรณาธิการ ก่อนที่บทความจะได้รับการตีพิมพ์เอกสารอ้างอิง
ขันทอง วัฒนะประดิษฐ์ และคณะ. (2564). การพัฒนาสมรรถนะผู้นำด้วยรูปแบบนวัตกรรม การสร้างวิศวกรสันติภาพท้องถิ่นที่ส่งผลต่อการสร้างสรรค์ชุมชนให้เกิดสันติสุข. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร., 9(3), 895-907.
คิด วรุณดี. (2565). ความมั่นคงด้านประชาธิปไตยของชุมชนริมฝั่งแม่น้ำโขง กรณีศึกษาการปกครองส่วนท้องถิ่น อำเภอเมืองหนองคาย จังหวัดหนองคาย. วารสารมณีเชษฐาราม, 5(2), 57-70.
ปัญญา คล้ายเดช. (2560). ระเบียบวิธีวิจัยทางรัฐศาสตร์. (พิมพ์ครั้งที่ 2). ขอนแก่น: ขอนแก่นการพิมพ์.
พิสมัย วงศ์จำปา. (2559). พลวัตภาคประชาชนกับการเคลื่อนไหวทางการเมืองในจังหวัดพะเยา. (รายงานการวิจัย). พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรราชวิทยาลัย.
ภิญญาพัชญ์ สรณวัชรเอกากุล. (2566). คุณลักษณะผู้นำท้องถิ่นที่พึงประสงค์กับการบริหารการพัฒนาชุมชนในจังหวัดเชียงใหม่. (การค้นคว้าอิสระรัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต). เชียงใหม่: สำนักบริหารและพัฒนาวิชาการ มหาวิทยาลัยแม่โจ้.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
รัชตกาญจน์ ดิษฐอ่วม. (2544). ตัวแทนผู้นำองค์การในทศวรรษหน้า: ศึกษากรณี บริษัท วิทยุการบินแห่งประเทศไทย จำกัด. (วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต). ชลบุรี: มหาวิทยาลัยบูรพา.
วิญญู อังคณารักษ์. (2518). แนวคิดในการกระจายอำนาจการปกครองท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: กรมการปกครอง.
สำนักงานกลางทะเบียนราษฎร์ กระทรวงมหาดไทย. (2565). ข้อมูลจังหวัดชัยภูมิ. เข้าถึงได้จาก http://www.chaiyaphum.go.th/page_about/about2.1.php
สุวิน สุขสมกิจ. (2524). พุทธปรัชญากับการสร้างเสริมภาวะผู้นำ: ศึกษาเฉพาะกรณีผู้นำระดับกำนันผู้ใหญ่บ้านในจังหวัดกาญจนบุรี. (วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อินธนันต์ เหล็กนวลชูสิน. (2560). การพัฒนาผู้นำเชิงจริยธรรมของผู้บริหารองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. วารสารสังคมศาสตร์บูรณาการ มหาวิทยาลัยมหิดล, 4(1), 169-195.
Almond, G. and Verba, S. (1965). The Civic Culture: Political Attitudes and Democracy in Five Nation. Boston: Little, Brown and Co.
Yamane, T. (1967). Elementary sampling theory. New Jersey: Prentice-Hall, Inc.
