เครือข่ายประชาสังคมภาคใต้กับการสร้างการมีส่วนร่วมบริหารภาครัฐเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) สำรวจลักษณะการขับเคลื่อนของเครือข่ายภาคประชาสังคมภาคใต้ 2) ศึกษาบทบาทเครือข่ายภาคประชาสังคมภาคใต้ช่วยสร้างและหนุนเสริมการมีส่วนร่วมของภาคประชาชนเพื่อบริหารจัดการภาครัฐที่ยั่งยืน 3) รูปแบบของเครือข่ายภาคประชาสังคมการบริหารจัดการเกิดการพัฒนาที่ยั่งยืน ดำเนินการวิจัยเชิงสำรวจและการวิจัยเชิงคุณภาพ กลุ่มประชากรเป้าหมาย คือ 1) มูลนิธิชุมชนไท 2) สมาคมประชาสังคมชุมพร 3) สมาคมการท่องเที่ยวโดยชุมชนภาคใต้ 4) มูลนิธิป่าทะเลเพื่อชีวิต และ 5) สภาผู้ชมและผู้ฟังรายการภาคใต้ Thai PBS 5 กลุ่มสมาชิกให้ข้อมูลจำนวน 62 คน
ผลการวิจัยพบว่า
1. ลักษณะขับเคลื่อนเครือข่ายภาคประชาสังคม พบว่า กระบวนการนโยบายเป็นรูปแบบของภาคประชาชน ลักษณะเน้นการเชื่อมประสานเอื้อประโยชน์กลุ่มคน ชุมชน และพื้นที่ โดยอาศัยสัมพันธ์อันดีร่วมกับหน่วยงานภาครัฐ และมุ่งเน้นการยกระดับการมีส่วนร่วมของประชาชน ต้องให้เกิดกลไกการสร้างกระบวนการมีส่วนร่วมและเปิดโอกาสขับเคลื่อนตามประเด็นสมาชิกเครือข่ายสนใจเพื่อขับเคลื่อนจากจังหวัดสู่เครือข่ายระดับภาค
2. บทบาทของเครือข่ายภาคประชาสังคมภาคใต้ ระดับมาก 1) กระตุ้น-หนุนเสริม-เติมเต็ม 2) เติมส่วนขาด ด้านทรัพยากรที่ใช้ 3) สร้าง พัฒนา และปรับปรุง เครือข่ายภาคประชาสังคมทั้ง 5 องค์กร มีส่วนช่วยสร้างและหนุนเสริมการสร้างการมีส่วนร่วมของภาคประชาชนเพื่อบริหารจัดการภาครัฐให้เกิดการพัฒนาที่ยั่งยืน
3. รูปแบบของเครือข่ายภาคประชาสังคม 1) กำหนดคำนิยามร่วมกันของภาครัฐและภาคประชาชน 2) เปิดโอกาสให้ชาวบ้านดำเนินการขับเคลื่อนรูปแบบของภาคประชาชนอย่างจริงจัง สอดคล้องกับความต้องการที่แท้จริงของภาคประชาชน 3) ส่งเสริมและสนับสนุนภาคประชาชนให้มีความกระตือรือร้น พยายามยกระดับตัวเอง 4) ใช้กระบวนการนโยบายสาธารณะ 5) ความเชื่อมโยงกับกลไกภาครัฐ โดยพยายามให้เครือข่ายภาคประชาสังคมเข้าไปอยู่ทุกส่วนงาน เมื่อแต่ละภาคส่วนมีความเข้าใจต่อกระบวนการจะเกิดการยอมรับ ความไว้เนื้อเชื่อใจ และมีการมองภาพเชิงระบบร่วมกัน
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เพื่อให้เป็นไปตามกฎหมายลิขสิทธิ์ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องลงลายมือชื่อในแบบฟอร์มใบมอบลิขสิทธิ์บทความ ให้แก่วารสารฯ พร้อมกับบทความต้นฉบับที่ได้แก้ไขครั้งสุดท้าย นอกจากนี้ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องยืนยันว่าบทความ ต้นฉบับที่ส่งมาตีพิมพ์นั้น ได้ส่งมาตีพิมพ์เฉพาะในวารสาร วิชาการธรรม ทรรศน์ เพียงแห่งเดียวเท่านั้น หากมีการใช้ ภาพหรือตารางของผู้นิพนธ์อื่นที่ปรากฏในสิ่งตีพิมพ์อื่นมาแล้ว ผู้นิพนธ์ต้องขออนุญาตเจ้าของลิขสิทธิ์ก่อน พร้อมทั้ง แสดงหนังสือที่ได้รับการยินยอมต่อบรรณาธิการ ก่อนที่บทความจะได้รับการตีพิมพ์เอกสารอ้างอิง
กนกวรรณ แสนศรี. (2562). บทบาทและการเคลื่อนไหวภาคประชาสังคมในกระบวนนโยบาย กรณีศึกษาป่าแหว่ง บริเวณเชิงดอยสุเทพ จังหวัดเชียงใหม่. (วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ปทิดา โมราศิลป์ และศิริพร เพ็งจันทร์. (2566). ทุนทางสังคม: การจัดการการท่องเที่ยวบนฐานชุมชนเชิงสร้างสรรค์กรณีศึกษาเมืองโบราณเวียงสระ อำเภอเวียงสระ จังหวัดสุราษฎร์ธานี. วารสารการเมืองการปกครอง, 13(1), 110-133.
วิรัช วิรัชนิภาวรรณ. (2545). การบริหารเมืองหลวงและการบริหารท้องถิ่น: สหรัฐอเมริกา อังกฤษ ฝรั่งเศส ญี่ปุ่น และไทย. กรุงเทพฯ: โฟร์เพช.
ศิริลักษณ์ คัมภิรานนท์ และอัญชนา ณ ระนอง. (2563). ความร่วมมือระหว่างภาครัฐ ภาคเอกชน และภาคประชาสังคมในจังหวัดชายแดนใต้. วารสารวิทยบริการ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์, 31(1), 1-16.
สภาพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2560). แผนพัฒนาภาคใต้ พ.ศ. 2560-2565 ฉบับทบทวน. กรุงเทพฯ: สภาพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาระบบราชการ. (2565). การบริหารงานภาครัฐแบบมีส่วนร่วม. เข้าถึงได้จาก https://www.opdc.go.th/content/Mjc4Nw
สำนักงานผู้แทนประจำประเทศไทย. (2554). ภาคประชาสังคมในประเทศไทยโดยสังเขป. เข้าถึงได้จาก https://www.adb.org/sites/default/files/publication/29444/csb-tha-th.pdf