กระบวนการมีส่วนร่วมในการสืบสานประเพณีและจัดกิจกรรมด้านวัฒนธรรม ภายในเขตชุมชนเมือง กรณีศึกษา ชุมชนศาลาหลังบ้าน กรุงเทพมหานคร
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาบทบาทของผู้มีส่วนได้ส่วนเสียที่เกี่ยวข้องในการร่วมกระบวนการสืบสานและดำเนินการจัดกิจกรรมภายในพื้นที่ชุมชนเมือง 2) นำเสนอรูปแบบของกระบวนการมีส่วนร่วมจากผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย ผ่านแนวคิดการปกครองสาธารณะแนวใหม่ (New Public Governance) เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยการเก็บข้อมูลการสังเกตแบบมีส่วนร่วมและการสัมภาษณ์เชิงลึก ผ่านวิธีการในการคัดเลือกผู้ให้สัมภาษณ์โดยวิธีเฉพาะเจาะจง (purposive selection) กลุ่มผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวนทั้งสิ้น 15 ท่าน ได้แก่ ภาครัฐ ประชาชนภายในชุมชน เครือข่ายกลุ่มชุมชน ภาคการศึกษา และภาคเอกชน วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการร้อยเรียงเรื่องราวพรรณนาข้อมูล
ผลการวิจัยพบว่า
1. บทบาทของภาคีเครือข่ายผู้มีส่วนได้ส่วนเสียที่เกี่ยวข้องในกระบวนการมีส่วนร่วมขับเคลื่อนกิจกรรมทางด้านวัฒนธรรม ประกอบไปด้วย 1) หน่วยงานภาครัฐ ขับเคลื่อนแนวทางและการวางแผนกิจกรรม 2) ประชาชนภายในชุมชนร่วมคิด ตัดสินใจ และดำเนินกิจกรรม 3) เครือข่ายกลุ่มชุมชนแขวงบางพรม เขตตลิ่งชัน ทำหน้าที่คล้ายเคียงกันกับประชาชนภายในชุมชน 4) ภาคการศึกษา ร่วมเสนอแนะแนวทางการจัดกิจกรรม และสนับสนุนทรัพยากรด้านกำลังคน และ 5) ภาคเอกชน สนับสนุนทรัพยากรทางด้านกำลังทรัพย์และการเสนอแนะแนวทางในการดำเนินกิจกรรม
2. รูปแบบของกระบวนการมีส่วนร่วมในภาคีเครือข่ายที่เกี่ยวข้องมีทั้งหมด 4 ขั้นตอนในกระบวนการ ได้แก่ 1) กระบวนการตัดสินใจ 2) การนำกิจกรรมไปปฏิบัติ 3) การใช้ทรัพยากรภายในพื้นที่ 4) การสร้างระบบนิเวศ ซึ่งรูปแบบเหล่านี้ได้นำมาปรับใช้กับกิจกรรมวัฒนธรรมในครั้งต่อๆ ไป เพื่อให้เกิดความชัดเจนและยั่งยืน
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เพื่อให้เป็นไปตามกฎหมายลิขสิทธิ์ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องลงลายมือชื่อในแบบฟอร์มใบมอบลิขสิทธิ์บทความ ให้แก่วารสารฯ พร้อมกับบทความต้นฉบับที่ได้แก้ไขครั้งสุดท้าย นอกจากนี้ ผู้นิพนธ์ทุกท่านต้องยืนยันว่าบทความ ต้นฉบับที่ส่งมาตีพิมพ์นั้น ได้ส่งมาตีพิมพ์เฉพาะในวารสาร วิชาการธรรม ทรรศน์ เพียงแห่งเดียวเท่านั้น หากมีการใช้ ภาพหรือตารางของผู้นิพนธ์อื่นที่ปรากฏในสิ่งตีพิมพ์อื่นมาแล้ว ผู้นิพนธ์ต้องขออนุญาตเจ้าของลิขสิทธิ์ก่อน พร้อมทั้ง แสดงหนังสือที่ได้รับการยินยอมต่อบรรณาธิการ ก่อนที่บทความจะได้รับการตีพิมพ์เอกสารอ้างอิง
จักรสิน น้อยไร่ภูมิ. (2551). แนวคิดชุมชนเมืองที่พอเพียง: การออกแบบชุมชนเมืองที่ยั่งยืนในรูปแบบของไทย. NAJUA: Architecture, Design and Built Environment, 23, 177-177.
ธีรยุทธิ์ เบ็ญล่าเต๊ะ และสถาพร มงคลศรีสวัสดิ์. (2554). การนำกระบวนการบริหารจัดการ ภาครัฐแนวใหม่มาใช้ในการบริหารจัดการสิ่งแวดล้อมของเทศบาลเมืองบ้านพรุ. Local Administration Journal, 4(3), 116-129.
สุภาภรณ์ จินดามณีโรจน์. (2555). ย่านตลิ่งชัน: ประวัติศาสตร์พัฒนาการและการเปลี่ยนแปลง. ดำรงวิชาการ, 11(1), 190-219.
อิทธิ ชัยสีดำ. (2564). การบริหารงานภาครัฐในรูปแบบเครือข่ายกับการนำมาใช้ในประเทศไทย. วารสารนวัตกรรมการบริหารและการจัดการ, 9(3), 95-106.
Bovaird, T., & Loeffler, E. (2016). Public Management and Governance. Routledge: London and New York.
De Oliveira, J. A. P., et al. (2013). Green economy and governance in cities: assessing good governance in key urban economic processes. Journal of Cleaner Production, 58, 138-152.
Rhodes, R. A. W. (1996). The new governance: governing without government. Political studies, 44(4), 652-667.
